YouTube is een heerlijk tijdverdrijf als je een keer niet kan slapen. Je weet alleen nooit waar je terecht komt en dit keer raakte ik gevangen in het web van fragmenten van datingprogramma’s. Toegegeven: ik kijk daar nooit naar. De tv staat meestal uit en ik krijg wel eens last van plaatsvervangende schaamte als ik iemand een gênante opmerking zie maken. Zo ben ik dan, tot vannacht, maagdelijk onwetend geweest over dit soort tv-uitzendingen. Wat heb ik veel gemist!
Uiteraard word je als kijker een paar keer verliefd, regelmatig week in hart en knieën, door de mensen die je ziet. De schrik slaat je om het hart als iemand onbedoeld een foute opmerking maakt of de ander per ongeluk beledigt. En je spiegelt jezelf aan de kandidaten. Zou ik dit of dat ook doen? Ik zou dat heel anders aanpakken! De beste stuurlui staan aan wal uiteraard.
Wat ik niet had verwacht, was dat het programma 'Undateables UK' het meeste indruk op me maakte. De eerlijkheid van de kandidaten, de puurheid in de dates, de simpelheid van het zoeken naar liefde, de basis van het menselijk contact; het was een verfrissend kijkje in hoe dating eigenlijk zou moeten zijn: Open, persoonlijk, zonder voorbehoud of vooroordelen.
Sinds wanneer is het belangrijker waar zij/hij woont, wat voor werk iemand doet, of iemand wel knap genoeg is, of van dezelfde leeftijd? We lijken steeds meer een samenleving te worden waarin we perfectie zoeken; de perfectie die we zelf niet hebben, of die wij, ten onrechte, denken te bevatten. Het aantal singles is torenhoog en oprechte, mooie mensen in mijn omgeving lijken geen liefde te kunnen vinden, anders dan oppervlakkig gerichte, meestal seksueel geörienteerde aandacht. Tinder, zo heet de vloek.
Als je al langere tijd single bent zoals ik, ga je ook een van twee dingen doen: Je verlaagt je standaard om gedrag te aanvaarden wat je voorheen nooit geaccepteerd zou hebben, vanuit het verlangen in ieder geval niet meer alleen te zijn. Of je gaat overkritisch worden, waarbij je beeld van je toekomstige partner steeds nauwere vormen krijgt en je daardoor jezelf onbewust op onbereikbaar niveau stelt voor een ander. Hoe moeilijk is het ook om buiten de
hokjes te denken.
Persoonlijk moest ik vanochtend, na deze slapeloze nacht, even goed in de spiegel kijken en, geloof me, dat is na een nacht zonder slaap geen pretje. In hoeverre beperk ik mezelf en anderen? Zoek ik iets wat ik zelf ook niet kan bieden? Aan de andere kant, over smaak valt niet te twisten. Een beetje zelfkritiek is niet onnodig voor mensen op datingsites.
Wellicht ben ik behoorlijk undateable. In de ogen van mezelf of die van de dames. Hoe dan ook, internetdating lijkt niet te werken voor iemand als ik. Je kunt ook niet alles beïnvloeden uiteraard. Wat ik echter wel kan doen, is eerlijk zijn naar mezelf en over mezelf, zodat dat oproept om ook eerlijkheid te ontvangen, in plaats van dat we imago’s ophouden op onze datingprofielen.
Dat lijkt mij een goede afsluiting van 2020 en een betere start van 2021.
Uiteraard word je als kijker een paar keer verliefd, regelmatig week in hart en knieën, door de mensen die je ziet. De schrik slaat je om het hart als iemand onbedoeld een foute opmerking maakt of de ander per ongeluk beledigt. En je spiegelt jezelf aan de kandidaten. Zou ik dit of dat ook doen? Ik zou dat heel anders aanpakken! De beste stuurlui staan aan wal uiteraard.
Wat ik niet had verwacht, was dat het programma 'Undateables UK' het meeste indruk op me maakte. De eerlijkheid van de kandidaten, de puurheid in de dates, de simpelheid van het zoeken naar liefde, de basis van het menselijk contact; het was een verfrissend kijkje in hoe dating eigenlijk zou moeten zijn: Open, persoonlijk, zonder voorbehoud of vooroordelen.
Sinds wanneer is het belangrijker waar zij/hij woont, wat voor werk iemand doet, of iemand wel knap genoeg is, of van dezelfde leeftijd? We lijken steeds meer een samenleving te worden waarin we perfectie zoeken; de perfectie die we zelf niet hebben, of die wij, ten onrechte, denken te bevatten. Het aantal singles is torenhoog en oprechte, mooie mensen in mijn omgeving lijken geen liefde te kunnen vinden, anders dan oppervlakkig gerichte, meestal seksueel geörienteerde aandacht. Tinder, zo heet de vloek.
Als je al langere tijd single bent zoals ik, ga je ook een van twee dingen doen: Je verlaagt je standaard om gedrag te aanvaarden wat je voorheen nooit geaccepteerd zou hebben, vanuit het verlangen in ieder geval niet meer alleen te zijn. Of je gaat overkritisch worden, waarbij je beeld van je toekomstige partner steeds nauwere vormen krijgt en je daardoor jezelf onbewust op onbereikbaar niveau stelt voor een ander. Hoe moeilijk is het ook om buiten de
hokjes te denken.
Persoonlijk moest ik vanochtend, na deze slapeloze nacht, even goed in de spiegel kijken en, geloof me, dat is na een nacht zonder slaap geen pretje. In hoeverre beperk ik mezelf en anderen? Zoek ik iets wat ik zelf ook niet kan bieden? Aan de andere kant, over smaak valt niet te twisten. Een beetje zelfkritiek is niet onnodig voor mensen op datingsites.
Wellicht ben ik behoorlijk undateable. In de ogen van mezelf of die van de dames. Hoe dan ook, internetdating lijkt niet te werken voor iemand als ik. Je kunt ook niet alles beïnvloeden uiteraard. Wat ik echter wel kan doen, is eerlijk zijn naar mezelf en over mezelf, zodat dat oproept om ook eerlijkheid te ontvangen, in plaats van dat we imago’s ophouden op onze datingprofielen.
Dat lijkt mij een goede afsluiting van 2020 en een betere start van 2021.
Log in om te reageren.
