Ik sta bij mijn kluisje. Binnen een paar minuten moet ik weer terug de werkvloer op, maar wil nog even wachten. Niet omdat ik niet terug aan het werk wil. Nee. Het is door iets wat ik net heb gelezen. Iets wat me heeft geraakt. Ontroerd. Waardoor ik nu tranen in mijn ogen heb. En moeite moet doen, om niet heel emotioneel te worden.
Ik moest onder werktijd snel even iets pakken uit mijn tas. Vond toen een kaartje dat iemand erin had gestopt . Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en opende de envelop. Dat handschrift kon niet missen: mijn zus. Mijn lieve, oudere, wijze zus. De persoon met wie de telefoongesprekken altijd te kort zijn en de tijd samen altijd te snel gaat.
We zijn best verschillend. Ik ben de halve wereld over gereisd. Zij is één keer in haar leven buiten Europa geweest. Ik vind het de normaalste zaak om een lik te krijgen van een hond of paard. Zij gruwelt van het idee alleen al. Zij is op haar drieëntwintigste getrouwd en inmiddels dertien jaar huwelijk en vier kinderen verder. Voor mij is het huisje-boompje- beestje- op mijn drieëndertigste nog weinig concreet. Toch hebben we vaak aan een half woord genoeg om elkaar te begrijpen.
Als geen ander kent ze mijn persoonlijke hoogte en dieptepunten. Ik heb geen geheimen voor haar. Dingen met haar delen, staat gelijk aan eerlijk zijn tegen mezelf. Terugkijkend de afgelopen twaalf jaar, zijn de keren dat ik niet of nauwelijks iets heb gedeeld over een relatie met haar, ook precies de situaties dat er iets niet goed zat. Ik zeg weleens voor de grap dat zij de verstandige kant in mij vertegenwoordigt.
Gretig lees ik de volgeschreven kaart. Bam. Haar woorden raken me. Ze zijn treffend. Liefdevol. Ze heeft de essentie van een van mijn belangrijkste struggles in het leven, perfect verwoord. En wat ze me daarin wenst, ontroert me. Meteen moet ik terugdenken aan een berichtje dat ik van haar kreeg een paar jaar geleden toen ik in een moeilijke situatie zat. Het was kort en krachtig maar vertolkte onvoorwaardelijke steun en support. Het raakte me diep. Nog steeds als ik de inhoud van het bericht
voor me haal, schiet ik vol. Nu ook.
'Gaat het?', vraagt een collega die onverwacht binnenkomt en mijn betraande gezicht ziet. 'Ja hoor', reageer ik. 'Het zijn positieve tranen. Omdat ik zo blij ben met mijn zus.'
Ik moest onder werktijd snel even iets pakken uit mijn tas. Vond toen een kaartje dat iemand erin had gestopt . Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en opende de envelop. Dat handschrift kon niet missen: mijn zus. Mijn lieve, oudere, wijze zus. De persoon met wie de telefoongesprekken altijd te kort zijn en de tijd samen altijd te snel gaat.
We zijn best verschillend. Ik ben de halve wereld over gereisd. Zij is één keer in haar leven buiten Europa geweest. Ik vind het de normaalste zaak om een lik te krijgen van een hond of paard. Zij gruwelt van het idee alleen al. Zij is op haar drieëntwintigste getrouwd en inmiddels dertien jaar huwelijk en vier kinderen verder. Voor mij is het huisje-boompje- beestje- op mijn drieëndertigste nog weinig concreet. Toch hebben we vaak aan een half woord genoeg om elkaar te begrijpen.
Als geen ander kent ze mijn persoonlijke hoogte en dieptepunten. Ik heb geen geheimen voor haar. Dingen met haar delen, staat gelijk aan eerlijk zijn tegen mezelf. Terugkijkend de afgelopen twaalf jaar, zijn de keren dat ik niet of nauwelijks iets heb gedeeld over een relatie met haar, ook precies de situaties dat er iets niet goed zat. Ik zeg weleens voor de grap dat zij de verstandige kant in mij vertegenwoordigt.
Gretig lees ik de volgeschreven kaart. Bam. Haar woorden raken me. Ze zijn treffend. Liefdevol. Ze heeft de essentie van een van mijn belangrijkste struggles in het leven, perfect verwoord. En wat ze me daarin wenst, ontroert me. Meteen moet ik terugdenken aan een berichtje dat ik van haar kreeg een paar jaar geleden toen ik in een moeilijke situatie zat. Het was kort en krachtig maar vertolkte onvoorwaardelijke steun en support. Het raakte me diep. Nog steeds als ik de inhoud van het bericht
voor me haal, schiet ik vol. Nu ook.
'Gaat het?', vraagt een collega die onverwacht binnenkomt en mijn betraande gezicht ziet. 'Ja hoor', reageer ik. 'Het zijn positieve tranen. Omdat ik zo blij ben met mijn zus.'
Log in om te reageren.
