Het was alweer een hele tijd geleden dat ik het voor het laatst gedaan had. Waarschijnlijk was dat de reden dat ik er aanvankelijk nog allerlei romantische ideeën bij had. Een vriendin van me is een enorme fan. Ik had me door haar laten overhalen. Ok dan, één nachtje kamperen. Stoer als ik was, durfde ik dat wel aan.
Bij aankomst op de natuurcamping was er nog geen vuiltje aan de lucht. De zon scheen, de temperatuur was aangenaam en de tent stond al. Beter kon niet. Op het moment dat ik door de knieën ging om mijn tas en slaapzak de tent in te gooien, kreeg ik wel al wat last van deja-vu’s. Maar ach, ik wilde er het beste van maken.
Voor een niet-kampeerder deed ik het best aardig. Ik had wat handige proviand meegenomen. Ik had gedacht aan de theezakjes, het toiletpapier en de snacks voor bij het wijntje bij zonsondergang. Toen dat wijnmoment aanbrak, bleek onze buurman ook nog een aardig stemgeluid en bijbehorend gitaarspel ten gehore te kunnen brengen. Hoe idyllisch wil je het hebben?
De idylle duurde voort tot het moment waarop een leger bosmuggen, zo tegen de schemering, besloot tot de aanval over te gaan. Alvorens ik de tent invluchtte, wilde ik nog even gebruik maken van de voorzieningen in het nabijgelegen toiletgebouw. Daar werd ik verwelkomd door een niet al te frisse lucht en nog meer bijtgrage muggen en ander ongedierte. Mijn kampeersprookje naderde met rasse schreden zijn einde.
Vrij snel was ik weer terug bij de tent, waar ik heel snel naar binnen dook en me uit m’n kleren en in m’n slaapzak wurmde. Mijn tentgenote volgde even later. Als ervaren kampeerster beschikte zij over de laatste kampeergadgets, waaronder een zogenaamde headlight. Deze zette ze bij binnenkomst op haar hoofd. Als een halve mijnwerker kwam ze zodoende de tent binnenzetten. Ik moest daar zo hard om lachen dat ik het bijna in m’n slaapzak deed en de tent bijna instortte. Kamperen heeft ook zo z’n komische kanten. Maar toen ons buurmeisje middenin de nacht naar de wc moest en daarom de hele camping bij elkaar brulde, wist ik het zeker: Ik ben geen kampeerder.
Met een net-niet-hernia kwam ik de volgende ochtend de tent weer uit. Daarna kon ik meteen aansluiten in de rij voor douche en toilet. Ook goeiemorgen!
Mijn probleem met kamperen is niet eens zozeer het fysieke ongemak, maar eerder het in mijn ogen volledige gebrek aan logica ervan. Ik kampeer in het besef dat ik thuis van alle gemakken ben voorzien. Welk weldenkend mens gaat geheel vrijwillig zitten prutsen in en om een tentje in het bos, nog geen tien kilometer verwijderd van de beschaving? Bovendien oogt zo’n verzameling tenten tussen de bomen als een waar vluchtelingenkamp. Het valt toch in de Derde Wereld ook niet uit te leggen dat deze kampeerders wel een huis hebben, maar vrijwillig in het bos gaan zitten?
Maar goed, toegegeven, bij mooi weer is kamperen best wel leuk. Het enige dat je dan hoeft te doen is je neervleien in het gras in het zonnetje voor je tentje. Meer heb je niet nodig. En dat is dan best wel weer lekker.
Bij aankomst op de natuurcamping was er nog geen vuiltje aan de lucht. De zon scheen, de temperatuur was aangenaam en de tent stond al. Beter kon niet. Op het moment dat ik door de knieën ging om mijn tas en slaapzak de tent in te gooien, kreeg ik wel al wat last van deja-vu’s. Maar ach, ik wilde er het beste van maken.
Voor een niet-kampeerder deed ik het best aardig. Ik had wat handige proviand meegenomen. Ik had gedacht aan de theezakjes, het toiletpapier en de snacks voor bij het wijntje bij zonsondergang. Toen dat wijnmoment aanbrak, bleek onze buurman ook nog een aardig stemgeluid en bijbehorend gitaarspel ten gehore te kunnen brengen. Hoe idyllisch wil je het hebben?
De idylle duurde voort tot het moment waarop een leger bosmuggen, zo tegen de schemering, besloot tot de aanval over te gaan. Alvorens ik de tent invluchtte, wilde ik nog even gebruik maken van de voorzieningen in het nabijgelegen toiletgebouw. Daar werd ik verwelkomd door een niet al te frisse lucht en nog meer bijtgrage muggen en ander ongedierte. Mijn kampeersprookje naderde met rasse schreden zijn einde.
Vrij snel was ik weer terug bij de tent, waar ik heel snel naar binnen dook en me uit m’n kleren en in m’n slaapzak wurmde. Mijn tentgenote volgde even later. Als ervaren kampeerster beschikte zij over de laatste kampeergadgets, waaronder een zogenaamde headlight. Deze zette ze bij binnenkomst op haar hoofd. Als een halve mijnwerker kwam ze zodoende de tent binnenzetten. Ik moest daar zo hard om lachen dat ik het bijna in m’n slaapzak deed en de tent bijna instortte. Kamperen heeft ook zo z’n komische kanten. Maar toen ons buurmeisje middenin de nacht naar de wc moest en daarom de hele camping bij elkaar brulde, wist ik het zeker: Ik ben geen kampeerder.
Met een net-niet-hernia kwam ik de volgende ochtend de tent weer uit. Daarna kon ik meteen aansluiten in de rij voor douche en toilet. Ook goeiemorgen!
Mijn probleem met kamperen is niet eens zozeer het fysieke ongemak, maar eerder het in mijn ogen volledige gebrek aan logica ervan. Ik kampeer in het besef dat ik thuis van alle gemakken ben voorzien. Welk weldenkend mens gaat geheel vrijwillig zitten prutsen in en om een tentje in het bos, nog geen tien kilometer verwijderd van de beschaving? Bovendien oogt zo’n verzameling tenten tussen de bomen als een waar vluchtelingenkamp. Het valt toch in de Derde Wereld ook niet uit te leggen dat deze kampeerders wel een huis hebben, maar vrijwillig in het bos gaan zitten?
Maar goed, toegegeven, bij mooi weer is kamperen best wel leuk. Het enige dat je dan hoeft te doen is je neervleien in het gras in het zonnetje voor je tentje. Meer heb je niet nodig. En dat is dan best wel weer lekker.
Log in om te reageren.
