Noem het een nare eigenschap. Ik kan slecht tegen mijn verlies. Gezellig een spelletje doen met mij eindigt steevast in rondvliegende pionnetjes en zwevende borden. Dat erkennen is één ding, er wat aan doen iets heel anders.
Ik speel dan ook het liefste spellen die enig tactisch inzicht vereisen. Kun je jezelf nog de schuld geven van tactisch falen. Spellen die varen op het geluk van de dobbelsteen, spellen die iedereen kan winnen, daar ben ik gauw klaar mee. Met Levensweg als toppunt van alle treurnis.
Het is ook zinloos er wat aan te doen. Nederlanders zijn slechte verliezers. Het zit in mijn genen. In 1953 verloren we de strijd van de zee. Maar in plaats van dat verlies te accepteren bouwden we een aantal hypermoderne stormvloedkeringen. Voor straf polderden we ook nog maar een extra stuk zee in. Om nog eens even goed duidelijk te maken wie er de baas is.
Sindsdien probeert de zee het nog wel eens. Maar tot zulke catastrofale gevolgen als tijdens de Watersnoodramp is het nooit meer gekomen. Het stukje kust dat de zee langzaam dreigde af te snoepen halen we eigenhandig met een flinke kraan weer terug om vervolgens ter versterking tegen onze duinrand te kwakken.
Al smelten de poolkappen en loopt straks heel Europa onder, dan nog zal Nederland waarschijnlijk als een ingepolderd eiland blijven ronddobberen. Fier tussen het wassende water.
Een paar jaar eerder dreigden we onder de voet gelopen te worden door een Duitse overheerser. Maar in plaats van te accepteren dat we voortaan Duits zouden spreken en onze voetbalclubs nu in een veel sterkere competitie zouden uitkomen, schakelden we wat Canadezen en Amerikanen in. Overduidelijk geval van slecht je verlies kunnen nemen.
Over voetbal kan ik in dit verband sowieso beter zwijgen. Oranje is de grote frustratie die nooit een prijs meer gaat pakken. En dus is er vroeg of laat weer die onvermijdelijke verliespartij. Niet handig, gezien de volksaard. En de valse hoop dat het wel kan door 1988, maakt het alleen maar erger.
Misschien lukt het ooit ook nog wel. Zodra landenteams clubs zijn geworden, en een nieuwe Dirk Scheringa een paar peperdure Brazilianen koopt en nationaliseert. Toch vind ik dat een beetje van hetzelfde niveau als de bank beheren bij Monopoly. Dan verlies je namelijk ook niet. Ik zal het wel niet meer meemaken. Ik kijk dan allang kwijlend tegen een bosje magnolia’s aan. Verloren van de tijd.
Ik wilde journalist worden, maar als de dobbelstenen verkeerd vallen beland ik uiteindelijk in het bedrijfsleven. Dat zal me de rest van mijn leven opbreken. Je speculeert wat, en dat pakt altijd verkeerd uit, geluk is niet aan mij besteed.
Je wint eens een schoonheidswedstrijd of paardenrace, maar al met al zit je toch onverwacht met vier kinderen opgescheept. En in het echt ontvang je daar dus echt geen cent voor aan het einde van de rit.
Tactisch inzicht is overbodig, omdat er altijd wel iets onverwachts gebeurd. Levensweg kan iedereen winnen. Je hoeft geen IQ van 120+ te hebben om miljonair te worden. Helaas is dit spel niet met één veeg van tafel, schone lei, opnieuw beginnen.
Het leven zou een stuk makkelijker zijn geweest als ik wel tegen mijn verlies had gekund. Dat erkennen is één ding, er wat aan doen iets heel anders…
Ik speel dan ook het liefste spellen die enig tactisch inzicht vereisen. Kun je jezelf nog de schuld geven van tactisch falen. Spellen die varen op het geluk van de dobbelsteen, spellen die iedereen kan winnen, daar ben ik gauw klaar mee. Met Levensweg als toppunt van alle treurnis.
Het is ook zinloos er wat aan te doen. Nederlanders zijn slechte verliezers. Het zit in mijn genen. In 1953 verloren we de strijd van de zee. Maar in plaats van dat verlies te accepteren bouwden we een aantal hypermoderne stormvloedkeringen. Voor straf polderden we ook nog maar een extra stuk zee in. Om nog eens even goed duidelijk te maken wie er de baas is.
Sindsdien probeert de zee het nog wel eens. Maar tot zulke catastrofale gevolgen als tijdens de Watersnoodramp is het nooit meer gekomen. Het stukje kust dat de zee langzaam dreigde af te snoepen halen we eigenhandig met een flinke kraan weer terug om vervolgens ter versterking tegen onze duinrand te kwakken.
Al smelten de poolkappen en loopt straks heel Europa onder, dan nog zal Nederland waarschijnlijk als een ingepolderd eiland blijven ronddobberen. Fier tussen het wassende water.
Een paar jaar eerder dreigden we onder de voet gelopen te worden door een Duitse overheerser. Maar in plaats van te accepteren dat we voortaan Duits zouden spreken en onze voetbalclubs nu in een veel sterkere competitie zouden uitkomen, schakelden we wat Canadezen en Amerikanen in. Overduidelijk geval van slecht je verlies kunnen nemen.
Over voetbal kan ik in dit verband sowieso beter zwijgen. Oranje is de grote frustratie die nooit een prijs meer gaat pakken. En dus is er vroeg of laat weer die onvermijdelijke verliespartij. Niet handig, gezien de volksaard. En de valse hoop dat het wel kan door 1988, maakt het alleen maar erger.
Misschien lukt het ooit ook nog wel. Zodra landenteams clubs zijn geworden, en een nieuwe Dirk Scheringa een paar peperdure Brazilianen koopt en nationaliseert. Toch vind ik dat een beetje van hetzelfde niveau als de bank beheren bij Monopoly. Dan verlies je namelijk ook niet. Ik zal het wel niet meer meemaken. Ik kijk dan allang kwijlend tegen een bosje magnolia’s aan. Verloren van de tijd.
Ik wilde journalist worden, maar als de dobbelstenen verkeerd vallen beland ik uiteindelijk in het bedrijfsleven. Dat zal me de rest van mijn leven opbreken. Je speculeert wat, en dat pakt altijd verkeerd uit, geluk is niet aan mij besteed.
Je wint eens een schoonheidswedstrijd of paardenrace, maar al met al zit je toch onverwacht met vier kinderen opgescheept. En in het echt ontvang je daar dus echt geen cent voor aan het einde van de rit.
Tactisch inzicht is overbodig, omdat er altijd wel iets onverwachts gebeurd. Levensweg kan iedereen winnen. Je hoeft geen IQ van 120+ te hebben om miljonair te worden. Helaas is dit spel niet met één veeg van tafel, schone lei, opnieuw beginnen.
Het leven zou een stuk makkelijker zijn geweest als ik wel tegen mijn verlies had gekund. Dat erkennen is één ding, er wat aan doen iets heel anders…
Log in om te reageren.
