"Hoe zie jij onze relatie eigenlijk?", vraagt mijn vriend me na een familie-etentje. Ik snap de vraag. We zijn inmiddels vier maanden een stelletje. Waar hij mij regelmatig laat weten wat hij vindt van het samenzijn met mij, is dat andersom niet het geval. Niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik het niet weet.
Aan reflectie geen gebrek. Als ik iets veel heb gedaan de afgelopen tijd, is de relatie evalueren. Maar nog steeds weet ik het niet. En dat komt vooral door de wisseling in beleving.
Soms vraag ik me zelfs af of ik eigenlijk wel in de wieg ben gelegd voor een relatie. Mijn werk, opleiding, vriendinnen, familie en paard maken dat ik altijd wel een volle agenda heb. Daarbij komt dat ik graag alleen ben en ook graag dingen alleen doe.
Daarbij komt dat ik, de nodige emotionele hobbels heb moeten nemen, om officieel een relatie te hebben. Ik vond het heel lastig om me te binden. Door de jaren heen, ben ik vaak op een bepaald punt afgehaakt. Het punt waarop het officieel dreigde te worden. Vaak vanwege een beklemmend gevoel. En hoe leuk ik mijn vriend ook vind, ik heb dat bij hem ook gehad.
Met als gevolg dat ik de eerste weken dat ik een relatie had, gepaard gingen met de nodige heftige emoties. Maar zeker omdat ik hem ‘gewoon’ heb leren kennen, en dat zo leuk was, was ik nu vastberaden deze hobbels te nemen.
Feit dat ik nu een paar maanden met hem samen ben, dat hij mijn ouders kent en ik de zijne, zegt voor mij al heel veel. En als ik denk aan hoe we samen dubbel lagen na een compleet geflopte filmkeuze in de bios. Hoe we samen op een bankje in het bos in de schemer, een vleermuis-analyse hielden. Hoe we regelmatig op hetzelfde moment precies hetzelfde zeggen of denken. Dat hij me alle mogelijke koosnaampjes mag geven die ik bij menig ander vervelend vond. Dat we samen 'iets' hebben in de omgang en interactie wat we alleen hebben met elkaar.
Dan denk ik: het zit helemaal goed.
Maar dan denk ik aan de momenten dat ik soms liever alleen ben dan met hem samen. Dat we in onze communicatie soms op een andere planeet lijken te zitten. Dat we soms binnen no-time over kleine dingen een conflict hebben, dan weet ik het allemaal niet zo zeker. Deze lijn gaat samen op met de positieve lijn.
Juist die wisseling in beleving, maakt dat ik er weinig over loslaat. Ik vind het voor mezelf al lastig genoeg, ik wil het niet voor hem ook nog ingewikkeld maken. En ik wil eigenlijk meer duidelijkheid voor mezelf.
Eerst wil ik de vraag helemaal niet beantwoorden. Zoals ik wel eens vaker heb gedaan met een 'lastige' vraag die hij stelde. Maar dan, bedenk ik me, dat ik misschien toch wel iets kan zeggen, ook als ik het zelf nog niet weet. Zodat ook hij niet met veel vraagtekens blijft zitten en ik het misschien onnodig groot en beladen maakt. En dan zeg ik gewoon, wat ik er op dat moment over kan loslaten. "Dat wisselt.", waarbij ik beide kanten van mijn beleving toelicht met wat voorbeelden.
"Vond je dat zo lastig om te zeggen?" vraagt hij, omdat hij mijn aarzeling merkte. "Dat hoeft helemaal niet, dat is gewoon zoals je het beleeft. Ook daar kun je open over zijn hoor."
Dit nodigt uit tot meer openheid in de toekomst, ook over dingen waarvan ik denk dat het beter is ze voor mezelf te houden.
Aan reflectie geen gebrek. Als ik iets veel heb gedaan de afgelopen tijd, is de relatie evalueren. Maar nog steeds weet ik het niet. En dat komt vooral door de wisseling in beleving.
Soms vraag ik me zelfs af of ik eigenlijk wel in de wieg ben gelegd voor een relatie. Mijn werk, opleiding, vriendinnen, familie en paard maken dat ik altijd wel een volle agenda heb. Daarbij komt dat ik graag alleen ben en ook graag dingen alleen doe.
Daarbij komt dat ik, de nodige emotionele hobbels heb moeten nemen, om officieel een relatie te hebben. Ik vond het heel lastig om me te binden. Door de jaren heen, ben ik vaak op een bepaald punt afgehaakt. Het punt waarop het officieel dreigde te worden. Vaak vanwege een beklemmend gevoel. En hoe leuk ik mijn vriend ook vind, ik heb dat bij hem ook gehad.
Met als gevolg dat ik de eerste weken dat ik een relatie had, gepaard gingen met de nodige heftige emoties. Maar zeker omdat ik hem ‘gewoon’ heb leren kennen, en dat zo leuk was, was ik nu vastberaden deze hobbels te nemen.
Feit dat ik nu een paar maanden met hem samen ben, dat hij mijn ouders kent en ik de zijne, zegt voor mij al heel veel. En als ik denk aan hoe we samen dubbel lagen na een compleet geflopte filmkeuze in de bios. Hoe we samen op een bankje in het bos in de schemer, een vleermuis-analyse hielden. Hoe we regelmatig op hetzelfde moment precies hetzelfde zeggen of denken. Dat hij me alle mogelijke koosnaampjes mag geven die ik bij menig ander vervelend vond. Dat we samen 'iets' hebben in de omgang en interactie wat we alleen hebben met elkaar.
Dan denk ik: het zit helemaal goed.
Maar dan denk ik aan de momenten dat ik soms liever alleen ben dan met hem samen. Dat we in onze communicatie soms op een andere planeet lijken te zitten. Dat we soms binnen no-time over kleine dingen een conflict hebben, dan weet ik het allemaal niet zo zeker. Deze lijn gaat samen op met de positieve lijn.
Juist die wisseling in beleving, maakt dat ik er weinig over loslaat. Ik vind het voor mezelf al lastig genoeg, ik wil het niet voor hem ook nog ingewikkeld maken. En ik wil eigenlijk meer duidelijkheid voor mezelf.
Eerst wil ik de vraag helemaal niet beantwoorden. Zoals ik wel eens vaker heb gedaan met een 'lastige' vraag die hij stelde. Maar dan, bedenk ik me, dat ik misschien toch wel iets kan zeggen, ook als ik het zelf nog niet weet. Zodat ook hij niet met veel vraagtekens blijft zitten en ik het misschien onnodig groot en beladen maakt. En dan zeg ik gewoon, wat ik er op dat moment over kan loslaten. "Dat wisselt.", waarbij ik beide kanten van mijn beleving toelicht met wat voorbeelden.
"Vond je dat zo lastig om te zeggen?" vraagt hij, omdat hij mijn aarzeling merkte. "Dat hoeft helemaal niet, dat is gewoon zoals je het beleeft. Ook daar kun je open over zijn hoor."
Dit nodigt uit tot meer openheid in de toekomst, ook over dingen waarvan ik denk dat het beter is ze voor mezelf te houden.
Log in om te reageren.
