Blauwe lucht, blote voeten. Luchtige kleding, kekke zonnebril. Ontspannen op je ligstoel kijk je afwisselend naar de lucht en de mensen om je heen.
Binnen handbereik een heerlijk drankje, ernaast een bakje knabbelvoedsel voor de lekkere trek. Er ontbreekt niets.
In de lucht zie je pluizen zweven. Meegenomen door een zachte bries, ze glinsteren soms in het zonlicht. Vederlicht bewegen ze zich voort.
Waarnaartoe eigenlijk? Hoger in de lucht enkele zwaluwen, ze lijken elkaar achterna te zitten.
Af en toe zo’n duikvlucht om een paar verse insecten te verschalken. Geen wolken te zien, de zon straalt er lustig op los. Het uitspansel ademt levenslust.
De mensen om je heen, ze praten en lachen. Enthousiast vertellen ze over hun vakantie, relaties, dat theaterstuk waar ze laatst zijn geweest; "Weet je nog...?"
Je glimlacht om hun plezier. Je ziet die man, links in de schaduwrijke hoek van het terras. Hij leest een boek en na 2 glazen Chablis heb je hem aan de ober horen vragen de rest van de fles ook bij hem te brengen. In een cooler.
Hij blijft voorlopig nog wel even. Net als jij, waarom weggaan van zoveel onbevangenheid, vreugde en leven?
In de branding gaan mens en zee op in een vrolijk spel. Kinderen zoeken schelpen en bouwen zandkastelen. Hun ouders genieten en bouwen met ze mee. Uit de speakers van de strandtent hoor je muziek. Je herkent de klanken en je hart danst mee op een liedje van vroeger. De vakantie doet je goed, je geniet tot in de toppen van je tenen.
Je kijkt omhoog naar de lucht, strak blauw. Je ziet verder dan het blauw, hoger en in een kort ogenblik laat je de wereld om je heen los. Even ben je alleen.
In je hart borrelt een vraag omhoog, rustig, een beetje prikkelend: "Wie ben ik in dit geheel? Temidden van deze levendige en ontspannen wereld, aan zee op een terras?"
Het maakt nieuwsgierigheid in je wakker.
"Is mijn weg nog de juiste. Is waar ik werk & woon nog de beste plek voor wie ik ben. Wordt Gods beeld in mij meer zichtbaar, sprankel ik genoeg?" Je neemt een handje knabbelvoedsel en mijmert verder over jouw plaats. In Zijn wereld. Het is niet zwaar, het is een licht op het pad waar je nu wandelt en de mogelijkheid nieuwe wegen in te slaan.
Wie weet waar de wind je heen laat waaien.
Binnen handbereik een heerlijk drankje, ernaast een bakje knabbelvoedsel voor de lekkere trek. Er ontbreekt niets.
In de lucht zie je pluizen zweven. Meegenomen door een zachte bries, ze glinsteren soms in het zonlicht. Vederlicht bewegen ze zich voort.
Waarnaartoe eigenlijk? Hoger in de lucht enkele zwaluwen, ze lijken elkaar achterna te zitten.
Af en toe zo’n duikvlucht om een paar verse insecten te verschalken. Geen wolken te zien, de zon straalt er lustig op los. Het uitspansel ademt levenslust.
De mensen om je heen, ze praten en lachen. Enthousiast vertellen ze over hun vakantie, relaties, dat theaterstuk waar ze laatst zijn geweest; "Weet je nog...?"
Je glimlacht om hun plezier. Je ziet die man, links in de schaduwrijke hoek van het terras. Hij leest een boek en na 2 glazen Chablis heb je hem aan de ober horen vragen de rest van de fles ook bij hem te brengen. In een cooler.
Hij blijft voorlopig nog wel even. Net als jij, waarom weggaan van zoveel onbevangenheid, vreugde en leven?
In de branding gaan mens en zee op in een vrolijk spel. Kinderen zoeken schelpen en bouwen zandkastelen. Hun ouders genieten en bouwen met ze mee. Uit de speakers van de strandtent hoor je muziek. Je herkent de klanken en je hart danst mee op een liedje van vroeger. De vakantie doet je goed, je geniet tot in de toppen van je tenen.
Je kijkt omhoog naar de lucht, strak blauw. Je ziet verder dan het blauw, hoger en in een kort ogenblik laat je de wereld om je heen los. Even ben je alleen.
In je hart borrelt een vraag omhoog, rustig, een beetje prikkelend: "Wie ben ik in dit geheel? Temidden van deze levendige en ontspannen wereld, aan zee op een terras?"
Het maakt nieuwsgierigheid in je wakker.
"Is mijn weg nog de juiste. Is waar ik werk & woon nog de beste plek voor wie ik ben. Wordt Gods beeld in mij meer zichtbaar, sprankel ik genoeg?" Je neemt een handje knabbelvoedsel en mijmert verder over jouw plaats. In Zijn wereld. Het is niet zwaar, het is een licht op het pad waar je nu wandelt en de mogelijkheid nieuwe wegen in te slaan.
Wie weet waar de wind je heen laat waaien.
Log in om te reageren.
