Manlief maakt ons ontbijt klaar. Ik observeer hem terwijl hij zorgvuldig de aardbeien ontkroont. Waarom werkt het zo goed tussen ons, vraag ik me af. Wat maakt mijn relatie met hem anders dan mijn vorige relaties?
Ik heb best wat vriendjes versleten. (Rare gewoonte eigenlijk, om mannen in dit opzicht te typeren als 'vriendjes': alsof je het over kleuters of kabouters hebt.) Vier relaties hielden circa drie jaar stand, de vijfde duurde ongeveer tien jaar. In alle gevallen was ik degene die de stekker eruit trok.
Bang om een betere kans mis te lopen als ik zou blijven. Ontevreden over de relatie: 'Niet spannend genoeg, steeds maar meer van hetzelfde.' Uitgekeken op de man in kwestie: 'Saai, voorspelbaar.' Dat mijn onvrede meer over mezelf zei dan over die mannen, had ik helemaal niet door.
Als er een 'deugdzame kerels-keurmerk' zou bestaan, dan hadden ze dat alle vijf verdiend. Ze waren beschikbaar, stabiel, lief, toegewijd, zorgzaam en trouw. Ze kwamen hun verantwoordelijkheden na. Ze hielden rekening met mijn wensen en respecteerden mijn grenzen. Iets wat ik niet kende uit mijn jeugd.
Ik hunkerde naar waardering, geborgenheid en veiligheid. Minstens vijf keer had ik dat op een presenteerblaadje aangereikt gekregen. Maar dat ging niet gepaard met het hemelse geluksgevoel dat ik me erbij had voorgesteld. Dus gooide ik die relaties een voor een te grabbel. En na de laatste stortte ik me in het avontuur.
Flirten met mannen die feitelijk onbeschikbaar waren gaf me een kick. Een paar keer draaide dat uit op een dingetje, wat me een heerlijke overwinningsroes opleverde. Niet voor lang, hoor. De werkelijkheid drong al vrij snel tot me door: dat het voor de time-being was en dat zo’n man uiteindelijk toch niet voor mij zou gaan.
In eerste instantie gaf ik zo’n man dan de volle laag. Daarna volgde het zelfmedelijden, het zelfbeklag, het zelfverwijt ('Trut, je was er zelf bij en je wist het van tevoren!'), de zelfkritiek ('Je hebt jezelf aangeboden als een goedkope h...!'), de zelfafwijzing ('Slettenbak, geen man die jou nu nog wil!'), de schaamte, de leegte en de eenzaamheid.
Onlangs werd ik getroffen door een uitdagende selfie van een wildvreemd meisje. Ik herkende mezelf in haar pose en haar blik: destijds presenteerde ik mezelf soms op soortgelijke wijze. Een mix van (plaatsvervangende) schaamte en (zelf)compassie maakte zich van mij meester.
De laatste jaren zie ik steeds beter hoe alles met alles samenhangt. Dat mijn vader de eerste (emotioneel) onbeschikbare en onvoorspelbare man in mijn leven was. Dat ik naar zijn liefde en aandacht snakte. Dat onbeschikbare mannen daarom een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me uitoefenden. Dat mijn geflirt met hen dus in feite herhalingsoefeningen waren: hernieuwde pogingen om een ongewenste situatie om te buigen naar een gewenste situatie.
Ik kon dit herhalingspatroon pas doorbreken toen ik het doorhad. Toch zijn er momenten waarop ik daaraan twijfel. Dan vraag ik me af of ik het patroon daadwerkelijk doorbroken heb. Want de man die inmiddels al een paar jaar elke ochtend mijn ontbijt klaarmaakt lijkt verdacht veel op mijn vader. In positieve zin. Dat dan weer wel.
Ik heb best wat vriendjes versleten. (Rare gewoonte eigenlijk, om mannen in dit opzicht te typeren als 'vriendjes': alsof je het over kleuters of kabouters hebt.) Vier relaties hielden circa drie jaar stand, de vijfde duurde ongeveer tien jaar. In alle gevallen was ik degene die de stekker eruit trok.
Bang om een betere kans mis te lopen als ik zou blijven. Ontevreden over de relatie: 'Niet spannend genoeg, steeds maar meer van hetzelfde.' Uitgekeken op de man in kwestie: 'Saai, voorspelbaar.' Dat mijn onvrede meer over mezelf zei dan over die mannen, had ik helemaal niet door.
Als er een 'deugdzame kerels-keurmerk' zou bestaan, dan hadden ze dat alle vijf verdiend. Ze waren beschikbaar, stabiel, lief, toegewijd, zorgzaam en trouw. Ze kwamen hun verantwoordelijkheden na. Ze hielden rekening met mijn wensen en respecteerden mijn grenzen. Iets wat ik niet kende uit mijn jeugd.
Ik hunkerde naar waardering, geborgenheid en veiligheid. Minstens vijf keer had ik dat op een presenteerblaadje aangereikt gekregen. Maar dat ging niet gepaard met het hemelse geluksgevoel dat ik me erbij had voorgesteld. Dus gooide ik die relaties een voor een te grabbel. En na de laatste stortte ik me in het avontuur.
Flirten met mannen die feitelijk onbeschikbaar waren gaf me een kick. Een paar keer draaide dat uit op een dingetje, wat me een heerlijke overwinningsroes opleverde. Niet voor lang, hoor. De werkelijkheid drong al vrij snel tot me door: dat het voor de time-being was en dat zo’n man uiteindelijk toch niet voor mij zou gaan.
In eerste instantie gaf ik zo’n man dan de volle laag. Daarna volgde het zelfmedelijden, het zelfbeklag, het zelfverwijt ('Trut, je was er zelf bij en je wist het van tevoren!'), de zelfkritiek ('Je hebt jezelf aangeboden als een goedkope h...!'), de zelfafwijzing ('Slettenbak, geen man die jou nu nog wil!'), de schaamte, de leegte en de eenzaamheid.
Onlangs werd ik getroffen door een uitdagende selfie van een wildvreemd meisje. Ik herkende mezelf in haar pose en haar blik: destijds presenteerde ik mezelf soms op soortgelijke wijze. Een mix van (plaatsvervangende) schaamte en (zelf)compassie maakte zich van mij meester.
De laatste jaren zie ik steeds beter hoe alles met alles samenhangt. Dat mijn vader de eerste (emotioneel) onbeschikbare en onvoorspelbare man in mijn leven was. Dat ik naar zijn liefde en aandacht snakte. Dat onbeschikbare mannen daarom een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me uitoefenden. Dat mijn geflirt met hen dus in feite herhalingsoefeningen waren: hernieuwde pogingen om een ongewenste situatie om te buigen naar een gewenste situatie.
Ik kon dit herhalingspatroon pas doorbreken toen ik het doorhad. Toch zijn er momenten waarop ik daaraan twijfel. Dan vraag ik me af of ik het patroon daadwerkelijk doorbroken heb. Want de man die inmiddels al een paar jaar elke ochtend mijn ontbijt klaarmaakt lijkt verdacht veel op mijn vader. In positieve zin. Dat dan weer wel.
Log in om te reageren.
