Eigenlijk had ik een excursie gepland staan. Whale Watching. Maar een ongenode gast op mijn hostelkamer had wat roet in het eten gegooid. Hij was via mijn raam naar binnen geklommen en mijn telefoon, pinpas en creditcard meegenomen. Daarom zit ik nu opzondagochtend op het politiebureau, in plaats van op een boot.
Ik zit tegenover een rechercheur. In een mix van Portugees en Creools van zijn kant en eenmix van Spaans en Engels van mijn kant, probeer ik alle relevante en irrelevante vragen zo goed mogelijk te beantwoorden. Niet in de hoop mijn spullen terug te krijgen. Maar omdat ik een papier voor de verzekering nodig hebt.
Een omschrijving van mijn telefoonhoesje? Blauw. Met een witte uil erop. Aangezien ik hetSpaanse woord voor uil niet ken en in het Engelse even niet meer weet, maak ik een tekeningetje. “O, een kat”, zegt hij, als ik de afbeelding laat zien. Uitbeelden dan maar. Ik maak met mijn armen een vliegbeweging en zeg ‘oehoe, oehoe’. Hij lacht en schrijft wat op.
Ik ben benieuwd wát.
De volgende ochtend sta ik met de rest van de eiland-bevolking bij de bank. Om noodgeld op te nemen. Ik moet een nummertje trekken. Ik heb keuze uit A, B en C. Ik ga voor C. C58 heb ik. Terwijl de A-teller in snel tempo doorloopt, blijft de C-teller anderhalf uur op 54 staan. De jongen naast me heeft C59. Die blijft ook wachten. Dat geeft me vertrouwen. Na twee uur ben ik eindelijk aan de beurt. Ik hoor dat ik een A-nummer had moeten trekken...
Drie dagen later, na nog twee ochtenden op het politiebureau, ga ik alsnog op walvis-excursie. We zien een moeder met jong. Heel dichtbij. Wel heel kort. Nu is het wachten op de volgende keer dat ze boven komen, vertelt de aanwezige bioloog. Meestal na zo’n 10minuten. Ze kunnen maximaal 45 minuten onder water blijven. Een uur later: de walvissen zijn niet meer bovengekomen. Heel uitzonderlijk volgens de bioloog. Dat had hij nog nooit meegemaakt.
Ik houd van niet-standaard vakantie-ervaringen. Kaapverdië heeft me niet teleurgesteld.
Ik zit tegenover een rechercheur. In een mix van Portugees en Creools van zijn kant en eenmix van Spaans en Engels van mijn kant, probeer ik alle relevante en irrelevante vragen zo goed mogelijk te beantwoorden. Niet in de hoop mijn spullen terug te krijgen. Maar omdat ik een papier voor de verzekering nodig hebt.
Een omschrijving van mijn telefoonhoesje? Blauw. Met een witte uil erop. Aangezien ik hetSpaanse woord voor uil niet ken en in het Engelse even niet meer weet, maak ik een tekeningetje. “O, een kat”, zegt hij, als ik de afbeelding laat zien. Uitbeelden dan maar. Ik maak met mijn armen een vliegbeweging en zeg ‘oehoe, oehoe’. Hij lacht en schrijft wat op.
Ik ben benieuwd wát.
De volgende ochtend sta ik met de rest van de eiland-bevolking bij de bank. Om noodgeld op te nemen. Ik moet een nummertje trekken. Ik heb keuze uit A, B en C. Ik ga voor C. C58 heb ik. Terwijl de A-teller in snel tempo doorloopt, blijft de C-teller anderhalf uur op 54 staan. De jongen naast me heeft C59. Die blijft ook wachten. Dat geeft me vertrouwen. Na twee uur ben ik eindelijk aan de beurt. Ik hoor dat ik een A-nummer had moeten trekken...
Drie dagen later, na nog twee ochtenden op het politiebureau, ga ik alsnog op walvis-excursie. We zien een moeder met jong. Heel dichtbij. Wel heel kort. Nu is het wachten op de volgende keer dat ze boven komen, vertelt de aanwezige bioloog. Meestal na zo’n 10minuten. Ze kunnen maximaal 45 minuten onder water blijven. Een uur later: de walvissen zijn niet meer bovengekomen. Heel uitzonderlijk volgens de bioloog. Dat had hij nog nooit meegemaakt.
Ik houd van niet-standaard vakantie-ervaringen. Kaapverdië heeft me niet teleurgesteld.
Log in om te reageren.
