Terwijl ik dit aan het schrijven ben, geniet ik van de zon en de vogels en het groene gras en de blauwe lucht. Dat laatste is beter en rustgevender dan het blauwe licht van mijn scherm haha! Maar dat volledig terzijde.
Ik zie in de dichtbije verte een huis waarin ik vannacht samen met een aantal vrienden geslapen heb na een bruiloft van een andere vriendin hier in Zeeland. Om na het feest niet direct weer terug te hoeven naar het midden des lands, zitten we hier nog even te zitten. Of half te liggen, moet ik zeggen. Want liggen is toch best wel chill.
De bruiloft gisteren trouwens ook: half Keniaans, half Nederlands. Zij uit ons land, hij uit Afrika.
Hoe ze elkaar ontmoet hebben? Gewoon. Via internet. Je kent het wel.
Naast onze nationale datingsites, zijn er ook talloze international datingsites. En omdat zij toch altijd wel iets met het buitenland had, schreef ze zich in, zoekend naar een man.
Zo gezegd zo gedaan. 3 Jaar later zijn ze getrouwd en bezig met het regelen van zijn visum en de verhuizing naar België waar alles toch net wat sneller gefixt kan worden als je beiden geen vaste baan hebt.
Maar hoe is dat dan precies gegaan; van het eerste berichtje tot het vraag je je misschien af? Met vallen en opstaan en elkaar in Kenia en Nederland opzoeken en afwegen of ze wel of niet verder met elkaar zouden gaan. En dan uiteindelijk beslissen dat ze dat wel wilden.
Maar het begon dus met lef: met elkaar berichtjes sturen, chatten, skypen, appen en smsen als er even geen internet beschikbaar was. Er was blijkbaar een bepaalde nieuwsgierigheid die ze in elkaar naar boven haalde en die ervoor zorgde dat ze contact met elkaar kregen en bleven houden.
Waarschijnlijk zijn zij NIET met iedereen van wie zij een berichtje kregen een uitgebreide mailwisseling aangegaan. Naar aanleiding van elkaars foto en profiel zagen ze een reden om elkaar te contacten. Waarschijnlijk net als wanneer je vrienden maakt, ontstaat mogelijk datecontact organisch. De één roept iets in een flesje, en de ander reageert daarop met een leuke opmerking of vraag. Sommige mensen reageren sowieso op een flesje, anderen niet altijd.
Persoonlijk behoor ik nu nog tot de laatste categorie; ik reageer niet altijd op een flesje.
Doch echter, dat feit ben ik aan het bijschaven. Ik merk namelijk dat als ik zelf een berichtje stuur en niks terug krijg, ik dat toch wel jammer vind.
Toch vind ik het wel een ingewikkelde kwestie...dat flessen. Een soort vak apart. Internetdaten voor dummies! Daar heb je tal van boeken over, maar uiteindelijk moet ieder het voor zich ervaren, is mijn mening. Laat me uitleggen wat ik daarmee bedoel.
Wanneer ik een flesje krijg, weet ik soms serieus niet wat ik moet antwoorden.
Misschien wil ik best contact met die ander, maar word ik nog niet genoeg getriggerd om terug te flessen; moet iemand even meer moeite doen ofzo. Of moet je de ander in real life ontmoeten. En soms ben ik wel online, maar ook al aan het flessen met anderen. Ik reageer dan dus niet direct.
De reden dat ik hierover schrijf, is omdat ik het met een mede-FF-er had over een onderwerp voor een nieuw column. Hij had laatst een aantal FF-ers gesproken op een borrel, die met tranen in hun ogen vertelden dat ze geen reactie hadden gekregen. Ontzettend naar dat ze dat zo hebben ervaren natuurlijk.
Het zette me aan het denken...
Aan de ene kant vind ik het belangrijk dat we goed met elkaar om gaan en respect tonen, ook door te reageren. Aan de andere kant is het risico van liefde, contact, vriendschap - het risico van met mensen omgaan eigenlijk - dat je gekwetst kunt worden! Wie vraagt kan ja krijgen, of nee, of niks.
Maar als je niks vraagt, dan krijg je ook niks. Is dat wat je wilt?
Leven is meervoud van Lef! Das echt!
Show some guts! Vraag iemand uit! Verwacht niet altijd een reactie, maar blijf toch flessen! Laat zien wat je leuk vindt aan die man (Ja, als vrouw kun je ook initiatief nemen!) of vrouw! Wacht niet ellenlang af. Het leven is nu. Live it to the max en toon LEF! Daar ben ik steeds meer een aanhanger van.
Mogelijk loop ik een blauwtje op. Maar dat is toch best een mooie kleur?
En jij?
Ik zie in de dichtbije verte een huis waarin ik vannacht samen met een aantal vrienden geslapen heb na een bruiloft van een andere vriendin hier in Zeeland. Om na het feest niet direct weer terug te hoeven naar het midden des lands, zitten we hier nog even te zitten. Of half te liggen, moet ik zeggen. Want liggen is toch best wel chill.
De bruiloft gisteren trouwens ook: half Keniaans, half Nederlands. Zij uit ons land, hij uit Afrika.
Hoe ze elkaar ontmoet hebben? Gewoon. Via internet. Je kent het wel.
Naast onze nationale datingsites, zijn er ook talloze international datingsites. En omdat zij toch altijd wel iets met het buitenland had, schreef ze zich in, zoekend naar een man.
Zo gezegd zo gedaan. 3 Jaar later zijn ze getrouwd en bezig met het regelen van zijn visum en de verhuizing naar België waar alles toch net wat sneller gefixt kan worden als je beiden geen vaste baan hebt.
Maar hoe is dat dan precies gegaan; van het eerste berichtje tot het vraag je je misschien af? Met vallen en opstaan en elkaar in Kenia en Nederland opzoeken en afwegen of ze wel of niet verder met elkaar zouden gaan. En dan uiteindelijk beslissen dat ze dat wel wilden.
Maar het begon dus met lef: met elkaar berichtjes sturen, chatten, skypen, appen en smsen als er even geen internet beschikbaar was. Er was blijkbaar een bepaalde nieuwsgierigheid die ze in elkaar naar boven haalde en die ervoor zorgde dat ze contact met elkaar kregen en bleven houden.
Waarschijnlijk zijn zij NIET met iedereen van wie zij een berichtje kregen een uitgebreide mailwisseling aangegaan. Naar aanleiding van elkaars foto en profiel zagen ze een reden om elkaar te contacten. Waarschijnlijk net als wanneer je vrienden maakt, ontstaat mogelijk datecontact organisch. De één roept iets in een flesje, en de ander reageert daarop met een leuke opmerking of vraag. Sommige mensen reageren sowieso op een flesje, anderen niet altijd.
Persoonlijk behoor ik nu nog tot de laatste categorie; ik reageer niet altijd op een flesje.
Doch echter, dat feit ben ik aan het bijschaven. Ik merk namelijk dat als ik zelf een berichtje stuur en niks terug krijg, ik dat toch wel jammer vind.
Toch vind ik het wel een ingewikkelde kwestie...dat flessen. Een soort vak apart. Internetdaten voor dummies! Daar heb je tal van boeken over, maar uiteindelijk moet ieder het voor zich ervaren, is mijn mening. Laat me uitleggen wat ik daarmee bedoel.
Wanneer ik een flesje krijg, weet ik soms serieus niet wat ik moet antwoorden.
Misschien wil ik best contact met die ander, maar word ik nog niet genoeg getriggerd om terug te flessen; moet iemand even meer moeite doen ofzo. Of moet je de ander in real life ontmoeten. En soms ben ik wel online, maar ook al aan het flessen met anderen. Ik reageer dan dus niet direct.
De reden dat ik hierover schrijf, is omdat ik het met een mede-FF-er had over een onderwerp voor een nieuw column. Hij had laatst een aantal FF-ers gesproken op een borrel, die met tranen in hun ogen vertelden dat ze geen reactie hadden gekregen. Ontzettend naar dat ze dat zo hebben ervaren natuurlijk.
Het zette me aan het denken...
Aan de ene kant vind ik het belangrijk dat we goed met elkaar om gaan en respect tonen, ook door te reageren. Aan de andere kant is het risico van liefde, contact, vriendschap - het risico van met mensen omgaan eigenlijk - dat je gekwetst kunt worden! Wie vraagt kan ja krijgen, of nee, of niks.
Maar als je niks vraagt, dan krijg je ook niks. Is dat wat je wilt?
Leven is meervoud van Lef! Das echt!
Show some guts! Vraag iemand uit! Verwacht niet altijd een reactie, maar blijf toch flessen! Laat zien wat je leuk vindt aan die man (Ja, als vrouw kun je ook initiatief nemen!) of vrouw! Wacht niet ellenlang af. Het leven is nu. Live it to the max en toon LEF! Daar ben ik steeds meer een aanhanger van.
Mogelijk loop ik een blauwtje op. Maar dat is toch best een mooie kleur?
En jij?
Log in om te reageren.
