“Dahag paper! Doeidoei! Ik ga hardlopen!” Ik steek m’n tong uit naar de computer. Die doet niks terug. Helaas. Zo snel mogelijk trek ik m’n hardloopschoenen en hardloopkleren aan. Zelfs al zou dat paper nu heel zielig gaan huilen… ik ben weg! Ik heb het even helemaal gehad met dat paper. Of met het hele vak eigenlijk. Of eigenlijk met m’n hele studie. Ik vind er echt niks meer aan. Dan ren ik naar buiten.
Buiten schijnt de zon. Waarom moet ik binnen zitten, terwijl het juist zo’n schitterende avond is? Ik ren de wijk uit, over het schelpenpaadje. Daarna sla ik af, en ren over het weggetje naast de sloot. Ha, het gaat goed, het hardlopen!
Dan moet ik weer aan het paper denken. Hè. Boe. Het enige nut van papers is dat je er daarna vliegtuigjes van kan vouwen. En dan denk ik aan de hele studie. Het is zooooo saaaaaaaai nu. ZZZZZZ- saai. Ik heb vijf bekers zwarte koffie nodig om wakker te blijven tijdens de colleges. De styrofoam bekers stapelen zich altijd op naast m’n collegeblok.
Des te saaier het college, des te meer poppetjes er in m’n collegeblok staan. De laatste maanden staat er per college maar 1 regeltje bovenaan…de datum, en de naam van het vak. De rest van de pagina’s zijn volgekrabbeld met engeltjes, hartjes, schattige stripfiguurtjes, beertjes, hondjes etc… M’n studie was zo leuk in het begin, en nu is er niks meer aan. Ik wil er gewoon mee kappen. Misschien kan ik me nog laten omscholen tot striptekenaar ofzo.
Een vogel fluit naast de oude boerderij. Ik schrik op uit mijn gedachten. Wauw. Ben ik nu al hier? Bij dat zandweggetje bij de oude boerderij? Ik kijk op m’n horloge. En dat in vier minuten! Tjonge! Het gaat echt beter dan vorige week!
Eigenlijk ben ik dan best een beetje trots op mezelf. Zie je, zeg ik tegen mezelf, gewoon doorgaan! Niet opgeven, juist iets doen! Als je die spieren traint, dan wordt het vanzelf makkelijker!
Oeps. Dan schiet me iets te binnen. Wat als je wil en je doorzettingsvermogen, bijvoorbeeld om door te gaan met een studie, ook een soort spieren zijn…
Buiten schijnt de zon. Waarom moet ik binnen zitten, terwijl het juist zo’n schitterende avond is? Ik ren de wijk uit, over het schelpenpaadje. Daarna sla ik af, en ren over het weggetje naast de sloot. Ha, het gaat goed, het hardlopen!
Dan moet ik weer aan het paper denken. Hè. Boe. Het enige nut van papers is dat je er daarna vliegtuigjes van kan vouwen. En dan denk ik aan de hele studie. Het is zooooo saaaaaaaai nu. ZZZZZZ- saai. Ik heb vijf bekers zwarte koffie nodig om wakker te blijven tijdens de colleges. De styrofoam bekers stapelen zich altijd op naast m’n collegeblok.
Des te saaier het college, des te meer poppetjes er in m’n collegeblok staan. De laatste maanden staat er per college maar 1 regeltje bovenaan…de datum, en de naam van het vak. De rest van de pagina’s zijn volgekrabbeld met engeltjes, hartjes, schattige stripfiguurtjes, beertjes, hondjes etc… M’n studie was zo leuk in het begin, en nu is er niks meer aan. Ik wil er gewoon mee kappen. Misschien kan ik me nog laten omscholen tot striptekenaar ofzo.
Een vogel fluit naast de oude boerderij. Ik schrik op uit mijn gedachten. Wauw. Ben ik nu al hier? Bij dat zandweggetje bij de oude boerderij? Ik kijk op m’n horloge. En dat in vier minuten! Tjonge! Het gaat echt beter dan vorige week!
Eigenlijk ben ik dan best een beetje trots op mezelf. Zie je, zeg ik tegen mezelf, gewoon doorgaan! Niet opgeven, juist iets doen! Als je die spieren traint, dan wordt het vanzelf makkelijker!
Oeps. Dan schiet me iets te binnen. Wat als je wil en je doorzettingsvermogen, bijvoorbeeld om door te gaan met een studie, ook een soort spieren zijn…
Log in om te reageren.
