Van jongs af aan ben ik een eenling. Ik kan me prima vermaken in m’n uppie. In mijn eigen wereldje voel ik me op mijn gemak. Toch heb ik regelmatig gezelschap nodig – niet alleen voor de gezelligheid.
Ik heb de omgang met anderen ook nodig om te voorkomen dat ik een navelstaarder word en het contact met de realiteit verlies. Dat gevaar ligt op de loer en daar ben ik me van bewust.
Een voordeel van alleen zijn is dat je kunt doen en laten wat je wilt: je hoeft je aan niemand aan te passen. Een nadeel is dat je er behoorlijk zelfgericht van kunt worden, of ‘self-absorbed’, zoals de Engelsen zo treffend zeggen.
Toen ik besefte hoe zelfgericht ik soms kan zijn, schrok ik. Ik heb momenten gekend waarin ik totaal gefixeerd was op mijn eigen behoeften. In die momenten had ik geen oog voor de behoeften van anderen. Of ik zag ze wel maar hield er onvoldoende rekening mee omdat ik mijn eigen behoeften belangrijker vond.
Mijn zelfgerichtheid leidde tot asociaal gedrag en daarmee tot het kwetsen van anderen. Dit inzicht was pijnlijk en confronterend. Ik dacht: zou ik misschien een autist zijn, of een narcist? (Autisme en narcisme zijn twee totaal verschillende dingen die je eigenlijk niet in één adem mag noemen, maar een aantal uiterlijke kenmerken komt overeen.)
Ik heb een beschermde opvoeding gehad. Daardoor groeide ik tamelijk geïsoleerd op, vooral in mijn eerste levensjaren. Pas op de kleuterschool kwam ik in contact met leeftijdsgenootjes. Overweldigend vond ik dat. Bedreigend ook. Ik wist niet hoe ik vriendjes moest maken, voelde me onhandig en onzeker, een vreemde eend in de bijt.
In mijn puberteit veranderde dit een beetje, nadat ik in een evangelische gemeente was beland. De gemeenteleden waren hartelijk, geïnteresseerd en meelevend. Ik werd opgenomen in de tienergroep en kreeg daar vrienden en vriendinnen. Een nieuwe wereld ging voor me open.
Vanaf die tijd stap ik sneller op mensen af en leg ik gemakkelijker contact, ook in nieuwe situaties. Soms heb ik het onwijs naar mijn zin in een groep en soms voel ik me een muurbloempje. Dan ben ik geneigd te vluchten en me terug te trekken in mijn eigen bubbel.
In vriendschappen en verkeringen heb ik geleerd dat het belangrijk is om de balans te bewaken. Tussen geven en ontvangen, diepgang en luchtigheid, humor en ernst, medeleven en tegengas, ruimte en nabijheid. Dat je geen beslag legt op de ander of de ander beslag laat leggen op jou. Dat er grenzen zijn en dat je die moet respecteren.
Als ik terugkijk, denk ik dat het me door de jaren heen aardig gelukt is om mijn sociale vaardigheden op te krikken. Toch heb ik het idee dat ik mijn achterstand niet helemaal weggewerkt krijg, dat ik er een tic aan overgehouden heb.
De grootste winst is het besef dat ik uit mijn schulp moet kruipen en verbinding met anderen moet zoeken. Om humaan, sociaal en mentaal gezond te blijven. Om gecorrigeerd en uitgedaagd te worden. Om te kunnen relativeren. Om iets voor anderen te betekenen. Niet alleen communiceren met de buitenwereld via pc en smartphone maar in real life, in de fysieke omgang met anderen.
Ik heb de omgang met anderen ook nodig om te voorkomen dat ik een navelstaarder word en het contact met de realiteit verlies. Dat gevaar ligt op de loer en daar ben ik me van bewust.
Een voordeel van alleen zijn is dat je kunt doen en laten wat je wilt: je hoeft je aan niemand aan te passen. Een nadeel is dat je er behoorlijk zelfgericht van kunt worden, of ‘self-absorbed’, zoals de Engelsen zo treffend zeggen.
Toen ik besefte hoe zelfgericht ik soms kan zijn, schrok ik. Ik heb momenten gekend waarin ik totaal gefixeerd was op mijn eigen behoeften. In die momenten had ik geen oog voor de behoeften van anderen. Of ik zag ze wel maar hield er onvoldoende rekening mee omdat ik mijn eigen behoeften belangrijker vond.
Mijn zelfgerichtheid leidde tot asociaal gedrag en daarmee tot het kwetsen van anderen. Dit inzicht was pijnlijk en confronterend. Ik dacht: zou ik misschien een autist zijn, of een narcist? (Autisme en narcisme zijn twee totaal verschillende dingen die je eigenlijk niet in één adem mag noemen, maar een aantal uiterlijke kenmerken komt overeen.)
Ik heb een beschermde opvoeding gehad. Daardoor groeide ik tamelijk geïsoleerd op, vooral in mijn eerste levensjaren. Pas op de kleuterschool kwam ik in contact met leeftijdsgenootjes. Overweldigend vond ik dat. Bedreigend ook. Ik wist niet hoe ik vriendjes moest maken, voelde me onhandig en onzeker, een vreemde eend in de bijt.
In mijn puberteit veranderde dit een beetje, nadat ik in een evangelische gemeente was beland. De gemeenteleden waren hartelijk, geïnteresseerd en meelevend. Ik werd opgenomen in de tienergroep en kreeg daar vrienden en vriendinnen. Een nieuwe wereld ging voor me open.
Vanaf die tijd stap ik sneller op mensen af en leg ik gemakkelijker contact, ook in nieuwe situaties. Soms heb ik het onwijs naar mijn zin in een groep en soms voel ik me een muurbloempje. Dan ben ik geneigd te vluchten en me terug te trekken in mijn eigen bubbel.
In vriendschappen en verkeringen heb ik geleerd dat het belangrijk is om de balans te bewaken. Tussen geven en ontvangen, diepgang en luchtigheid, humor en ernst, medeleven en tegengas, ruimte en nabijheid. Dat je geen beslag legt op de ander of de ander beslag laat leggen op jou. Dat er grenzen zijn en dat je die moet respecteren.
Als ik terugkijk, denk ik dat het me door de jaren heen aardig gelukt is om mijn sociale vaardigheden op te krikken. Toch heb ik het idee dat ik mijn achterstand niet helemaal weggewerkt krijg, dat ik er een tic aan overgehouden heb.
De grootste winst is het besef dat ik uit mijn schulp moet kruipen en verbinding met anderen moet zoeken. Om humaan, sociaal en mentaal gezond te blijven. Om gecorrigeerd en uitgedaagd te worden. Om te kunnen relativeren. Om iets voor anderen te betekenen. Niet alleen communiceren met de buitenwereld via pc en smartphone maar in real life, in de fysieke omgang met anderen.
Log in om te reageren.
