Heb je ook weleens dat onbestemde gevoel, misschien een tikkeltje irrationeel, dat je wat mist in je leven? Een gevoel dat nét buiten handbereik ligt, net om de hoek staat, als zand wat je niet kunt vasthouden in je hand? Of misschien is het iets concreter: alle leuke mensen zitten op de sociale netwerken waar jij niet op zit, de liefde van je leven die je nog niet kent zit op een andere datingsite of -app, en de meest unieke dingen gebeuren op feestjes vlak nadat je weggaat.
Dat gevoel van iets onbekends missen heb ik ook. Misschien is het wel de drijvende kracht achter mijn leven. Eerst had ik een quarterlifecrisis tot ik daarvoor te oud werd. Ik heb nu dertigerdilemma’s en als ik straks veertig ben, staat de midlifecrisis voor de deur. Het klinkt allemaal heel trendy, maar aan de gewone man of vrouw leg ik uit dat het een syndroom is van 'alles-willen-doen-en-niet-kunnen-kiezen'.
Waarom kan ik niet kiezen? Ik doe veel: ik werk, ik schrijf, ik reis, ik drink koffie, ik besteed tijd aan verschillende hobby’s – maar durf nergens mee te stoppen. Ik wil niet later terugkijken op mijn leven en bedenken hoe gelukkig ik had kunnen zijn; als ik die reis naar Israël nu maar wél had gemaakt of als ik dat koffiefestival niet aan mijn neus voorbij had laten gaan. Na een uur naar het plafond boven mijn bed te hebben gestaard, kom ik tot de conclusie dat ik niks wíl missen.
Op het gebied van daten gaat dit ook zo. Als iemand mij op date vraagt zeg ik nooit 'nee'. Want wat als zij een heel bijzonder persoon is die ik misloop door 'nee' te zeggen? Dan zal ik haar de rest van mijn leven zien als 'The One That Got Away'. Een tweede date is ook prima, want stel dat het dan wel/nog steeds/juist meer klikt? Die mogelijkheid kan ik gewoon niet weigeren.
Maar wat in het puur hypothetisch-theoretische geval dat zij een relatie wil? Dan voel ik iets wat sommigen bindingsangst noemen. Ik noem het 'maar-wat-als-er-nog-een-veel-betere-match-voor-mij-is-met-een-nog-bijzonderder-persoon-dan-mis-ik-mijn-toekomstige-droomvrouw-als-ik-me-nu-vastleg'. Zo stuiter ik heen en weer van date tot date, altijd zoekende naar het onbekende wat ik mis.
Afgelopen week zag ik twee keer een acroniem dat ik nog niet kende: FOMO. Het betekent 'Fear Of Missing Out': de angst iets te missen. Een gevoel van thuiskomen en erkenning spoelde over mij heen. Ik zocht meer hierover op internet op, en wat een informatiebronnen openbaarden zich!
FOMO blijkt gewoon een heel sociaal fenomeen te zijn! Het is al sinds 2013 opgenomen in de Oxford English Dictionary. Het gat dat ik de afgelopen vier jaar in mijn leven had is dus te wijten aan mijn onwetendheid over FOMO. Vergeet alle hippe termen: deze vier letters moet je onthouden.
Na grondig onderzoek (een half uur lezen, een uur rondklikken op Wikipedia en anderhalf uur kattenplaatjes kijken) vind ik dat FOMO meer aandacht verdient. Laten we een FOMO-club beginnen, om elkaar te steunen en om de boodschap van het missen te verspreiden. Ik verwacht heel veel leden, want zeg nou zelf: dit wil je niet missen.
Dat gevoel van iets onbekends missen heb ik ook. Misschien is het wel de drijvende kracht achter mijn leven. Eerst had ik een quarterlifecrisis tot ik daarvoor te oud werd. Ik heb nu dertigerdilemma’s en als ik straks veertig ben, staat de midlifecrisis voor de deur. Het klinkt allemaal heel trendy, maar aan de gewone man of vrouw leg ik uit dat het een syndroom is van 'alles-willen-doen-en-niet-kunnen-kiezen'.
Waarom kan ik niet kiezen? Ik doe veel: ik werk, ik schrijf, ik reis, ik drink koffie, ik besteed tijd aan verschillende hobby’s – maar durf nergens mee te stoppen. Ik wil niet later terugkijken op mijn leven en bedenken hoe gelukkig ik had kunnen zijn; als ik die reis naar Israël nu maar wél had gemaakt of als ik dat koffiefestival niet aan mijn neus voorbij had laten gaan. Na een uur naar het plafond boven mijn bed te hebben gestaard, kom ik tot de conclusie dat ik niks wíl missen.
Op het gebied van daten gaat dit ook zo. Als iemand mij op date vraagt zeg ik nooit 'nee'. Want wat als zij een heel bijzonder persoon is die ik misloop door 'nee' te zeggen? Dan zal ik haar de rest van mijn leven zien als 'The One That Got Away'. Een tweede date is ook prima, want stel dat het dan wel/nog steeds/juist meer klikt? Die mogelijkheid kan ik gewoon niet weigeren.
Maar wat in het puur hypothetisch-theoretische geval dat zij een relatie wil? Dan voel ik iets wat sommigen bindingsangst noemen. Ik noem het 'maar-wat-als-er-nog-een-veel-betere-match-voor-mij-is-met-een-nog-bijzonderder-persoon-dan-mis-ik-mijn-toekomstige-droomvrouw-als-ik-me-nu-vastleg'. Zo stuiter ik heen en weer van date tot date, altijd zoekende naar het onbekende wat ik mis.
Afgelopen week zag ik twee keer een acroniem dat ik nog niet kende: FOMO. Het betekent 'Fear Of Missing Out': de angst iets te missen. Een gevoel van thuiskomen en erkenning spoelde over mij heen. Ik zocht meer hierover op internet op, en wat een informatiebronnen openbaarden zich!
FOMO blijkt gewoon een heel sociaal fenomeen te zijn! Het is al sinds 2013 opgenomen in de Oxford English Dictionary. Het gat dat ik de afgelopen vier jaar in mijn leven had is dus te wijten aan mijn onwetendheid over FOMO. Vergeet alle hippe termen: deze vier letters moet je onthouden.
Na grondig onderzoek (een half uur lezen, een uur rondklikken op Wikipedia en anderhalf uur kattenplaatjes kijken) vind ik dat FOMO meer aandacht verdient. Laten we een FOMO-club beginnen, om elkaar te steunen en om de boodschap van het missen te verspreiden. Ik verwacht heel veel leden, want zeg nou zelf: dit wil je niet missen.
Log in om te reageren.
