Mijn opvoeding was die van het keurige soort. Sowieso degelijk christelijk onderwijs, en de daarbij behorende normen en waarden. Ik sprak met twee woorden, ik bedankte voor het ‘gezellige’ middagje spelen bij vriendjes en ik at netjes wat de pot schafte.
Ik ging in een kreukloos bloesje naar de kerk en tot mijn achttiende was ik op zaterdagavond netjes om 00.00 thuis. Ik was wat je noemt een ideaal kind. Wat de regels betreft dan. Verder was ik gewoon net zo’n pestjong als elke gezonde jongen in het eerste kwart van zijn leven.
Mijn ouders mocht ik aanspreken met papa en mama. Ik hoorde ooit eens een jochie ‘moeder’ tegen zijn moeder zeggen. Dat klopte niet. Mijn ouders stonden dicht bij me, dat waren je en jij, hoewel ik wel enig respect had voor ze. Maar daardoor was de afstand niet zo immens.
Mijn ouders verdienden dat ook. Jaren voor me gezorgd, mijn eten betaald, schoolgeld. Uiteraard was het hun eigen fout mij op de wereld te zetten, maar dat is een klein detail. Vorig jaar besefte ik dat ik er best blij mee was. Voor die zorg vond ik wat genegenheid wel op zijn plaats. Je ouders hoor je niet afstandelijk aan te spreken.
Na mijn achttiende mocht ik callcenterwerk gaan doen. Ik was er één van het nette soort. Niet je aanbod meteen door de strot duwen, maar netjes met ‘u’ en ‘meneer’ en ‘bel ik u gelegen?’ enzo. Geregeld kwam de opmerking dan dat ik ook best je mocht zeggen. Dat was raar. Het waren klanten, of potentiële slachtoffers, net hoe je het bekijkt. Die moest je niet te dichtbij laten komen.
Jaren heb ik stug weten vol te houden om u te zeggen tegen mensen die ik niet of nauwelijks kende. Die ouder waren dan ik. Dat was een respectvorm. De werkelijke maatstaf om tegen iemand u of jij te zeggen heb ik nooit gevonden. Ik deed het merendeels op gevoel. Maar toch zou ik ook met gemak iemand van 23 u kunnen noemen. De omschakeling naar jij was veel moeilijker.
Het hardnekkige u zeggen werkte verwarrend. Zo had ik laatst een interview met een vrouw van in de 40, schat ik. Ik geloof dat ze directrice was ergens. De exacte details weet ik niet meer. Wederom rolde die ene klinker uit mijn mond, met de voorspelbare reactie als gevolg. ,,Je mag wel jij zeggen hoor.’’
Floep! En het licht ging uit. Niet letterlijk, dat zou eng wezen. Ik ben niet graag met vrouwen van in de 40 in een lege ruimte als het licht uit zou gaan. Nee, geestelijk, doofde bij mij de kaars. De woorden echoden even na in mijn hoofd. Alsof er een zware bassdrum nagalmde in de Amsterdam Arena na Sensation Black, zoiets.
,,Je MAG wel jij zeggen hoor.’’ De brutaliteit! Ik hoorde niet meer wat ze zei. Ik begon te schuimbekken, liep naar de wc voor een zakdoekje, en leverde uiteindelijk een dramatisch interview af. Allemaal het gevolg van één letter!
Sindsdien ben ik er klaar mee. Je en jij zijn eretitels. Ik snap best dat mensen van boven de dertig door jongeren zo willen worden aangesproken. Voelen ze zich nog gelijkwaardig. Jong en vitaal. Maar dat zijn ze niet! Je moet je verdienen. Met strakke looks en een vlotte babbel, met een hippe uitstraling. Niet omdat je dat zelf zo graag wil.
Dus vanaf nu zeg ik alleen nog je en jij tegen dierbaren. En mensen die overduidelijk jonger zijn dan ik. Die mogen overigens best je tegen me zeggen…
Ik ging in een kreukloos bloesje naar de kerk en tot mijn achttiende was ik op zaterdagavond netjes om 00.00 thuis. Ik was wat je noemt een ideaal kind. Wat de regels betreft dan. Verder was ik gewoon net zo’n pestjong als elke gezonde jongen in het eerste kwart van zijn leven.
Mijn ouders mocht ik aanspreken met papa en mama. Ik hoorde ooit eens een jochie ‘moeder’ tegen zijn moeder zeggen. Dat klopte niet. Mijn ouders stonden dicht bij me, dat waren je en jij, hoewel ik wel enig respect had voor ze. Maar daardoor was de afstand niet zo immens.
Mijn ouders verdienden dat ook. Jaren voor me gezorgd, mijn eten betaald, schoolgeld. Uiteraard was het hun eigen fout mij op de wereld te zetten, maar dat is een klein detail. Vorig jaar besefte ik dat ik er best blij mee was. Voor die zorg vond ik wat genegenheid wel op zijn plaats. Je ouders hoor je niet afstandelijk aan te spreken.
Na mijn achttiende mocht ik callcenterwerk gaan doen. Ik was er één van het nette soort. Niet je aanbod meteen door de strot duwen, maar netjes met ‘u’ en ‘meneer’ en ‘bel ik u gelegen?’ enzo. Geregeld kwam de opmerking dan dat ik ook best je mocht zeggen. Dat was raar. Het waren klanten, of potentiële slachtoffers, net hoe je het bekijkt. Die moest je niet te dichtbij laten komen.
Jaren heb ik stug weten vol te houden om u te zeggen tegen mensen die ik niet of nauwelijks kende. Die ouder waren dan ik. Dat was een respectvorm. De werkelijke maatstaf om tegen iemand u of jij te zeggen heb ik nooit gevonden. Ik deed het merendeels op gevoel. Maar toch zou ik ook met gemak iemand van 23 u kunnen noemen. De omschakeling naar jij was veel moeilijker.
Het hardnekkige u zeggen werkte verwarrend. Zo had ik laatst een interview met een vrouw van in de 40, schat ik. Ik geloof dat ze directrice was ergens. De exacte details weet ik niet meer. Wederom rolde die ene klinker uit mijn mond, met de voorspelbare reactie als gevolg. ,,Je mag wel jij zeggen hoor.’’
Floep! En het licht ging uit. Niet letterlijk, dat zou eng wezen. Ik ben niet graag met vrouwen van in de 40 in een lege ruimte als het licht uit zou gaan. Nee, geestelijk, doofde bij mij de kaars. De woorden echoden even na in mijn hoofd. Alsof er een zware bassdrum nagalmde in de Amsterdam Arena na Sensation Black, zoiets.
,,Je MAG wel jij zeggen hoor.’’ De brutaliteit! Ik hoorde niet meer wat ze zei. Ik begon te schuimbekken, liep naar de wc voor een zakdoekje, en leverde uiteindelijk een dramatisch interview af. Allemaal het gevolg van één letter!
Sindsdien ben ik er klaar mee. Je en jij zijn eretitels. Ik snap best dat mensen van boven de dertig door jongeren zo willen worden aangesproken. Voelen ze zich nog gelijkwaardig. Jong en vitaal. Maar dat zijn ze niet! Je moet je verdienen. Met strakke looks en een vlotte babbel, met een hippe uitstraling. Niet omdat je dat zelf zo graag wil.
Dus vanaf nu zeg ik alleen nog je en jij tegen dierbaren. En mensen die overduidelijk jonger zijn dan ik. Die mogen overigens best je tegen me zeggen…
Log in om te reageren.
