In mijn studententijd was ik ooit te gast bij een vriendin van de studentenvereniging, die me had uitgenodigd voor een dag New-Wine zomerconferentie. Hoewel ik in mijn Ichthusjaren een heuse conferentiehopper was, bleek dit hele nieuwe wijn-zomerfestijn compleet anders te zijn. Verbaasd liep ik een dag rond tussen grasvelden vol tenten, houten loopplanken en duizenden mensen.
Twee weken geleden ging ik voor het eerst weer eens terug, om opnieuw een dagje rond te kijken. Al zou ik er dan misschien geen goddelijke openbaring, pratende braamstruik of ander vuurwerk mogen verwachten, wat inspiratie voor een Funky column zou toch wel moeten lukken, zo was mijn gedachtegang.
Zo’n conferentiedag vergt natuurlijk de nodige voorbereiding, daar was ik me terdege van bewust. Men rijdt niet zomaar hals over kop ergens diep de Flevolandse polder in om even een dagje opgebouwd te worden in geloof, sociale contacten en échte eenheid. Natuurlijk niet! Het al dan niet slagen van zo’n exercitie valt of staat met een goed en degelijk, vastomlijnd plan waarin per kwartier uitvoerig beschreven staat wat je nou precies moet doen, wie daar wat over gaat vertellen en waar diegene dat dan daadwerkelijk gaat doen, tussen die en die tijd. Met mijn scherpe databrein had ik de dag van te voren op mijn werk een perfect sluitend plan uitgewerkt in een uitvoerige Excelsheet, die ik vervolgens netjes had uitgeprint en tenslotte keurig had laten liggen op mijn chaotische bureau. Dit laatste merkte ik pas de volgende ochtend, toen ik in de rij stond voor het bandje.
Het bandje is een heikel ding bij zo’n conferentie. Hij moet ten allen tijde zichtbaar gedragen worden, want als je niet kunt aantonen dat je erbij hoort, word je zomaar weggestuurd. Want het moet natuurlijk niet zo zijn dat de eerste de beste heiden die illegaal het terrein op komt direct Het Licht ziet en zich onder tranen bekeert van zijn zinloze, heilloze burgerbestaan, terwijl een eerlijk betalende, trouwe kerkganger de Goddelijke Genade aan zijn zwetende, kalende hoofd voorbij ziet gaan. Dus graag eerst aanmelden en betalen, OK?
Naast het bandje kreeg ik ook de beschikking over een heus conferentieboek waarin naast foto’s en biografieën van alle sprekers en workshopgevers, ook een heus tijdschema was opgenomen, dat aardig in de buurt kwam van mijn eigen knutselwerk. Aldus gesterkt sloop ik de grote samenkomsttent binnen en zocht een plekje achterin. Al direct in de eerste minuten van de dienst bekroop mij het gevoel dat ik iets vergeten was. Een uur later wist ik wat het was. Met een rood hoofd stond ik bij de kassa van één of andere luxe koffietent, en hoorde ik dat ik Muntjes nodig had. Muntjes? Ja, Muntjes. Gele en Rode Muntjes, want zo werkt dat nu eenmaal hier. Ik voel priemende ogen in mijn rug en gluur voorzichtig achterom. Een menigte broers en zussen kijkt me verwijtend, maar toch liefdevol aan. Broers en zussen die sloten koffie en punten appeltaart nodig hebben om de volgende vijf kwartier aan lezing te overleven dankzij suikershock en cafeïnecoma, en vooraan staat dan weer zo’n betweter die óók een dagje langs komt op onze fijne zomerconferentieweek, en dan niet eens het fatsoen heeft om Rode en Gele Muntjes te kopen. Schuchter verlaat ik via een zijdoek het horecastrijdtoneel. Als ik doorliep kon ik de lezing nog halen. Het onderwerp spreekt me meer aan dan ooit:
Kwetsbaarheid, schaamte en moed
Twee weken geleden ging ik voor het eerst weer eens terug, om opnieuw een dagje rond te kijken. Al zou ik er dan misschien geen goddelijke openbaring, pratende braamstruik of ander vuurwerk mogen verwachten, wat inspiratie voor een Funky column zou toch wel moeten lukken, zo was mijn gedachtegang.
Zo’n conferentiedag vergt natuurlijk de nodige voorbereiding, daar was ik me terdege van bewust. Men rijdt niet zomaar hals over kop ergens diep de Flevolandse polder in om even een dagje opgebouwd te worden in geloof, sociale contacten en échte eenheid. Natuurlijk niet! Het al dan niet slagen van zo’n exercitie valt of staat met een goed en degelijk, vastomlijnd plan waarin per kwartier uitvoerig beschreven staat wat je nou precies moet doen, wie daar wat over gaat vertellen en waar diegene dat dan daadwerkelijk gaat doen, tussen die en die tijd. Met mijn scherpe databrein had ik de dag van te voren op mijn werk een perfect sluitend plan uitgewerkt in een uitvoerige Excelsheet, die ik vervolgens netjes had uitgeprint en tenslotte keurig had laten liggen op mijn chaotische bureau. Dit laatste merkte ik pas de volgende ochtend, toen ik in de rij stond voor het bandje.
Het bandje is een heikel ding bij zo’n conferentie. Hij moet ten allen tijde zichtbaar gedragen worden, want als je niet kunt aantonen dat je erbij hoort, word je zomaar weggestuurd. Want het moet natuurlijk niet zo zijn dat de eerste de beste heiden die illegaal het terrein op komt direct Het Licht ziet en zich onder tranen bekeert van zijn zinloze, heilloze burgerbestaan, terwijl een eerlijk betalende, trouwe kerkganger de Goddelijke Genade aan zijn zwetende, kalende hoofd voorbij ziet gaan. Dus graag eerst aanmelden en betalen, OK?
Naast het bandje kreeg ik ook de beschikking over een heus conferentieboek waarin naast foto’s en biografieën van alle sprekers en workshopgevers, ook een heus tijdschema was opgenomen, dat aardig in de buurt kwam van mijn eigen knutselwerk. Aldus gesterkt sloop ik de grote samenkomsttent binnen en zocht een plekje achterin. Al direct in de eerste minuten van de dienst bekroop mij het gevoel dat ik iets vergeten was. Een uur later wist ik wat het was. Met een rood hoofd stond ik bij de kassa van één of andere luxe koffietent, en hoorde ik dat ik Muntjes nodig had. Muntjes? Ja, Muntjes. Gele en Rode Muntjes, want zo werkt dat nu eenmaal hier. Ik voel priemende ogen in mijn rug en gluur voorzichtig achterom. Een menigte broers en zussen kijkt me verwijtend, maar toch liefdevol aan. Broers en zussen die sloten koffie en punten appeltaart nodig hebben om de volgende vijf kwartier aan lezing te overleven dankzij suikershock en cafeïnecoma, en vooraan staat dan weer zo’n betweter die óók een dagje langs komt op onze fijne zomerconferentieweek, en dan niet eens het fatsoen heeft om Rode en Gele Muntjes te kopen. Schuchter verlaat ik via een zijdoek het horecastrijdtoneel. Als ik doorliep kon ik de lezing nog halen. Het onderwerp spreekt me meer aan dan ooit:
Kwetsbaarheid, schaamte en moed
Log in om te reageren.
