Het is al een paar weken in Nederland een fenomeen. Ik zal maar gelijk bekennen: ja, ik speel Pokemon Go. Ik loop op straat om eieren uit te broeden. Ik vraag mensen mee naar vreemde plekken, omdat daar veel pokemon zouden zitten. Ik ben een van die mensen die in Central Park zou afrennen op zoek naar een Pikachu, gewoon omdat een niezende voorbijganger wijst en zegt "I will pick... Hatsjoe".
Niet iedereen in mijn omgeving begrijpt me. Je hebt een groep die graag er op uit gaat, nieuwe plekken ontdekt en de telefoon vijf keer per dag moet opladen. Dan heb je nog een kamp die er helemaal niets van moet hebben. Pokemon zijn voor kinderen en ook nog eens onchristelijk. En waar doe je het voor? Digitale pixels op je telefoon.
Dat ik er te oud voor ben, dat steekt mij wel. Binnenkort ben ik alweer jarig en dat gebeurt de laatste tijd te vaak. Een van de positieve effecten van pokemon is, dat ik me er jong door voel. Ik waan me weer op school, je zag pokemon op tv en op kartonnen kaartjes. Als ik op een Eevee aan het jagen ben voel ik me weer een tienjarige, maar dan met smartphone. Waar is de Eevee? Daar is de Eevee! Gaan met die Pokemon! En ik heb nu een smartphone! Ja, vroeger kon dat niet, toen had je op je tiende nog geen smartphone, kinders. Dan leerde je vaste huistelefoonnummers uit je hoofd of je schreef het op in je vriendenboekje.
Als ik niet denk aan wanneer de laatste keer was dat ik naar een vaste telefoonlijn belde, overheerst het jonge gevoel. Dat kan naast pokemon komen door mijn fysieke fitheid, omdat ik nu elke avond een kilometer wandel, maar correlatie is causatie, toch? Een paar dagen geleden ving ik weer een pokemon en er kwam een groepje jongeren langs. Ze vroegen wat ik had gevangen, welk level ik ben en in welk team ik zat. "Nou, ik heb een Rhyhorn gevangen, ik ben level 20, leuk spel he?" "Ja, echt een leuk spel!" zeiden ze. "Je komt buiten en iedereen speelt het, jongeren, ouderen zoals U..." Wat ze daarna zeiden wist ik niet meer. Ouderen zoals ik. Ik lachte om iets en liep door.
Ook pokemon houden mijn ouderdom niet tegen. Ik hoorde dat er een fontein van eeuwige jeugd was, misschien moet ik dat maar eens proberen te vangen.
Niet iedereen in mijn omgeving begrijpt me. Je hebt een groep die graag er op uit gaat, nieuwe plekken ontdekt en de telefoon vijf keer per dag moet opladen. Dan heb je nog een kamp die er helemaal niets van moet hebben. Pokemon zijn voor kinderen en ook nog eens onchristelijk. En waar doe je het voor? Digitale pixels op je telefoon.
Dat ik er te oud voor ben, dat steekt mij wel. Binnenkort ben ik alweer jarig en dat gebeurt de laatste tijd te vaak. Een van de positieve effecten van pokemon is, dat ik me er jong door voel. Ik waan me weer op school, je zag pokemon op tv en op kartonnen kaartjes. Als ik op een Eevee aan het jagen ben voel ik me weer een tienjarige, maar dan met smartphone. Waar is de Eevee? Daar is de Eevee! Gaan met die Pokemon! En ik heb nu een smartphone! Ja, vroeger kon dat niet, toen had je op je tiende nog geen smartphone, kinders. Dan leerde je vaste huistelefoonnummers uit je hoofd of je schreef het op in je vriendenboekje.
Als ik niet denk aan wanneer de laatste keer was dat ik naar een vaste telefoonlijn belde, overheerst het jonge gevoel. Dat kan naast pokemon komen door mijn fysieke fitheid, omdat ik nu elke avond een kilometer wandel, maar correlatie is causatie, toch? Een paar dagen geleden ving ik weer een pokemon en er kwam een groepje jongeren langs. Ze vroegen wat ik had gevangen, welk level ik ben en in welk team ik zat. "Nou, ik heb een Rhyhorn gevangen, ik ben level 20, leuk spel he?" "Ja, echt een leuk spel!" zeiden ze. "Je komt buiten en iedereen speelt het, jongeren, ouderen zoals U..." Wat ze daarna zeiden wist ik niet meer. Ouderen zoals ik. Ik lachte om iets en liep door.
Ook pokemon houden mijn ouderdom niet tegen. Ik hoorde dat er een fontein van eeuwige jeugd was, misschien moet ik dat maar eens proberen te vangen.
Log in om te reageren.
