Mijn grootste droom als kind was: een eigen paard. Inmiddels heb ik er al tien jaar één. En zoals wel vaker met dromen: de praktijk is vaak net wat minder perfect dan het droomplaatje. Los van het feit dat het me door de jaren heen veel geluksmomenten heeft gegeven, heeft het ook een keerzijde. Spontaan op vakantie gaan is geen optie. Echt uitslapen ook niet. En zin of geen zin, weer of geen weer: ik moet er naartoe. Elke dag.
En hoe ik ook aan mijn paard gehecht ben: de behoefte aan iets minder paard en iets meer vrijheid werd de laatste tijd steeds groter. Dus besloot ik op zoek te gaan naar een verzorgster. Nu bleek dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ik kan wat kritisch zijn met daten: als het op de zorg voor mijn paard aankomt, ben ik zo mogelijk nog kritischer. Acht kandidaten passeerden de revue. In geen van hen had ik vertrouwen.
Ik legde me neer bij het feit dat ik niemand zou vinden aan wie ik mijn paard wilde toevertrouwen. Dat ik hem blijkbaar nog niet kon loslaten. Dus bleef ik alles zelf doen. Toen ik onlangs nog 's ochtends vroeg voor werktijd met mijn blote handen waterbakken ijsvrij aan het maken was, troostte ik me met de gedachte dat het voorjaar in ieder geval in aantocht was. En dat ik iets wat ik tien jaar lang alleen had gedaan ook wel vijftien jaar alleen zou kunnen.
Maar toen. Een paar maanden nadat ik mijn zoektocht was gestopt, diende zich opeens de perfecte kandidaat aan. Een meisje uit de buurt, met voldoende ervaring, een groot verantwoordelijkheidsgevoel en heel enthousiast. Ze was al lang op zoek naar een verzorgpaard. Ik herkende in haar het paardenmeisje dat ik vroeger was. Meteen bij de kennismaking wist ik dat zij de persoon was, waar ik naar op zoek was. In de omgang met mijn paard, maakte ze de verwachtingen driedubbel waar.
De huidige stand van zaken. Driedubbel geluk. Mijn paard krijgt extra aandacht. Ik heb extra vrije tijd. En er is een paardenmeisje heel, heel blij. En het blijkt dat ik beter kan loslaten dan ik dacht. Als de juiste persoon daar is.
En hoe ik ook aan mijn paard gehecht ben: de behoefte aan iets minder paard en iets meer vrijheid werd de laatste tijd steeds groter. Dus besloot ik op zoek te gaan naar een verzorgster. Nu bleek dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ik kan wat kritisch zijn met daten: als het op de zorg voor mijn paard aankomt, ben ik zo mogelijk nog kritischer. Acht kandidaten passeerden de revue. In geen van hen had ik vertrouwen.
Ik legde me neer bij het feit dat ik niemand zou vinden aan wie ik mijn paard wilde toevertrouwen. Dat ik hem blijkbaar nog niet kon loslaten. Dus bleef ik alles zelf doen. Toen ik onlangs nog 's ochtends vroeg voor werktijd met mijn blote handen waterbakken ijsvrij aan het maken was, troostte ik me met de gedachte dat het voorjaar in ieder geval in aantocht was. En dat ik iets wat ik tien jaar lang alleen had gedaan ook wel vijftien jaar alleen zou kunnen.
Maar toen. Een paar maanden nadat ik mijn zoektocht was gestopt, diende zich opeens de perfecte kandidaat aan. Een meisje uit de buurt, met voldoende ervaring, een groot verantwoordelijkheidsgevoel en heel enthousiast. Ze was al lang op zoek naar een verzorgpaard. Ik herkende in haar het paardenmeisje dat ik vroeger was. Meteen bij de kennismaking wist ik dat zij de persoon was, waar ik naar op zoek was. In de omgang met mijn paard, maakte ze de verwachtingen driedubbel waar.
De huidige stand van zaken. Driedubbel geluk. Mijn paard krijgt extra aandacht. Ik heb extra vrije tijd. En er is een paardenmeisje heel, heel blij. En het blijkt dat ik beter kan loslaten dan ik dacht. Als de juiste persoon daar is.
Log in om te reageren.
