Vorige week zat ik thuis. Ziek. Griep. Dat werd voor mij besloten door mijn lichaam en de virussen die ik te gast had. Het was een uitstekend moment om eens een week lang tot rust te komen en mijn huis te herontdekken. Ik ben er bijvoorbeeld achter gekomen dat mijn woonkamer heel groot is als ik energiegebrek heb, dat er een paar plekken op het plafond zijn die ik heel goed wit heb geverfd en dat er andere plekken zijn waar ik gewoon niet goed bij kwam met de verfkwast. Ik heb ook ontdekt dat op vijf meter van mijn raam een echtpaar woont.
Ze keken nogal schuw en achterdochtig, maar als ik ze op de koffie zou uitnodigen - zouden ze koffie lusten en zo ja, wat voor smaak? - zouden ze zich vast voorstellen als mr. en mrs. Ekster. Ze zouden zeggen dat ze hier pas zijn komen wonen, in een boom in een zelfgebouwd huis. Ikea, maar dan zonder zo’n inbussleutel. Sorry dat ik niet uitgenodigd was voor de housewarming, maar het nest zag er nog te rommelig uit. Overal lagen nog takjes, en haal het verkeerde takje weg en het hele nest stort als een house of cards in elkaar. De zwerver die onder de boom woont, meneer Underwood, zou vast niet blij zijn met de takjeslawine op zijn hoofd.
Hoe mr. en mrs. Ekster elkaar hebben leren kennen? Zijn kraaloogjes begonnen te stralen, maar het is de jongedame die het verhaal vertelt. "Nou, ik zat dus gewoon op een tak, ik genoot van het zonlicht, maar ik maakte mij zorgen over het weerbericht. Er was storm voorspeld, en waar schuilen vogels tijdens een storm? Nou, en toen kwam deze charmeur naast mij zitten. Ik schrok, want hij was een ex-ster, vroeger was hij een bekende zanger. 'Is deze tak vrij?', tweette hij, en citeerde 'Hebban olla vogala nestas hagunnan hinase hic anda thu uuat unbidan uue nu'. O en dat was zo mooi!"
Ik keek ze betekenisloos aan. "Dat is oud-Eksters voor 'Alle vogels zijn nesten begonnen, behalve ik en jij. Waar wachten wij nu op?'." vertelde mr. Ekster, "En het klinkt nogal afgezaagd [mevrouw Ekster knikte instemmend] maar het was wel de waarheid."
Ik maakte een mentale aantekening dat ik die openingszin nog eens moest uitproberen om contact te leggen met een mens en echtpaar Ekster vloog weer terug naar hun huis. In de dagen die volgden zag ik hun nest uitbreiden met een erker, een eerste verdieping en een uitbouw. Dat alles in een pure houtstijl waar geen menselijke architect zich aan zou durven wagen, maar wat luchtig en toch stevig genoeg was voor deze vogels. Dankzij de overdaad aan takjes hadden ze voor zichzelf ook privacy en nu ik wist dat ik buren had deed ik ook mijn eigen gordijnen wat bewuster dicht. Het is gewoon niet zo chique als je buren je zien in je nachtkleding, dansend onder mijn hippe slaapkamerlamp, weet je?
Maar toen werd het stil. Het was niet dat ons contact verwaterde, maar ik zag de Eksters gewoon niet meer. Hun nest hing nog steeds in de boom, maar waren de vogels zelf heen? Waren het interne problemen? Vond de een de ander maar een rare vogel? Moest de een tot zichzelf komen en moest de ander bezinnen of er echt wel een kinderwens was? Of lag het aan eksterne factoren? Had de wind te hard gewaaid zodat ze verdwaald op de Waddenzee hun weg naar huis proberen te vinden? Hadden de meerkoeten ze weggejaagd in een demonstratie, met hun leus "Minder eksternen, meer koeten!"?
Ik kijk het raam uit en ik zucht. Wat is een nest zonder vogels? Ik hoop dat ze nog terugkomen, die eksters. Tot die tijd vrees ik dat ik last heb van het empty-nest-syndroom.
Ze keken nogal schuw en achterdochtig, maar als ik ze op de koffie zou uitnodigen - zouden ze koffie lusten en zo ja, wat voor smaak? - zouden ze zich vast voorstellen als mr. en mrs. Ekster. Ze zouden zeggen dat ze hier pas zijn komen wonen, in een boom in een zelfgebouwd huis. Ikea, maar dan zonder zo’n inbussleutel. Sorry dat ik niet uitgenodigd was voor de housewarming, maar het nest zag er nog te rommelig uit. Overal lagen nog takjes, en haal het verkeerde takje weg en het hele nest stort als een house of cards in elkaar. De zwerver die onder de boom woont, meneer Underwood, zou vast niet blij zijn met de takjeslawine op zijn hoofd.
Hoe mr. en mrs. Ekster elkaar hebben leren kennen? Zijn kraaloogjes begonnen te stralen, maar het is de jongedame die het verhaal vertelt. "Nou, ik zat dus gewoon op een tak, ik genoot van het zonlicht, maar ik maakte mij zorgen over het weerbericht. Er was storm voorspeld, en waar schuilen vogels tijdens een storm? Nou, en toen kwam deze charmeur naast mij zitten. Ik schrok, want hij was een ex-ster, vroeger was hij een bekende zanger. 'Is deze tak vrij?', tweette hij, en citeerde 'Hebban olla vogala nestas hagunnan hinase hic anda thu uuat unbidan uue nu'. O en dat was zo mooi!"
Ik keek ze betekenisloos aan. "Dat is oud-Eksters voor 'Alle vogels zijn nesten begonnen, behalve ik en jij. Waar wachten wij nu op?'." vertelde mr. Ekster, "En het klinkt nogal afgezaagd [mevrouw Ekster knikte instemmend] maar het was wel de waarheid."
Ik maakte een mentale aantekening dat ik die openingszin nog eens moest uitproberen om contact te leggen met een mens en echtpaar Ekster vloog weer terug naar hun huis. In de dagen die volgden zag ik hun nest uitbreiden met een erker, een eerste verdieping en een uitbouw. Dat alles in een pure houtstijl waar geen menselijke architect zich aan zou durven wagen, maar wat luchtig en toch stevig genoeg was voor deze vogels. Dankzij de overdaad aan takjes hadden ze voor zichzelf ook privacy en nu ik wist dat ik buren had deed ik ook mijn eigen gordijnen wat bewuster dicht. Het is gewoon niet zo chique als je buren je zien in je nachtkleding, dansend onder mijn hippe slaapkamerlamp, weet je?
Maar toen werd het stil. Het was niet dat ons contact verwaterde, maar ik zag de Eksters gewoon niet meer. Hun nest hing nog steeds in de boom, maar waren de vogels zelf heen? Waren het interne problemen? Vond de een de ander maar een rare vogel? Moest de een tot zichzelf komen en moest de ander bezinnen of er echt wel een kinderwens was? Of lag het aan eksterne factoren? Had de wind te hard gewaaid zodat ze verdwaald op de Waddenzee hun weg naar huis proberen te vinden? Hadden de meerkoeten ze weggejaagd in een demonstratie, met hun leus "Minder eksternen, meer koeten!"?
Ik kijk het raam uit en ik zucht. Wat is een nest zonder vogels? Ik hoop dat ze nog terugkomen, die eksters. Tot die tijd vrees ik dat ik last heb van het empty-nest-syndroom.
Log in om te reageren.
