Zondagavond 14 februari was ik met m’n lief bij een concert in één van de hoofdstedelijke poptempels. De muzikant in kwestie komt niet dagelijks in Nederland, waardoor ik in de vroege herfst van 2015 al besloot mezelf van kaarten te verzekeren. So far, so good. Een vooruitzicht op een leuk concert!
Het vorige concert waar ik bij was, vond plaats op een maandag. Dat was in Utrecht. Het was een goed concert, samen met een vriend genoot ik van een muzikale maandagavond. De vrijdag van diezelfde week was er ook een concert. In Parijs. Daar was ik niet bij. De mensen daar hoopten waarschijnlijk ook op een ontspannen avond. Het begon goed, maar werd wreed verstoord door een terroristische aanslag. Bijna honderd bezoekers werden doodgeschoten. Uit het leven gegrepen.
Zondagavond 14 februari, mijn 1e concert na Parijs. Een druilerige avond, goede hoop op een mooi concert. Het leven vieren met m’n lief en nog enkele vrienden. Eenmaal binnen kan ik het niet voorkomen dat Parijs m’n gedachten binnentrekt.
Vanaf het balkon kijk ik de zaal in. Een goede sfeer. Geroezemoes. Het voorprogramma is beter dan verwacht en de zaal wordt langzaam voller.
'Wat als.. Wat als ik straks opga in de muziek en hier een stel door duisternis bevangen mensen binnenlopen? Kan ik weg..? Kan ik beschermen.. Had ik hier wel moeten zijn? Is het beter uit veiligheidsoverwegingen, maar niet meer naar plekken te gaan waar..'
Zomaar wat gedachten die langkomen in m’n brein.
'Ze zeggen dat je je niet moet laten tegenhouden. Niet weg moet blijven. Want dan hebben 'zij' gewonnen. We moeten onze westerse waarden verdedigen.. Doorgaan met wat we altijd doen. Laat je niet door angst beheersen..'
Hij neemt me mee met zijn muziek. Zijn teksten, die de broosheid van het leven meer dan eens benadrukken zijn niet zwaarmoedig maar reëel. Schoonheid overvalt me. Ik geniet. Samen. Ik hou vast. Hij zingt verder..
..we’re gonna live, we’re gonna live, we’re gonna live..
Het vorige concert waar ik bij was, vond plaats op een maandag. Dat was in Utrecht. Het was een goed concert, samen met een vriend genoot ik van een muzikale maandagavond. De vrijdag van diezelfde week was er ook een concert. In Parijs. Daar was ik niet bij. De mensen daar hoopten waarschijnlijk ook op een ontspannen avond. Het begon goed, maar werd wreed verstoord door een terroristische aanslag. Bijna honderd bezoekers werden doodgeschoten. Uit het leven gegrepen.
Zondagavond 14 februari, mijn 1e concert na Parijs. Een druilerige avond, goede hoop op een mooi concert. Het leven vieren met m’n lief en nog enkele vrienden. Eenmaal binnen kan ik het niet voorkomen dat Parijs m’n gedachten binnentrekt.
Vanaf het balkon kijk ik de zaal in. Een goede sfeer. Geroezemoes. Het voorprogramma is beter dan verwacht en de zaal wordt langzaam voller.
'Wat als.. Wat als ik straks opga in de muziek en hier een stel door duisternis bevangen mensen binnenlopen? Kan ik weg..? Kan ik beschermen.. Had ik hier wel moeten zijn? Is het beter uit veiligheidsoverwegingen, maar niet meer naar plekken te gaan waar..'
Zomaar wat gedachten die langkomen in m’n brein.
'Ze zeggen dat je je niet moet laten tegenhouden. Niet weg moet blijven. Want dan hebben 'zij' gewonnen. We moeten onze westerse waarden verdedigen.. Doorgaan met wat we altijd doen. Laat je niet door angst beheersen..'
Hij neemt me mee met zijn muziek. Zijn teksten, die de broosheid van het leven meer dan eens benadrukken zijn niet zwaarmoedig maar reëel. Schoonheid overvalt me. Ik geniet. Samen. Ik hou vast. Hij zingt verder..
..we’re gonna live, we’re gonna live, we’re gonna live..
Log in om te reageren.
