Voorzichtig keek ik in de kledingkast waar meneer net als altijd heerlijk lag te soezen. Normaal gesproken was hij allang luid mauwend op mijn bed gesprongen, maar vandaag had hij er niet zo’n zin meer in. Mijn oude kat Gnoom had de respectabele leeftijd van 19 poezenjaren bereikt en was de laatste paar maanden mij en zichzelf al langzaam aan het voorbereiden op het onvermijdelijke: zijn
heerschappij in mijn huis zou binnenkort eindigen.
Toen ik op de middelbare school zat kwam hij altijd op de boeken liggen en bracht hij dikke, roodbruine muizen voor me mee. Toen ik aan het eind van mijn studie op kamers ging wonen zag ik hem alleen nog in het weekend, maar toen mijn ouders verhuisden heb ik hem op een gegeven moment bij mij in huis genomen. Tevreden sloop hij rond in zijn nieuwe voortuin, verbouwde mijn complete woning (zonder behang is mooier) en sliep weer als vanouds bij mij op bed. Hij werd wat
grijzer, verloor bijna al zijn tanden, maar bleef verrassend jong en speels.
Al enkele weken kon ik hem niet meer aanzetten tot het eten van hoogwaardige, voedzame brokjes, en daarom liet ik hem regelmatig aanschuiven bij het avondeten. Een stukje vlees ging er altijd nog wel in, het bord werd keurig schoongelikt en we waren allebei weer tevreden dat er wat gegeten was (en de afwas was gedaan). Maar de laatste paar dagen kregen we dat ook niet meer voor elkaar.
Met een zachte greep plukte ik hem van het stapeltje hardloopkleding, achter in de kast. (Die wordt het minst gebruikt en daar kon hij dus rustig doorslapen). Met een diepe zucht liet hij zich op de grond neerzetten en hij keek me licht verwijtend aan, voordat hij meteen weer terug in de kast klauterde. De hint was begrepen. De dierenarts hoorde het verhaal aan en we mochten meteen langskomen. Na het slaapprikje kroop hij meteen zijn reismand weer in en viel als een blok in slaap.
Ik had niet anders van hem verwacht
heerschappij in mijn huis zou binnenkort eindigen.
Toen ik op de middelbare school zat kwam hij altijd op de boeken liggen en bracht hij dikke, roodbruine muizen voor me mee. Toen ik aan het eind van mijn studie op kamers ging wonen zag ik hem alleen nog in het weekend, maar toen mijn ouders verhuisden heb ik hem op een gegeven moment bij mij in huis genomen. Tevreden sloop hij rond in zijn nieuwe voortuin, verbouwde mijn complete woning (zonder behang is mooier) en sliep weer als vanouds bij mij op bed. Hij werd wat
grijzer, verloor bijna al zijn tanden, maar bleef verrassend jong en speels.
Al enkele weken kon ik hem niet meer aanzetten tot het eten van hoogwaardige, voedzame brokjes, en daarom liet ik hem regelmatig aanschuiven bij het avondeten. Een stukje vlees ging er altijd nog wel in, het bord werd keurig schoongelikt en we waren allebei weer tevreden dat er wat gegeten was (en de afwas was gedaan). Maar de laatste paar dagen kregen we dat ook niet meer voor elkaar.
Met een zachte greep plukte ik hem van het stapeltje hardloopkleding, achter in de kast. (Die wordt het minst gebruikt en daar kon hij dus rustig doorslapen). Met een diepe zucht liet hij zich op de grond neerzetten en hij keek me licht verwijtend aan, voordat hij meteen weer terug in de kast klauterde. De hint was begrepen. De dierenarts hoorde het verhaal aan en we mochten meteen langskomen. Na het slaapprikje kroop hij meteen zijn reismand weer in en viel als een blok in slaap.
Ik had niet anders van hem verwacht
Log in om te reageren.
