Een tijd terug geloofde ik in wonderen, want ik had weer eens een date! Het had even een paar maanden planning gekost tot we een gemeenschappelijk moment vrij hadden, maar dan hadden we ook wat: niet zomaar een date, nee, een klassieke koffiedrinken-in-een-koffietentdate!
We stelden ons aan elkaar voor. We waren allebei mensen met een volle agenda, dat wisten we al. Zij houdt van reizen, wat leuk, ik ook. Ik volleybal elke week, zij doet aan fitness en yoga. Ik heb een voltijdbaan waarin ik 36 uur per week werk, sorry aanwezig ben, en zij reist voor haar werk het hele land door. Zij heeft geen tijd om boodschappen te doen en bestelt haar boodschappen via een nieuwe hippe onlinedienst, ik bestel ook weleens wat op Bol.com. Ik ben politiek actief, haar ouders zijn lid van het CDA. En zo zijn we op zoek naar een connectie en pitchen wij onszelf de drukte in. We bieden tegen elkaar op, mijn hobby is leuker dan die van haar, maar zij heeft leuker werk dan ik. Het punt dat je geloofwaardig kan zeggen "en verder ben ik heel saai en zit ik avonden achter elkaar saai op de bank The Big Bang Theory te bingewatchen met een bak cookie-dough-ijs" zijn we al lang voorbij. En vraag ik mijzelf af waarom wij ooit dachten dat we tijd zouden hebben voor een mogelijke relatie.
Drukte is een modeverschijnsel, dat weet ik. Je hebt het druk en dan hoor je erbij. Wil je afspreken met me? Prima, in augustus heb ik nog een moment, dan zit ik een half uur te niksen op het station in Dinxperlo. In een zeldzaam geval kom ik een totaal gebrek aan drukte ook tegen. Ik had een vrijdagmiddaggesprek met een collega, laten we haar Penny noemen. Ik praat wel vaker met haar bij wijze van wederzijds werkontwijkendgedrag. Ik vroeg haar of ze nog wat leuks ging doen dit weekend.
"Niks." zei ze.
"Niks? Echt niks?" vroeg ik.
"Nou, ik ga even naar mijn paard. Dan ga ik een stukje rijden met haar."
"O, leuk. En verder?"
Ze keek me aan met een verwilderde blik. Alsof iets doen in het weekend net zo gek is als vragen of je cavia's gebarentaal kan aanleren. Ik gaf haar een voorzetje.
"Ga je naar de films, kijk je series op de bank, bezoek je een foodfestival, spreek je af met vrienden?"
"Nou, ik ga even naar mijn paard. En dan ga ik wel een half uur rijden. En verder niks."
Ze heeft vast wel iets leuks te doen, maar ze stelde zich voor als iemand in bezit van een volkomen leeg bestaan. Nou ja, hypothetisch kan dat in theorie wel, dacht ik.
"Ook lekker, een rustig weekend." zei ik, en toen ging ik met een andere collega socializen.
In mijn persoonlijke leven herken ik beide kanten van drukte. Ik heb weken waarin mijn huis meer een sprookjeslocatie is waar ik van gehoord heb maar waar nooit ben, altijd onderweg ben naar de volgende afspraak. Ik heb weken waarin ik niks te doen heb. Terwijl ik dan een drive in me voel om iets te gaan doen kom ik niet verder dan het tellen van regendruppelvlekjes op de ramen van mijn woonkamer (bij 589 ben ik de tel kwijtgeraakt).
Ergens tussen deze drukte schijnt een dunne lijn te lopen waar je genoeg te doen hebt maar je het niet te druk hebt. De grens tussen schijnbare lusteloosheid of luiheid aan de ene kant en overspanning aan de andere kant. Waar je genoeg rust hebt zonder een Penny te zijn, maar waar drukte een vriend is en geen vijand.
Hoe vind jij die dunne lijn van de drukte? Ik ga hier heel hard over nadenken. Zodra ik een gaatje in mijn agenda vind.
We stelden ons aan elkaar voor. We waren allebei mensen met een volle agenda, dat wisten we al. Zij houdt van reizen, wat leuk, ik ook. Ik volleybal elke week, zij doet aan fitness en yoga. Ik heb een voltijdbaan waarin ik 36 uur per week werk, sorry aanwezig ben, en zij reist voor haar werk het hele land door. Zij heeft geen tijd om boodschappen te doen en bestelt haar boodschappen via een nieuwe hippe onlinedienst, ik bestel ook weleens wat op Bol.com. Ik ben politiek actief, haar ouders zijn lid van het CDA. En zo zijn we op zoek naar een connectie en pitchen wij onszelf de drukte in. We bieden tegen elkaar op, mijn hobby is leuker dan die van haar, maar zij heeft leuker werk dan ik. Het punt dat je geloofwaardig kan zeggen "en verder ben ik heel saai en zit ik avonden achter elkaar saai op de bank The Big Bang Theory te bingewatchen met een bak cookie-dough-ijs" zijn we al lang voorbij. En vraag ik mijzelf af waarom wij ooit dachten dat we tijd zouden hebben voor een mogelijke relatie.
Drukte is een modeverschijnsel, dat weet ik. Je hebt het druk en dan hoor je erbij. Wil je afspreken met me? Prima, in augustus heb ik nog een moment, dan zit ik een half uur te niksen op het station in Dinxperlo. In een zeldzaam geval kom ik een totaal gebrek aan drukte ook tegen. Ik had een vrijdagmiddaggesprek met een collega, laten we haar Penny noemen. Ik praat wel vaker met haar bij wijze van wederzijds werkontwijkendgedrag. Ik vroeg haar of ze nog wat leuks ging doen dit weekend.
"Niks." zei ze.
"Niks? Echt niks?" vroeg ik.
"Nou, ik ga even naar mijn paard. Dan ga ik een stukje rijden met haar."
"O, leuk. En verder?"
Ze keek me aan met een verwilderde blik. Alsof iets doen in het weekend net zo gek is als vragen of je cavia's gebarentaal kan aanleren. Ik gaf haar een voorzetje.
"Ga je naar de films, kijk je series op de bank, bezoek je een foodfestival, spreek je af met vrienden?"
"Nou, ik ga even naar mijn paard. En dan ga ik wel een half uur rijden. En verder niks."
Ze heeft vast wel iets leuks te doen, maar ze stelde zich voor als iemand in bezit van een volkomen leeg bestaan. Nou ja, hypothetisch kan dat in theorie wel, dacht ik.
"Ook lekker, een rustig weekend." zei ik, en toen ging ik met een andere collega socializen.
In mijn persoonlijke leven herken ik beide kanten van drukte. Ik heb weken waarin mijn huis meer een sprookjeslocatie is waar ik van gehoord heb maar waar nooit ben, altijd onderweg ben naar de volgende afspraak. Ik heb weken waarin ik niks te doen heb. Terwijl ik dan een drive in me voel om iets te gaan doen kom ik niet verder dan het tellen van regendruppelvlekjes op de ramen van mijn woonkamer (bij 589 ben ik de tel kwijtgeraakt).
Ergens tussen deze drukte schijnt een dunne lijn te lopen waar je genoeg te doen hebt maar je het niet te druk hebt. De grens tussen schijnbare lusteloosheid of luiheid aan de ene kant en overspanning aan de andere kant. Waar je genoeg rust hebt zonder een Penny te zijn, maar waar drukte een vriend is en geen vijand.
Hoe vind jij die dunne lijn van de drukte? Ik ga hier heel hard over nadenken. Zodra ik een gaatje in mijn agenda vind.
Log in om te reageren.
