In mijn studententijd, die nu zo langzaam op het einde loopt, wilde ik nog wel eens experimenteren. Niet zozeer met allerlei verboden middelen, of het aanlengen van bepaalde make-up met water, of overmatig hoestdrankgebruik dat eenzelfde effect had, maar wel met wijn. In de zomer ben ik alle lichte biervarianten die tevens vrouwvriendelijk gezoet zijn wel eens zat. En zo kwam het dat ik de complete seizoensgebonden rosé-collectie van de C1000 aan een nader onderzoek onderwierp.
Rosé is pas een paar jaar af van het imago dat alleen geblondeerde dames met witlinnen jasjes en een te grote zonnebril het drinken. Bij voorkeur met de hand foutief om de bovenkant van het glas gevouwen, omdat de nepnagels in de weg zitten bij het omsluiten van enkel het pootje.
Ik ontdekte dat er prachtige varianten zijn op de doorgaans zoete huiswijn. Er gaat een twee-euro-munt meer de kassalade in, maar dan heb je ook een heerlijke Haneroos uit Zuid-Afrika of de in mijn ogen lekkerste rosé in het assortiment, Tanguero uit Argentinië. Alleen bij de naam al verbeeld ik me dat een ranke Argentijnse met gitzwart haar in een rode jurk voor mij persoonlijk een dans opvoert bij zonsondergang.
Het was een prettige bijkomstigheid dat het experimenteren doorgaans in groepsverband plaatsvond. Als een heuse joint ging de fles van hand tot hand en eenieder die zich aan het vocht laafde ervoer een soort van higher state of consciousness. Opgedane ervaringen konden zo direct gedeeld worden met de overzijde van de bank. Uiteraard hopend op instemming over het aangeschafte product, zodat deze vaker meegenomen kon worden ter verhoging van de toch al tevreden sfeer.
Het leek een hartstochtelijke schreeuw om bevestiging dat ik over een goede smaak of een gelukkige hand in aankopen beschikte. Ondanks die wetenschap besefte ik mij dat ik de Tanguero ook wel op waarde had kunnen schatten wanneer ik de fles alleen had meester gemaakt. Waarom dan toch die behoefte aan het samen delen?
In mijn sociale omgeving ken ik maar weinig mensen die enorm blij worden van de commerciële deuntjes van een DJ als Gabry Ponte. Ik durf er zelfs een fles wijn op in te zetten dat de meerderheid deze naam hier ter plekke voor het eerst leest. De mensen die ik zie opleven bij het instarten van de eerste tonen van Italodance waardeer ik direct. Ik wil daar graag bij aantekenen dat er een verschil is tussen vrolijke muziek en kwaliteitsmuziek, al beschouw ik levensvreugd geven ook als een kwaliteit, maar dat is een andere discussie.
Ligt daarin niet de essentie dat wij altijd zoeken naar een persoon met wie we alles kunnen delen? Onze passies, ons verdriet, onze blijdschap? Ik word gek genoeg toch minder blij van Tanguero en Gabry Ponte, zij het gecombineerd, wanneer ik eenzaam in mijn huiskamer zit.
Daarom moet ik Andries Knevel gelijk geven en vermoed ik dat de tijdslijn in Genesis niet helemaal correct is. Hoe is anders Adams vraag naar een vrouw te verklaren? Ik denk dat Adam voordat Eva werd geschapen, eerst wat heeft geëxperimenteerd met gistende druiven, en zijn uitvinding moest delen met iemand, al zou het hem een rib uit zijn lijf kosten.
…Tanguero is dus helemaal niet Argentijns…
Rosé is pas een paar jaar af van het imago dat alleen geblondeerde dames met witlinnen jasjes en een te grote zonnebril het drinken. Bij voorkeur met de hand foutief om de bovenkant van het glas gevouwen, omdat de nepnagels in de weg zitten bij het omsluiten van enkel het pootje.
Ik ontdekte dat er prachtige varianten zijn op de doorgaans zoete huiswijn. Er gaat een twee-euro-munt meer de kassalade in, maar dan heb je ook een heerlijke Haneroos uit Zuid-Afrika of de in mijn ogen lekkerste rosé in het assortiment, Tanguero uit Argentinië. Alleen bij de naam al verbeeld ik me dat een ranke Argentijnse met gitzwart haar in een rode jurk voor mij persoonlijk een dans opvoert bij zonsondergang.
Het was een prettige bijkomstigheid dat het experimenteren doorgaans in groepsverband plaatsvond. Als een heuse joint ging de fles van hand tot hand en eenieder die zich aan het vocht laafde ervoer een soort van higher state of consciousness. Opgedane ervaringen konden zo direct gedeeld worden met de overzijde van de bank. Uiteraard hopend op instemming over het aangeschafte product, zodat deze vaker meegenomen kon worden ter verhoging van de toch al tevreden sfeer.
Het leek een hartstochtelijke schreeuw om bevestiging dat ik over een goede smaak of een gelukkige hand in aankopen beschikte. Ondanks die wetenschap besefte ik mij dat ik de Tanguero ook wel op waarde had kunnen schatten wanneer ik de fles alleen had meester gemaakt. Waarom dan toch die behoefte aan het samen delen?
In mijn sociale omgeving ken ik maar weinig mensen die enorm blij worden van de commerciële deuntjes van een DJ als Gabry Ponte. Ik durf er zelfs een fles wijn op in te zetten dat de meerderheid deze naam hier ter plekke voor het eerst leest. De mensen die ik zie opleven bij het instarten van de eerste tonen van Italodance waardeer ik direct. Ik wil daar graag bij aantekenen dat er een verschil is tussen vrolijke muziek en kwaliteitsmuziek, al beschouw ik levensvreugd geven ook als een kwaliteit, maar dat is een andere discussie.
Ligt daarin niet de essentie dat wij altijd zoeken naar een persoon met wie we alles kunnen delen? Onze passies, ons verdriet, onze blijdschap? Ik word gek genoeg toch minder blij van Tanguero en Gabry Ponte, zij het gecombineerd, wanneer ik eenzaam in mijn huiskamer zit.
Daarom moet ik Andries Knevel gelijk geven en vermoed ik dat de tijdslijn in Genesis niet helemaal correct is. Hoe is anders Adams vraag naar een vrouw te verklaren? Ik denk dat Adam voordat Eva werd geschapen, eerst wat heeft geëxperimenteerd met gistende druiven, en zijn uitvinding moest delen met iemand, al zou het hem een rib uit zijn lijf kosten.
…Tanguero is dus helemaal niet Argentijns…
Log in om te reageren.
