We lopen door Barcelona, ik en nog zeven mensen. Ik ben de enige met een plattegrond. Het is dertig graden en we lopen over de Ramblas. Tekenaars laten zien hoe goed ze je portret kunnen schetsen aan onze linkerkant. Rechts staan standjes waar verkopers heel graag willen dat je een fysieke herinnering meeneemt uit deze stad. Tussen alle mensen door lopen de zakkenrollers, op zoek naar die ene buit waardoor hun leven op rolletjes gaat lopen. En wij? Wij zijn Hollanders met een actiepuntenlijst.
Een aantal actiepunten hebben we niet gehaald. Koffietent Sk. is de hele zomer dicht. Toen we bij koffietent O. waren, bleek Google Maps ons naar een hele andere wijk te hebben geleid. Ja, dat was Maps' fout, omdat het heel vriendelijk aankondigde dat het autocorrectie had toegepast op het adres. En Maps heeft toch altijd gelijk? Niet dus. Vriendin H. wilde haar Spaanse vriendinnen ontmoeten, maar de sms "Wij staan ergens op de Ramblas, als jullie hier aankomen zien we jullie vast" bleek helaas niet te kloppen. De Ramblas was iets langer en iets drukker dan gedacht.
Inmiddels is het zes uur geworden. We hebben eten nodig, en snel. P. heeft al een legemaaghumeur en wil iets eten, zelfs de Mac is goed. L. wil graag teruglopen naar de rustieke wijk waar we een half uur geleden doorheen liepen. Ikzelf zit op mijn mobiel te kijken waar de hipste eettentjes zitten. Ze zitten in ieder geval niet hier. Net als een paar vrienden vermoeid op de grond gaan zitten is het moment daar: het dinergesprek begint.
L: Hoe lopen we terug naar de gotische wijk met die leuke straatjes en eettenten?
Ik: Nou, dan loop je langs de waterkant, ga je naar links en dan zit je in die wijk, en dan...
P: Ik ga niet helemaal teruglopen hoor. Dat is me te ver. Ik eet liever iets dichtbij.
Ik: Dan kunnen we misschien naar dat gebouw aan de haven. Dat is nieuw en daar zitten denk ik wel veel...
L: Maar de haven, dat is zo toeristisch, ik wil iets authentieks!
Ik: Technisch gezien, als iets puur toeristisch bedoeld is, en het is toeristisch, dan is het authentiek.
[L. staart mij boos aan. Ik kijk weg op mijn mobiel welke eetgelegenheden er in de haven zijn.]
P: De haven is wel dichterbij dan de wijk. Daarna moeten we ook naar ons ontmoetingspunt en dat is daar ook.
L: Maar jij [ik dus] vindt ook dat we naar die wijk terugmoeten, ja he?
Ik: Uhh...
L: Ja he. Dus kom, we gaan naar de waterkant en dan gaan we naar links.
L. loopt weg, naar de waterkant. Ik zucht. Als groep reizen we samen, dus ik roep de rest dat we L. gaan volgen.
Uiteindelijk vinden we een authentiek restaurant, waar in correct Nederlands op de menukaart "Paella met groeten" wordt aangeboden, naast de Sandwitches. De discussie van eerder hebben we bijgelegd met dank aan drie bolletjes ijs per discussiepartner. Van de actiepuntenlijst hebben we in ieder geval vrienden en gezelligheid gehaald.
Een aantal actiepunten hebben we niet gehaald. Koffietent Sk. is de hele zomer dicht. Toen we bij koffietent O. waren, bleek Google Maps ons naar een hele andere wijk te hebben geleid. Ja, dat was Maps' fout, omdat het heel vriendelijk aankondigde dat het autocorrectie had toegepast op het adres. En Maps heeft toch altijd gelijk? Niet dus. Vriendin H. wilde haar Spaanse vriendinnen ontmoeten, maar de sms "Wij staan ergens op de Ramblas, als jullie hier aankomen zien we jullie vast" bleek helaas niet te kloppen. De Ramblas was iets langer en iets drukker dan gedacht.
Inmiddels is het zes uur geworden. We hebben eten nodig, en snel. P. heeft al een legemaaghumeur en wil iets eten, zelfs de Mac is goed. L. wil graag teruglopen naar de rustieke wijk waar we een half uur geleden doorheen liepen. Ikzelf zit op mijn mobiel te kijken waar de hipste eettentjes zitten. Ze zitten in ieder geval niet hier. Net als een paar vrienden vermoeid op de grond gaan zitten is het moment daar: het dinergesprek begint.
L: Hoe lopen we terug naar de gotische wijk met die leuke straatjes en eettenten?
Ik: Nou, dan loop je langs de waterkant, ga je naar links en dan zit je in die wijk, en dan...
P: Ik ga niet helemaal teruglopen hoor. Dat is me te ver. Ik eet liever iets dichtbij.
Ik: Dan kunnen we misschien naar dat gebouw aan de haven. Dat is nieuw en daar zitten denk ik wel veel...
L: Maar de haven, dat is zo toeristisch, ik wil iets authentieks!
Ik: Technisch gezien, als iets puur toeristisch bedoeld is, en het is toeristisch, dan is het authentiek.
[L. staart mij boos aan. Ik kijk weg op mijn mobiel welke eetgelegenheden er in de haven zijn.]
P: De haven is wel dichterbij dan de wijk. Daarna moeten we ook naar ons ontmoetingspunt en dat is daar ook.
L: Maar jij [ik dus] vindt ook dat we naar die wijk terugmoeten, ja he?
Ik: Uhh...
L: Ja he. Dus kom, we gaan naar de waterkant en dan gaan we naar links.
L. loopt weg, naar de waterkant. Ik zucht. Als groep reizen we samen, dus ik roep de rest dat we L. gaan volgen.
Uiteindelijk vinden we een authentiek restaurant, waar in correct Nederlands op de menukaart "Paella met groeten" wordt aangeboden, naast de Sandwitches. De discussie van eerder hebben we bijgelegd met dank aan drie bolletjes ijs per discussiepartner. Van de actiepuntenlijst hebben we in ieder geval vrienden en gezelligheid gehaald.
Log in om te reageren.
Leuk geschreven.
