Vandaag precies 14 jaar geleden vloog er een vliegtuig in de noordelijke toren van het World Trade Centre in New York. Nog geen twintig minuten later volgde de aanslag in de zuidelijke toren. Vervolgens boorde zich een vliegtuig in het Pentagon, in Washington D.C. en tot slot volgde een zelfmoordaanslag net naast Pittsburg. Het vermoeden bestaat dat dit vliegtuig op weg was naar het Capitool of zelfs het Witte Huis.
De vier vliegtuigen waren gekaapt en de Saoedi-Arabische multimiljonair Osama bin Laden en de terreurorganisatie Al Qaida worden voor deze aanslagen verantwoordelijk gehouden. Osama bin Laden verbleef al enige tijd in Afghanistan en riep op tot een Jihad. Dit is de gewapende strijd tegen degenen die de islam bedreigen, ook wel “Heilige oorlog” genoemd.
Na de beelden van het eerste vliegtuig zat ik vol geschokte verbazing, schrik, ongeloof en afschuw voor de televisie, me afvragend of dit ècht gebeurd was. Rook, uitslaand vuur, explosies, een gat van zeker 14 (!) verdiepingen groot en vervolgens een tweede vliegtuig dat de andere toren frontaal raakt.
De mensen in de middelste en bovenste etages hadden geen schijn van kans. Degenen die nog leefden waren zó wanhopig, dat ze uit pure paniek uit de ramen sprongen. Wát moet je denken op zo’n moment: kiezen om te verbranden, te stikken of door een vrije val uit het raam misschien nog een kansje te maken om te blijven leven?!
De mensen op straat zie je eerst nog naar boven kijken, de schok is zó groot dat veel mensen stil blijven staan om te laten bezinken wat er zojuist gebeurd is. Daarna vluchten veel mensen, maar weten niet goed wat ze het beste kunnen doen. Zijn tunnels en metro’s mogelijk volgende doelwitten? Chaos alom.
102 minuten die Amerika voorgoed veranderden… Van de Twin Towers bleef ground zero over.
Vandaag, nine-eleven 2015, worden er niet binnen 102 minuten 4 vliegtuigen in verschillende belangrijke gebouwen geboord, maar vanuit het Midden-Oosten ontvluchten steeds meer mensen hun huis, straat, dorp of stad en zelfs hun land, omdat de wanhoop, angst en het verdriet zó groot is dat ze liever alles achterlaten, veel geld betalen om met veel te veel mensen op een boot naar het onbekende te varen. De kans dat de boot omslaat is zeer groot, en dat je veilig de overtocht maakt is absoluut niet gegarandeerd.
Als je al aankomt, begint de volgende moeilijke strijd. Hoe moet je verder? Je oude leven is voorbij, maar je nieuwe leven is nog niet begonnen. Is je familie nog in leven, waar moet je heen en hoe kom je daar? Door het onvermogen om direct te handelen weten de landen in Europa niet goed wat er moet gebeuren, maar de mensen zijn er en die groep vluchtelingen groeit nog steeds!
Er is geen tijd meer om eerst weken van enorm lange vergaderingen, congressen of bijeenkomsten te beleggen, om vervolgens weer weken of maanden te debatteren over de volgende stappen. Overleg is zeker nodig, maar tegelijkertijd is actie ondernemen nu prioriteit. Denken én doen! Hier kan geen poldermodel tegenop. Dit is geen zaak van flink onderhandelen en hopen dat je elkaar in het midden tegemoet kan komen.
Verschillende landen uit het Midden-Oosten lopen leeg en de landen in Europa lopen vol. “Waarom” is de eerste vraag die in je opkomt, maar het “waarom” is absoluut niet duidelijk. In plaats van te wachten op antwoord, komt de vraag die nu belangrijk is: “hoe gaan we er mee om”?! Besef dat de feiten zijn zoals ze zijn. Bouw bruggen tussen landen, bouw huizen voor de mensen in nood en stop met het bouwen van hekken om een schijnveiligheid voor je land te creëren.
Asielzoekers die al jaren wachten op een verblijfsvergunning worden –zonder pardon- teruggestuurd wanneer er geen proces meer mogelijk is. Uitgeprocedeerde asielzoekers moeten terug. Soms zijn hun kinderen in Nederland geboren en nog nooit in het vaderland van hun ouders geweest. Kan er niet geregeld worden dat juist deze mensen ook worden opgevangen en in Nederland kunnen blijven?
Al heel lang ontvluchten mensen hun voorheen veilige haven, maar hoe komt het dat de wereld pas echt in actie lijkt te komen na tragische beelden van gezonken schepen en een dode peuter op een strand?
Schud de onverschilligheid af en open je ogen voor de realiteit. Je wilt zóveel doen, maar wat kun je betekenen? Ik weet het even niet meer… Vragen te over en antwoorden tekort.
Laat “lankmoedigheid, blijdschap, goedheid, zachtmoedigheid, vriendelijkheid, zelfbeheersing, trouw, liefde en vrede” – de vrucht van de Geest- meer worden dan alleen wat woorden uit een brief van Paulus aan de Galaten (5:22), meer dan wat letters uit een dik boek.
Liefde in actie: open ogen, open armen, een open hart.
Hoe staat het ervoor in de wereld over weer 14 jaar? Nine-eleven 2029...
De vier vliegtuigen waren gekaapt en de Saoedi-Arabische multimiljonair Osama bin Laden en de terreurorganisatie Al Qaida worden voor deze aanslagen verantwoordelijk gehouden. Osama bin Laden verbleef al enige tijd in Afghanistan en riep op tot een Jihad. Dit is de gewapende strijd tegen degenen die de islam bedreigen, ook wel “Heilige oorlog” genoemd.
Na de beelden van het eerste vliegtuig zat ik vol geschokte verbazing, schrik, ongeloof en afschuw voor de televisie, me afvragend of dit ècht gebeurd was. Rook, uitslaand vuur, explosies, een gat van zeker 14 (!) verdiepingen groot en vervolgens een tweede vliegtuig dat de andere toren frontaal raakt.
De mensen in de middelste en bovenste etages hadden geen schijn van kans. Degenen die nog leefden waren zó wanhopig, dat ze uit pure paniek uit de ramen sprongen. Wát moet je denken op zo’n moment: kiezen om te verbranden, te stikken of door een vrije val uit het raam misschien nog een kansje te maken om te blijven leven?!
De mensen op straat zie je eerst nog naar boven kijken, de schok is zó groot dat veel mensen stil blijven staan om te laten bezinken wat er zojuist gebeurd is. Daarna vluchten veel mensen, maar weten niet goed wat ze het beste kunnen doen. Zijn tunnels en metro’s mogelijk volgende doelwitten? Chaos alom.
102 minuten die Amerika voorgoed veranderden… Van de Twin Towers bleef ground zero over.
Vandaag, nine-eleven 2015, worden er niet binnen 102 minuten 4 vliegtuigen in verschillende belangrijke gebouwen geboord, maar vanuit het Midden-Oosten ontvluchten steeds meer mensen hun huis, straat, dorp of stad en zelfs hun land, omdat de wanhoop, angst en het verdriet zó groot is dat ze liever alles achterlaten, veel geld betalen om met veel te veel mensen op een boot naar het onbekende te varen. De kans dat de boot omslaat is zeer groot, en dat je veilig de overtocht maakt is absoluut niet gegarandeerd.
Als je al aankomt, begint de volgende moeilijke strijd. Hoe moet je verder? Je oude leven is voorbij, maar je nieuwe leven is nog niet begonnen. Is je familie nog in leven, waar moet je heen en hoe kom je daar? Door het onvermogen om direct te handelen weten de landen in Europa niet goed wat er moet gebeuren, maar de mensen zijn er en die groep vluchtelingen groeit nog steeds!
Er is geen tijd meer om eerst weken van enorm lange vergaderingen, congressen of bijeenkomsten te beleggen, om vervolgens weer weken of maanden te debatteren over de volgende stappen. Overleg is zeker nodig, maar tegelijkertijd is actie ondernemen nu prioriteit. Denken én doen! Hier kan geen poldermodel tegenop. Dit is geen zaak van flink onderhandelen en hopen dat je elkaar in het midden tegemoet kan komen.
Verschillende landen uit het Midden-Oosten lopen leeg en de landen in Europa lopen vol. “Waarom” is de eerste vraag die in je opkomt, maar het “waarom” is absoluut niet duidelijk. In plaats van te wachten op antwoord, komt de vraag die nu belangrijk is: “hoe gaan we er mee om”?! Besef dat de feiten zijn zoals ze zijn. Bouw bruggen tussen landen, bouw huizen voor de mensen in nood en stop met het bouwen van hekken om een schijnveiligheid voor je land te creëren.
Asielzoekers die al jaren wachten op een verblijfsvergunning worden –zonder pardon- teruggestuurd wanneer er geen proces meer mogelijk is. Uitgeprocedeerde asielzoekers moeten terug. Soms zijn hun kinderen in Nederland geboren en nog nooit in het vaderland van hun ouders geweest. Kan er niet geregeld worden dat juist deze mensen ook worden opgevangen en in Nederland kunnen blijven?
Al heel lang ontvluchten mensen hun voorheen veilige haven, maar hoe komt het dat de wereld pas echt in actie lijkt te komen na tragische beelden van gezonken schepen en een dode peuter op een strand?
Schud de onverschilligheid af en open je ogen voor de realiteit. Je wilt zóveel doen, maar wat kun je betekenen? Ik weet het even niet meer… Vragen te over en antwoorden tekort.
Laat “lankmoedigheid, blijdschap, goedheid, zachtmoedigheid, vriendelijkheid, zelfbeheersing, trouw, liefde en vrede” – de vrucht van de Geest- meer worden dan alleen wat woorden uit een brief van Paulus aan de Galaten (5:22), meer dan wat letters uit een dik boek.
Liefde in actie: open ogen, open armen, een open hart.
Hoe staat het ervoor in de wereld over weer 14 jaar? Nine-eleven 2029...
Log in om te reageren.
