Lieve Heer,
Hartelijk dank voor uw feestelijke reactie naar aanleiding van mijn afstuderen. Dat cadeautje was veel te gek, dat had echt niet gehoeven. Maar wel leuk bedacht, ik vraag me soms af waar u de inspiratie vandaan haalt. Een molensteen, voor als ik me weer eens bezwaard voel. Salomo en ik moesten er erg om lachen (al had ik hem persoonlijk liever thuisbezorgd gekregen).
Maar, zoals u al terecht schreef, deze carrière switch is duidelijk niet voor iedereen weggelegd en het was zeker niet gemakkelijk, maar het werd hoog tijd dat iemand het oude ambacht weer oppakte, dus ik ben blij dat ik heb doorgezet. Ik heb de afgelopen periode gelukkig ook al langzaam kunnen wennen aan hoe de mensen over mijn nieuwe taak denken. Ik heb veel nieuwe woorden geleerd, laten we het daar maar op houden.
Iedereen is zo boos de laatste tijd, is u dat ook opgevallen? Verontwaardiging heet dat dan. Grote, mooie woorden over hoe het anders moet. Alsof men opeens wél weet hoe dat moet: je brood delen met de Ander. Maar goed, er is nu dus een heel stel Hopelozen de zeeën over aan het steken om uitgerekend in het Rijke Westen medeleven en compassie te zoeken. Kansloze missie natuurlijk. Furieuze teksten, innerlijke frustratie en lastige woorden van meer dan twee lettergrepen is hun deel: alsof de halve bevolking weekendabonnee is geworden bij de Telegraaf en massaal de ingezonden brievenrubriek ontdekt heeft. Maar, dat zal ik eerlijk toegeven, er lijkt ditmaal ook een soort tegenreactie te zijn.
Het blijft toch altijd weer bijzonder om te zien hoe u de mensen tot actie weet te bewegen, maar ik vraag me werkelijk af of u het niet een beetje te moeilijk gemaakt heeft voor ze, deze keer. Het is per slot van rekening nu alweer begin september en het wordt hoog tijd om weer eens een beetje van het gewone leventje te gaan genieten. Maar zoals het nu gaat, met die stortvloed aan berichten over vluchtelingen, sadistische shockvideos en verdronken peuters, komen de mensen als u het mij vraagt nog amper toe aan het goede leven zoals hen dat rechtmatig toekomt. Iedereen staat een beetje verloren op de Smartphone te swipen, rusteloos op zoek naar de zoveelste nuttige inzameling, een zinvol burgerinitiatief of een andere mogelijkheid om Goed te Doen, ondertussen gedachteloos de eerste zakken chocokruidnoten wegknagend. Men is duidelijk een beetje van slag.
Ik heb u wel zo’n beetje door. U weet net zo goed als ik hoe dit zal gaan aflopen. Mooie woorden, valse hoop, dwaze beloften. Straks is het weer huilen geblazen, natuurlijk, als het ergens anders weer stukloopt. Het blijft immers vooral mensenwerk. En wie kan dan de woedende meute weer te woord staan?
Meneer de Spotter (MSc Onheilsprofetie, minor Zwartkijken)
P.S. Stuurde een CC mee voor Jeremia. Hij heeft me werkelijk voortreffelijk begeleid tijdens mijn eindstage.
Hartelijk dank voor uw feestelijke reactie naar aanleiding van mijn afstuderen. Dat cadeautje was veel te gek, dat had echt niet gehoeven. Maar wel leuk bedacht, ik vraag me soms af waar u de inspiratie vandaan haalt. Een molensteen, voor als ik me weer eens bezwaard voel. Salomo en ik moesten er erg om lachen (al had ik hem persoonlijk liever thuisbezorgd gekregen).
Maar, zoals u al terecht schreef, deze carrière switch is duidelijk niet voor iedereen weggelegd en het was zeker niet gemakkelijk, maar het werd hoog tijd dat iemand het oude ambacht weer oppakte, dus ik ben blij dat ik heb doorgezet. Ik heb de afgelopen periode gelukkig ook al langzaam kunnen wennen aan hoe de mensen over mijn nieuwe taak denken. Ik heb veel nieuwe woorden geleerd, laten we het daar maar op houden.
Iedereen is zo boos de laatste tijd, is u dat ook opgevallen? Verontwaardiging heet dat dan. Grote, mooie woorden over hoe het anders moet. Alsof men opeens wél weet hoe dat moet: je brood delen met de Ander. Maar goed, er is nu dus een heel stel Hopelozen de zeeën over aan het steken om uitgerekend in het Rijke Westen medeleven en compassie te zoeken. Kansloze missie natuurlijk. Furieuze teksten, innerlijke frustratie en lastige woorden van meer dan twee lettergrepen is hun deel: alsof de halve bevolking weekendabonnee is geworden bij de Telegraaf en massaal de ingezonden brievenrubriek ontdekt heeft. Maar, dat zal ik eerlijk toegeven, er lijkt ditmaal ook een soort tegenreactie te zijn.
Het blijft toch altijd weer bijzonder om te zien hoe u de mensen tot actie weet te bewegen, maar ik vraag me werkelijk af of u het niet een beetje te moeilijk gemaakt heeft voor ze, deze keer. Het is per slot van rekening nu alweer begin september en het wordt hoog tijd om weer eens een beetje van het gewone leventje te gaan genieten. Maar zoals het nu gaat, met die stortvloed aan berichten over vluchtelingen, sadistische shockvideos en verdronken peuters, komen de mensen als u het mij vraagt nog amper toe aan het goede leven zoals hen dat rechtmatig toekomt. Iedereen staat een beetje verloren op de Smartphone te swipen, rusteloos op zoek naar de zoveelste nuttige inzameling, een zinvol burgerinitiatief of een andere mogelijkheid om Goed te Doen, ondertussen gedachteloos de eerste zakken chocokruidnoten wegknagend. Men is duidelijk een beetje van slag.
Ik heb u wel zo’n beetje door. U weet net zo goed als ik hoe dit zal gaan aflopen. Mooie woorden, valse hoop, dwaze beloften. Straks is het weer huilen geblazen, natuurlijk, als het ergens anders weer stukloopt. Het blijft immers vooral mensenwerk. En wie kan dan de woedende meute weer te woord staan?
Meneer de Spotter (MSc Onheilsprofetie, minor Zwartkijken)
P.S. Stuurde een CC mee voor Jeremia. Hij heeft me werkelijk voortreffelijk begeleid tijdens mijn eindstage.
Log in om te reageren.
