Ik deed nog niet mee met de rest van de maatschappij. Ik had nog een paar medestanders in familie- en vriendenkring. Maar de laatste maanden lieten deze mensen me allemaal in de steek. Eén voor één. Met enkel nog een select groepje bejaarden als bondgenoot, voelde ik me er steeds meer alleen voor staan. Voelde ik me als de laatste der Mohikanen met mijn niet-moderne mobiel.
Met mijn telefoon waarmee ik 'slechts' kan bellen en sms'en. Die nog zeker een week zonder oplader kan. Die met ruim tien keer vallen per week nog op en top functioneert. Die me op cruciale momenten nog nooit in de steek heeft gelaten. En die ik na honderd keer kwijt te zijn geweest, keer op keer weer heb teruggevonden.
Enerzijds een bewuste keuze. Ik zag en zie teveel mensen om me heen die hun telefoon belangrijker vinden dan de mensen om hen heen. Anderzijds een gebrek aan behoefte aan. Ik red me prima met sms'en en bellen. En vind het prettig dat mijn internetgebruik zich beperkt tot de momenten dat ik thuis ben.
En toen. Toen was ik het opeens zat. Om steeds maar weer te moeten uitleggen waarom ik er geen een had. Om steeds maar weer aan mensen te moeten vertellen dat ze niet met me kunnen appen. Maar ook het typen van smsjes in slakkentempo. En het constant moeten wissen van berichtjes vanwege een volle inbox. Vooral dat laatste gaf de doorslag. Voor het kopen van een Smartphone.
Er gaat een wereld voor me open. Vanaf vandaag kan ik deelnemen aan allerhande app-groepen. Op elk willekeurig moment foto's maken. Lid worden van Tinder. Op elke gewenste plek een routeplanner raadplegen. Hoef ik me geen moment meer te vervelen in de trein. Of waar dan ook. En heb ik ook een houvast in sociaal ongemakkelijke situaties.
Of mijn leven er echt op vooruit zal gaan? De tijd zal het leren.
Met mijn telefoon waarmee ik 'slechts' kan bellen en sms'en. Die nog zeker een week zonder oplader kan. Die met ruim tien keer vallen per week nog op en top functioneert. Die me op cruciale momenten nog nooit in de steek heeft gelaten. En die ik na honderd keer kwijt te zijn geweest, keer op keer weer heb teruggevonden.
Enerzijds een bewuste keuze. Ik zag en zie teveel mensen om me heen die hun telefoon belangrijker vinden dan de mensen om hen heen. Anderzijds een gebrek aan behoefte aan. Ik red me prima met sms'en en bellen. En vind het prettig dat mijn internetgebruik zich beperkt tot de momenten dat ik thuis ben.
En toen. Toen was ik het opeens zat. Om steeds maar weer te moeten uitleggen waarom ik er geen een had. Om steeds maar weer aan mensen te moeten vertellen dat ze niet met me kunnen appen. Maar ook het typen van smsjes in slakkentempo. En het constant moeten wissen van berichtjes vanwege een volle inbox. Vooral dat laatste gaf de doorslag. Voor het kopen van een Smartphone.
Er gaat een wereld voor me open. Vanaf vandaag kan ik deelnemen aan allerhande app-groepen. Op elk willekeurig moment foto's maken. Lid worden van Tinder. Op elke gewenste plek een routeplanner raadplegen. Hoef ik me geen moment meer te vervelen in de trein. Of waar dan ook. En heb ik ook een houvast in sociaal ongemakkelijke situaties.
Of mijn leven er echt op vooruit zal gaan? De tijd zal het leren.
Log in om te reageren.
? Succes!
