Al je geliefde gevonden, hier op deze zalige site? Wie zoekt, zal vinden, zei een wijs persoon. Ik zou je graag in de waan willen laten, trouwe columnlezer, maar volgens mij ligt het toch anders. Sommige mensen zoeken hun hele leven, en raken alleen maar meer kwijt, en andere mensen... Je raadt het al. Ik hoor overduidelijk bij de laatste categorie.
Een paar keer per jaar kom ik wel iets tegen dat niet van mij is, maar wel duidelijk gemist wordt door de ander. Het kan een OV kaart zijn, een toegangspasje tot één of ander vreselijk bedrijventerrein, of een bosje sleutels. Met het nodige puzzelwerk (google is je vriend) weet ik tot nu toe altijd weer de rechtmatige eigenaar te vinden, die mij dan ook telkenmale weer met blijdschap en vreugde ontvangt.
Afgelopen zondag was het weer zover. Bij het passeren van een metropoortje werd de weg geblokkeerd door een groot langwerpig pak. Het bleek een opgevouwen kinderbedje te zijn. Direct ging ik over tot de-redder-in-nood-modus. Hij zal hier nog niet zo lang hebben gelegen, anders had iemand anders hem wel meegenomen. Hier ergens in de buurt liep dus waarschijnlijk een jonge moeder te sjouwen met een kinderwagen, onwetend van het droeve feit dat Het Kinderbed zoek was. Met een koele, heldere blik loerde ik de stationshal door. Nergens een vermoeide, jonge moeder in zicht. Wel zag ik een iets oudere dame met een buggykarretje lopen. Natuurlijk! Oma is gezellig aan de wandel met kleinkind en verliest in de hectiek van het metropoortje wisselen, met die gekke, gele OV chip kaart en rare elektronische piepgeluidjes, haar kostbare schat. Dat wordt natuurlijk huilen geblazen zometeen, gevolgd door schuldbewuste telefoongesprekjes met dochter of schoonzoon, dat er Iets Ergs gebeurd is tijdens het uitje naar Artis. Gelukkig maar dat ik er ben om alles weer goed te maken. En dan krijg ik als beloning natuurlijk zo’n heerlijk foute koetjesreep. Of een kneepje in mijn wang, dat is ook alweer een poosje geleden.
Dit alles ratelt zich binnen enkele seconden in mijn machtige hersenkwab af en vervolgens handel ik als nooit tevoren, gris het bedje van de grond af en begin te looppassen naar de Oma in nood. Na vijf seconden word ik in mijn kraag gegrepen door een boze meneer. De blik in zijn ogen vertelt mij dat een kneepje in de wang verder weg lijkt dan ooit, op dit moment van de zondagmorgen. Hij vraagt zich af wat ik van plan ben met het kinderbedje van zijn oudste dochter.
Ik koop zelf wel een koetjesreep
Een paar keer per jaar kom ik wel iets tegen dat niet van mij is, maar wel duidelijk gemist wordt door de ander. Het kan een OV kaart zijn, een toegangspasje tot één of ander vreselijk bedrijventerrein, of een bosje sleutels. Met het nodige puzzelwerk (google is je vriend) weet ik tot nu toe altijd weer de rechtmatige eigenaar te vinden, die mij dan ook telkenmale weer met blijdschap en vreugde ontvangt.
Afgelopen zondag was het weer zover. Bij het passeren van een metropoortje werd de weg geblokkeerd door een groot langwerpig pak. Het bleek een opgevouwen kinderbedje te zijn. Direct ging ik over tot de-redder-in-nood-modus. Hij zal hier nog niet zo lang hebben gelegen, anders had iemand anders hem wel meegenomen. Hier ergens in de buurt liep dus waarschijnlijk een jonge moeder te sjouwen met een kinderwagen, onwetend van het droeve feit dat Het Kinderbed zoek was. Met een koele, heldere blik loerde ik de stationshal door. Nergens een vermoeide, jonge moeder in zicht. Wel zag ik een iets oudere dame met een buggykarretje lopen. Natuurlijk! Oma is gezellig aan de wandel met kleinkind en verliest in de hectiek van het metropoortje wisselen, met die gekke, gele OV chip kaart en rare elektronische piepgeluidjes, haar kostbare schat. Dat wordt natuurlijk huilen geblazen zometeen, gevolgd door schuldbewuste telefoongesprekjes met dochter of schoonzoon, dat er Iets Ergs gebeurd is tijdens het uitje naar Artis. Gelukkig maar dat ik er ben om alles weer goed te maken. En dan krijg ik als beloning natuurlijk zo’n heerlijk foute koetjesreep. Of een kneepje in mijn wang, dat is ook alweer een poosje geleden.
Dit alles ratelt zich binnen enkele seconden in mijn machtige hersenkwab af en vervolgens handel ik als nooit tevoren, gris het bedje van de grond af en begin te looppassen naar de Oma in nood. Na vijf seconden word ik in mijn kraag gegrepen door een boze meneer. De blik in zijn ogen vertelt mij dat een kneepje in de wang verder weg lijkt dan ooit, op dit moment van de zondagmorgen. Hij vraagt zich af wat ik van plan ben met het kinderbedje van zijn oudste dochter.
Ik koop zelf wel een koetjesreep
Log in om te reageren.
