Deze week vieren we bevrijdingsdag. Voor het eerst in vijf jaar hebben we ook een vrije dag, waardoor de invulling van deze feestdag overeenkomt met de betekenis ervan. Vrij zijn. Een groot voorrecht dat nauwelijks op waarde te schatten is. Alleen als je het tegendeel hebt meegemaakt weet je pas echt wat vrijheid is.
Als kind van een naoorlogse generatie kan ik alleen maar beredeneren wat vrijheid betekent. Ik ken immers niets anders dan een leven van vrede en veiligheid. Ik weet niet anders dan dat ik kan gaan en staan waar ik wil. Het tegenovergestelde heb ik nooit meegemaakt. Beelden van onderdrukking, oorlog en vervolging ken ik alleen van veraf, van televisie, van ver van mijn bed. Dat ons land ooit bezet is geweest weet ik alleen door verhalen van anderen. Er zijn nog maar weinig mensen in leven die daarover kunnen vertellen.
Tegenwoordig lijkt vrijheid een gegeven. In het dagelijks leven ben je er je niet eens echt bewust van. Zo ervaar ik dat ten minste. De momenten dat je nu in Nederland wordt geconfronteerd met de grenzen van vrijheid zijn niet te vergelijken met de omstandigheden van de oorlog destijds. Als inwoner van een vrij land word je eigenlijk alleen beperkt in je vrijheid op het moment dat je rekening moet houden met een ander. Mijn vrijheid houdt immers op bij waar de vrijheid van een ander begint. Onze vrijheid is ruim, maar toch niet onbegrensd.
Ons land wordt bewoond door mensen met allerlei verschillende achtergronden, religies en overtuigingen. Dat is altijd zo geweest. Toch is het door de eeuwen heen een uitdaging gebleven om vreedzaam samen te leven. Onbegrip voor elkaars standpunten en overtuigingen zijn een bedreiging voor de vrijheid. Het valt niet mee om te accepteren dat je het niet overal over eens kunt zijn met elkaar. Dat er onderlinge verschillen zijn en blijven. Dat je elkaar desondanks kunt respecteren en rekening kunt houden met elkaars standpunten.
Vrij zijn betekent ook elkaar vrij te laten in de manier waarop we onze levens invullen. Vrijheid is ook elkaar ruimte laten om te zijn wie we zijn. Alleen zo kun je samen leven en samen de vrijheid vieren.
Als kind van een naoorlogse generatie kan ik alleen maar beredeneren wat vrijheid betekent. Ik ken immers niets anders dan een leven van vrede en veiligheid. Ik weet niet anders dan dat ik kan gaan en staan waar ik wil. Het tegenovergestelde heb ik nooit meegemaakt. Beelden van onderdrukking, oorlog en vervolging ken ik alleen van veraf, van televisie, van ver van mijn bed. Dat ons land ooit bezet is geweest weet ik alleen door verhalen van anderen. Er zijn nog maar weinig mensen in leven die daarover kunnen vertellen.
Tegenwoordig lijkt vrijheid een gegeven. In het dagelijks leven ben je er je niet eens echt bewust van. Zo ervaar ik dat ten minste. De momenten dat je nu in Nederland wordt geconfronteerd met de grenzen van vrijheid zijn niet te vergelijken met de omstandigheden van de oorlog destijds. Als inwoner van een vrij land word je eigenlijk alleen beperkt in je vrijheid op het moment dat je rekening moet houden met een ander. Mijn vrijheid houdt immers op bij waar de vrijheid van een ander begint. Onze vrijheid is ruim, maar toch niet onbegrensd.
Ons land wordt bewoond door mensen met allerlei verschillende achtergronden, religies en overtuigingen. Dat is altijd zo geweest. Toch is het door de eeuwen heen een uitdaging gebleven om vreedzaam samen te leven. Onbegrip voor elkaars standpunten en overtuigingen zijn een bedreiging voor de vrijheid. Het valt niet mee om te accepteren dat je het niet overal over eens kunt zijn met elkaar. Dat er onderlinge verschillen zijn en blijven. Dat je elkaar desondanks kunt respecteren en rekening kunt houden met elkaars standpunten.
Vrij zijn betekent ook elkaar vrij te laten in de manier waarop we onze levens invullen. Vrijheid is ook elkaar ruimte laten om te zijn wie we zijn. Alleen zo kun je samen leven en samen de vrijheid vieren.
Log in om te reageren.
