Ik doe de deur achter me dicht. Zoals ik door de jaren heen zo vaak heb gedaan. Als ik naar mijn werk ging. Als ik naar mijn paard ging. Als ik boodschappen ging doen. Als ik ging hardlopen. Als ik om wat voor reden dan ook naar buiten ging... Ja, ontelbaar vaak heb ik deze handeling uitgevoerd.
Ergens doe ik niks anders dan ik altijd heb gedaan. Toch is het anders. Dit is de laatste keer. De allerlaatste keer. Ik ga weg van de plek die acht jaar lang mijn thuis is geweest. Waar ik me, meer dan waar ook, heb thuisgevoeld.
De plek waar ik voor het eerst op mezelf ging wonen. Waar ik hoogte - en dieptepunten heb gekend. Waar ik regelmatig van intens geluk de kamer heb rond gedanst. Maar ook huilend van wanhoop op de grond heb gelegen. Waar ik veel leuke momenten met familie en vrienden heb gehad. Maar me soms ook heel alleen heb gevoeld.
De plek waar ik op koude winterdagen, als de ijsbloemen aan de binnenkant van mijn ramen stonden, met twee truien aan voor mijn kleine gaskacheltje zat. Waar ik op warme zomeravonden tot 's avonds laat op de veranda zat. Soms genoeg hebbend aan het licht van de volle maan. Waar bij onweer de glazen op het plankje boven mijn aanrecht verschoven. En bij storm de wind door de kieren van mijn houten muren binnendrong.
De plek waar ik na verschillende verre reizen, altijd weer blij was om terug te zijn. Waar ik na drukte, altijd weer mijn rust vond. De plek waarvan ik niet eerder afscheid kon en wilde nemen. Nu is het moment daar. En ik weet:' home is where the heart is.' Alleen ik ben bang dat mijn hart nog even hier achterblijft.
Ergens doe ik niks anders dan ik altijd heb gedaan. Toch is het anders. Dit is de laatste keer. De allerlaatste keer. Ik ga weg van de plek die acht jaar lang mijn thuis is geweest. Waar ik me, meer dan waar ook, heb thuisgevoeld.
De plek waar ik voor het eerst op mezelf ging wonen. Waar ik hoogte - en dieptepunten heb gekend. Waar ik regelmatig van intens geluk de kamer heb rond gedanst. Maar ook huilend van wanhoop op de grond heb gelegen. Waar ik veel leuke momenten met familie en vrienden heb gehad. Maar me soms ook heel alleen heb gevoeld.
De plek waar ik op koude winterdagen, als de ijsbloemen aan de binnenkant van mijn ramen stonden, met twee truien aan voor mijn kleine gaskacheltje zat. Waar ik op warme zomeravonden tot 's avonds laat op de veranda zat. Soms genoeg hebbend aan het licht van de volle maan. Waar bij onweer de glazen op het plankje boven mijn aanrecht verschoven. En bij storm de wind door de kieren van mijn houten muren binnendrong.
De plek waar ik na verschillende verre reizen, altijd weer blij was om terug te zijn. Waar ik na drukte, altijd weer mijn rust vond. De plek waarvan ik niet eerder afscheid kon en wilde nemen. Nu is het moment daar. En ik weet:' home is where the heart is.' Alleen ik ben bang dat mijn hart nog even hier achterblijft.
Log in om te reageren.
