Zaterdagmiddag bevond ik mij weer eens in de streekbus. Op een heerlijk ontspannen wijze zou ik mij naar het station in Amsterdam laten zoeven, op de zaligmakende klanken uit mijn gloednieuwe mp3 muziekmaatje. De realiteit bleek maar weer eens te spelen met de door mij zo zorgvuldig geplande Periode van Rust. Het was al maar liefst bij de derde halte dat ik op de tweezitsbank naast mij een wat vreemde kreet hoorde. Vol verbazing draaide ik mij om naar de, in mijn fantasie al tot volksvijand nummer 1 met Neanderthalertrekken uitgeroepen, Medereiziger. Een keurige man blikte mij vriendelijk toe (Dat van de Neanderthaler klopte).
Direct ontspon zich een zeer boeiend schouwspel. De man begon vrolijk aan een onsamenhangend verhaal waar geen woord van te begrijpen viel, ondersteund door weidse handgebaren die de meest pinksterminded vlaggenzwaaier nog zou verbazen. In zijn oor was een flink stuk doorzichtig plastic gestoken, voorzien van allerlei draad. Ik had hier met een dove broeder te maken die, als ik niet goed oppaste, mijn complete Blije Busreis zou vergallen met gemimede anekdotes en Dovenhumor over de prijs van het brood, de zin van het bestaan en het leven van alledag. In mijn hoofd ontstond een korte, hevige strijd tussen de snel geïrriteerde rustzoeker en de goed fatsoen moraalridder.
SGR: Negeer hem gewoon, zet je muziek op, pak je telefoon,
GFM: Láát die man nou even, wat kan het jou schelen?
SGR: Of nóg beter, doe alsof je óók doof bent!
GFM: Een beetje tijd over hebben voor een medemens
SGR: Hoe hard zou ik hem moeten uitschelden voordat hij het hoort?
GFM: Er zijn al zo weinig mensen die er voor een ander willen zijn
SGR: Zal ik op de knop drukken voor de halte, en de chauffeur zeggen dat hij het was?
Uiteindelijk won het medeleven het weer van de brute oerman in mij (Hoeh! Aargh!) en ik luisterde een beetje naar wat hij me te vertellen had. Waarom? Omdat ik me wel een beetje herken in hem. Een roepende in de woestijn, boordevol boeiende verhalen die niemand aan wilt horen. Maar ook vooral omdat ik, toen ik nog een heel klein Spottertje was, ook veel problemen met mijn gehoor had. Als een doofstom kereltje sjokte ik rond door de grote kleuter/peuter wereld en gaapte de mensheid met open mond en dichte oortjes aan. Prijs de Heer voor de buisjes in de oren. Na 25 minuten nam ik glorieus afscheid van mijn toch niet zo stomme lotgenoot. De reis is nog nooit zo kort geweest.
Wie oren heeft, die hore.
Direct ontspon zich een zeer boeiend schouwspel. De man begon vrolijk aan een onsamenhangend verhaal waar geen woord van te begrijpen viel, ondersteund door weidse handgebaren die de meest pinksterminded vlaggenzwaaier nog zou verbazen. In zijn oor was een flink stuk doorzichtig plastic gestoken, voorzien van allerlei draad. Ik had hier met een dove broeder te maken die, als ik niet goed oppaste, mijn complete Blije Busreis zou vergallen met gemimede anekdotes en Dovenhumor over de prijs van het brood, de zin van het bestaan en het leven van alledag. In mijn hoofd ontstond een korte, hevige strijd tussen de snel geïrriteerde rustzoeker en de goed fatsoen moraalridder.
SGR: Negeer hem gewoon, zet je muziek op, pak je telefoon,
GFM: Láát die man nou even, wat kan het jou schelen?
SGR: Of nóg beter, doe alsof je óók doof bent!
GFM: Een beetje tijd over hebben voor een medemens
SGR: Hoe hard zou ik hem moeten uitschelden voordat hij het hoort?
GFM: Er zijn al zo weinig mensen die er voor een ander willen zijn
SGR: Zal ik op de knop drukken voor de halte, en de chauffeur zeggen dat hij het was?
Uiteindelijk won het medeleven het weer van de brute oerman in mij (Hoeh! Aargh!) en ik luisterde een beetje naar wat hij me te vertellen had. Waarom? Omdat ik me wel een beetje herken in hem. Een roepende in de woestijn, boordevol boeiende verhalen die niemand aan wilt horen. Maar ook vooral omdat ik, toen ik nog een heel klein Spottertje was, ook veel problemen met mijn gehoor had. Als een doofstom kereltje sjokte ik rond door de grote kleuter/peuter wereld en gaapte de mensheid met open mond en dichte oortjes aan. Prijs de Heer voor de buisjes in de oren. Na 25 minuten nam ik glorieus afscheid van mijn toch niet zo stomme lotgenoot. De reis is nog nooit zo kort geweest.
Wie oren heeft, die hore.
Log in om te reageren.
