Eeey lieve lezertjes, ‘k ben bang dat dit mijn laatste column voor jullie is... ik vind het echt leuk om voor jullie te schrijven, echt! Maar m’n eerste column hier verscheen op 1 Juli 2008 (oeeh, voelt gruwelijk lang geleden), en mijn tweede roman roept “hallo, ik wil af!”. Dus hoog tijd om het stokje door te geven, en iemand anders mijn plekje op de dinsdag te gunnen. Iets voor jou misschien? Want columns schrijven, daar leer je zoveel van.
‘k Heb als columnist enorm veel over mezelluf geleerd. Klinkt beetje egocentrisch. Maar hopelijk hebben jullie er wat aan. Bijvoorbeeld: dit artikel zegt “3. Gooi je wensenlijstje weg… zoals aardig, romantisch, christelijk”. Nou, dan wil ik mijn computer door mijn kantoor smijten (maar dan zou M. de IT-tovenaar verdrietig worden, en dat wil ik hem niet aandoen). Jullie ook? Als je daarover na gaat denken, kun je bijvoorbeeld in een column zetten: Er is niks mis met een verstandig wensenlijstje. Niemand houdt het vol met een lompe, onverzorgde, anti-romantische eikel (m/v) met wie je niet kan praten. En dan ben je maar lekker kritisch, lekker puh. Dat soort zelfkennis krijg je van columns schrijven!
En over andere mensen leer je ook heel veel, dankzij columns schrijven. En echt niet alleen over romantische stuff. Telkens wanneer ik iemand anders in mijn column stop (en don’t worry, ik heb al die jaren nooit iemands privacy aangetast, want ik vraag altijd om toestemming wanneer ik iemand quote) bekijk ik de wereld vanuit zijn of haar ogen. Bijvoorbeeld door de ogen van mijn huisgenootjes (die wakker schrikken wanneer ik om drie uur ’s nachts een dansje in mijn slaapkamer doe vanwege een lief sms-je), mijn ouders (die ook gewoon mensen zijn, en geen superhelden), enzovoort. En over/van jullie natuurlijk. Daar wordt je milder van.
Maar het belangrijkste is wel: als columnist ben je een schepper, een kleine afspiegeling van de grote Schepper. Als ik iets schep (column, tekening, cake), laat ik iets zien van hoe God schept. Klinkt als grootheidswaanzin? Nee, want God is ook een columnist, de beste ooit: Hij houdt van verhalen (kijk ’s hoeveel verhalen Jezus vertelt in de evangeliën!), Hij houdt van mensen (Johannes 3:16, duh), en Hij heeft oog voor schoonheid en kleine dingen: mussen, mieren, kinderen, beesten die in putten vallen, en de haren op je hoofd. Wanneer ik naar de wereld kijk als schrijver, en bewust probeer te letten op alle verhaaltjes, alle schoonheid, zie ik meer hoe God alles gemaakt heeft. (Ook al weet ik ook dat gruwelijk veel gruwelijks in de wereld is. Maar dat doet geen afbreuk eraan. Een schilderij van Rembrandt waarop is ingehakt laat nog steeds de vaardige hand van de kunstenaar zien). En zo leer je meer over hoe God werkt, over hoe God is...
Dus. Het was een grote eer om voor jullie te schrijven. Hier is mijn columnistenpen. Ik draag ‘m graag aan jou over. Wie durft? Mail Funky!
‘k Heb als columnist enorm veel over mezelluf geleerd. Klinkt beetje egocentrisch. Maar hopelijk hebben jullie er wat aan. Bijvoorbeeld: dit artikel zegt “3. Gooi je wensenlijstje weg… zoals aardig, romantisch, christelijk”. Nou, dan wil ik mijn computer door mijn kantoor smijten (maar dan zou M. de IT-tovenaar verdrietig worden, en dat wil ik hem niet aandoen). Jullie ook? Als je daarover na gaat denken, kun je bijvoorbeeld in een column zetten: Er is niks mis met een verstandig wensenlijstje. Niemand houdt het vol met een lompe, onverzorgde, anti-romantische eikel (m/v) met wie je niet kan praten. En dan ben je maar lekker kritisch, lekker puh. Dat soort zelfkennis krijg je van columns schrijven!
En over andere mensen leer je ook heel veel, dankzij columns schrijven. En echt niet alleen over romantische stuff. Telkens wanneer ik iemand anders in mijn column stop (en don’t worry, ik heb al die jaren nooit iemands privacy aangetast, want ik vraag altijd om toestemming wanneer ik iemand quote) bekijk ik de wereld vanuit zijn of haar ogen. Bijvoorbeeld door de ogen van mijn huisgenootjes (die wakker schrikken wanneer ik om drie uur ’s nachts een dansje in mijn slaapkamer doe vanwege een lief sms-je), mijn ouders (die ook gewoon mensen zijn, en geen superhelden), enzovoort. En over/van jullie natuurlijk. Daar wordt je milder van.
Maar het belangrijkste is wel: als columnist ben je een schepper, een kleine afspiegeling van de grote Schepper. Als ik iets schep (column, tekening, cake), laat ik iets zien van hoe God schept. Klinkt als grootheidswaanzin? Nee, want God is ook een columnist, de beste ooit: Hij houdt van verhalen (kijk ’s hoeveel verhalen Jezus vertelt in de evangeliën!), Hij houdt van mensen (Johannes 3:16, duh), en Hij heeft oog voor schoonheid en kleine dingen: mussen, mieren, kinderen, beesten die in putten vallen, en de haren op je hoofd. Wanneer ik naar de wereld kijk als schrijver, en bewust probeer te letten op alle verhaaltjes, alle schoonheid, zie ik meer hoe God alles gemaakt heeft. (Ook al weet ik ook dat gruwelijk veel gruwelijks in de wereld is. Maar dat doet geen afbreuk eraan. Een schilderij van Rembrandt waarop is ingehakt laat nog steeds de vaardige hand van de kunstenaar zien). En zo leer je meer over hoe God werkt, over hoe God is...
Dus. Het was een grote eer om voor jullie te schrijven. Hier is mijn columnistenpen. Ik draag ‘m graag aan jou over. Wie durft? Mail Funky!
