Ik kan niet echt zeggen dat ik het hier naar mijn zin heb, zo op dit moment. De woordenstroom blijft maar komen en ik heb het idee dat hij zelfs een beetje rood aan begint te lopen. Toegegeven, het gaat dan weliswaar om wat simpele alinea’s op een Word document, en kritiek moet je kunnen hebben in dit vak, maar het is en blijft wel een column van mij, meneer de Spotter, als columnist toch altijd wel goed voor een dolkomisch verhaaltje of 25 per kalenderjaar. Ook dit jaar stond ik weer in de column top tien, dus wat nu helemaal het probleem is ontgaat mij een beetje.
Zijn scherpe woorden zijn als dolksteken in onze creatief overgevoelige zieltjes. Communitymanager ben je niet voor je lol, dat is wel duidelijk. Het doet hem meer pijn dan ons, zo verzekert hij ons. Maar zijn bloeddoorlopen ogen gaven een heel andere boodschap door toen hij zojuist ons verzameld werk van het afgelopen jaar in de open haard smeet. Of we wel weten wat hij allemaal voor ons doet, wat voor podium hij ons geeft. Hoe wij zijn vertrouwen massaal beschamen.
Verslagen kijken we voor ons uit. Een paar vrouwelijke lotgenoten zitten met schokkende schoudertjes driftig te snikken op hun stoeltje, na een tirade van een half uur over Nut En Onnut Van Een Vrouwencolumn. Mijn mannenbroeders zijn inmiddels verdwenen, de ene onder de eettafel, na een verloren gevecht tegen de Rode Wijn, de ander was al vertrokken omdat zijn rantsoen van liters Starbuckskoffie over hem werd uitgegoten, en hij onmogelijk zonder kan.
Gemiste deadlines, gebrek aan originaliteit en tegenvallende resultaten. Dat belooft wat voor de gerechten die op tafel zullen komen.
Kijk alweer uit naar het volgende etentje met de columnisten
Zijn scherpe woorden zijn als dolksteken in onze creatief overgevoelige zieltjes. Communitymanager ben je niet voor je lol, dat is wel duidelijk. Het doet hem meer pijn dan ons, zo verzekert hij ons. Maar zijn bloeddoorlopen ogen gaven een heel andere boodschap door toen hij zojuist ons verzameld werk van het afgelopen jaar in de open haard smeet. Of we wel weten wat hij allemaal voor ons doet, wat voor podium hij ons geeft. Hoe wij zijn vertrouwen massaal beschamen.
Verslagen kijken we voor ons uit. Een paar vrouwelijke lotgenoten zitten met schokkende schoudertjes driftig te snikken op hun stoeltje, na een tirade van een half uur over Nut En Onnut Van Een Vrouwencolumn. Mijn mannenbroeders zijn inmiddels verdwenen, de ene onder de eettafel, na een verloren gevecht tegen de Rode Wijn, de ander was al vertrokken omdat zijn rantsoen van liters Starbuckskoffie over hem werd uitgegoten, en hij onmogelijk zonder kan.
Gemiste deadlines, gebrek aan originaliteit en tegenvallende resultaten. Dat belooft wat voor de gerechten die op tafel zullen komen.
Kijk alweer uit naar het volgende etentje met de columnisten
Log in om te reageren.
