Hè, heb ik nu al wel of niet m’n tanden gepoetst? ’t Is Tweede Paasdag en m’n hoofd loopt niet meer gelijk met de wereld. Lastig zo’n lang weekend zonder vast schema. Je raakt je hele ritme kwijt. Het is drie uur ‘s middags, maar ik denk de hele tijd dat het nog maar twaalf uur is! Aan de andere kant ook wel heel relaxed natuurlijk...alsof er helemaal geen tijd is!
Stel je voor dat ik me niks aan zou trekken van de tijd...Nooit meer op m’n horloge kijken. Geen secondes, minuten, uren meer. Hoe cool zou dat zijn?
- Om twee uur ’s nachts zijn alleen nog maar de prettig gestoorde mensen uit mijn MSN-lijst online. En die zijn rond zo’n tijdstip ook nog eens heel open. Kortom, allemaal goede, diepzinnige gesprekken!
- Nooit meer: “Hè, waarom heeft-ie nog niet terug ge-sms’t? Ik heb ‘m al twee uur geleden een sms'je gestuurd!” Want uren, wat zijn dat? Nooit van gehoord.
- Alle mensen in de rij bij de supermarkt – omaatje met rollator, moeder met kids - laat ik voorgaan. Ik heb immers alle tijd van de wereld.
- Nooit meer dat geweldige moment hoeven te missen waarbij het bijna licht begint te worden en de allereerste vogel, helemaal alleen, begint te fluiten. Alles is stil. Het enige wat je hoort is die vogel...
- NS + spits = Vertraagde treinen. Voortaan ga ik om met de eindeloze vertragingen van de NS met een Zen-achtige gelatenheid. Te laat? Welnee, als je niet ergens op een bepaalde tijd moet zijn, kom je nooit te laat. Ik zit te “hommmm”-en in een al uren stilstaande trein...
- Nooit meer gehaast naar een ander luisteren omdat je nog ergens naar toe moet...Als je geen haast hebt, kun je veel beter luisteren.
Maar dan heb ik een tentamen. Tentamens doen niet aan “een academisch kwartiertje”. En mijn trein is vertraagd. En daardoor miste ik mijn aansluiting. En toen vond ik de locatie ook nog niet eens. En dan heb ik geen haast...maar kom toch een half uur te laat bij het tentamen, en mag er niet aan meedoen!
Ik kan me wel niks aantrekken van de tijd...maar het werkt alleen als de rest van de wereld dat ook doet ...Wie doet er mee?
Stel je voor dat ik me niks aan zou trekken van de tijd...Nooit meer op m’n horloge kijken. Geen secondes, minuten, uren meer. Hoe cool zou dat zijn?
- Om twee uur ’s nachts zijn alleen nog maar de prettig gestoorde mensen uit mijn MSN-lijst online. En die zijn rond zo’n tijdstip ook nog eens heel open. Kortom, allemaal goede, diepzinnige gesprekken!
- Nooit meer: “Hè, waarom heeft-ie nog niet terug ge-sms’t? Ik heb ‘m al twee uur geleden een sms'je gestuurd!” Want uren, wat zijn dat? Nooit van gehoord.
- Alle mensen in de rij bij de supermarkt – omaatje met rollator, moeder met kids - laat ik voorgaan. Ik heb immers alle tijd van de wereld.
- Nooit meer dat geweldige moment hoeven te missen waarbij het bijna licht begint te worden en de allereerste vogel, helemaal alleen, begint te fluiten. Alles is stil. Het enige wat je hoort is die vogel...
- NS + spits = Vertraagde treinen. Voortaan ga ik om met de eindeloze vertragingen van de NS met een Zen-achtige gelatenheid. Te laat? Welnee, als je niet ergens op een bepaalde tijd moet zijn, kom je nooit te laat. Ik zit te “hommmm”-en in een al uren stilstaande trein...
- Nooit meer gehaast naar een ander luisteren omdat je nog ergens naar toe moet...Als je geen haast hebt, kun je veel beter luisteren.
Maar dan heb ik een tentamen. Tentamens doen niet aan “een academisch kwartiertje”. En mijn trein is vertraagd. En daardoor miste ik mijn aansluiting. En toen vond ik de locatie ook nog niet eens. En dan heb ik geen haast...maar kom toch een half uur te laat bij het tentamen, en mag er niet aan meedoen!
Ik kan me wel niks aantrekken van de tijd...maar het werkt alleen als de rest van de wereld dat ook doet ...Wie doet er mee?
Log in om te reageren.
