Het is een enigszins rustige vakantieperiode. Ik houd dit jaar geen lange vakantie vanwege een keus voor andere prioriteiten. Concreet betekent dat een dag of 4 per week werken, waardoor er nog 3 over zijn voor anderen zaken. Die andere zaken bestaan uit eten & bijkletsen met vrienden of familie, sporten, een avond op een terras, een museumbezoek, een weekendje weg etc. Tussendoor gooit de nieuwslezer van het journaal regelmatig wat roet in het eten.
De huidige conflicten in de wereld roepen soms onrust in mij op. In essentie betekent dat denk ik weinig meer dan dat ik bang ben m’n veilige wereld te verliezen. ‘Als mij maar niks overkomt.’
Want dat is toch het belangrijkste..?!
In gesprekken kwam het de laatste weken vaak uit op de conflicten in de wereld. Waarbij een thema als ‘ebola’ het ruimschoots aflegde qua hoeveelheid aandacht. In de kranten en nieuwsbulletins zag ik een zelfde verdeling van aandacht. Vooral veel over de conflicten. Tot vervelens toe.
Met een vriend had ik tijdens een uitgebreid koffiemoment een kleine discussie over het conflict Israël versus Hamas. En hoe dat de normale mensen in Gaza raakt. Hij liet zich (terecht) kritisch uit over hoe Israël dit aangaat, ik kwam -om de balans op orde te houden- op voor de inwoners van Gaza. We hadden een prima gesprek, uiteraard zonder oplossingen, waarin we elkaars mening en debatteerkunsten scherpten. Daarnaast was het voor hem een welkome afleiding in alweer 4 maanden platliggen vanwege ernstige rugklachten.
Rusland – Oekraïne kon ook rekenen op wat ideeën en zachte voorspellingen vanuit onze breinen. Nee, ik vertel je niet welke kant die opgingen, we houden het nog even spannend!
Ergens in de gesprekken trok ik de conclusie dat we er weinig tegen kunnen doen. Die brandhaarden in de wereld, het onrecht dat mensen wordt aangedaan, willekeurige moordpartijen etc. In de christelijke media lees ik dat we kunnen bidden. Dat is waar. Ik doe het ook, met name voor mensen (ongeacht welk geloof ze aanhangen) in Irak en Syrië die voor niets worden vermoord. Tegelijk voelt bidden machteloos. Dat is denk ik goed. Anders kan het al snel een middel worden waardoor ik tot de conclusie kom dat ik ‘m’n steentje heb bijgedragen.’ Om daarna vrolijk door te leven.
We hebben geen oplossing voor de conflicten in de wereld. Als je denkt dat je die wel hebt, denk je te simpel. Je kunt wel beslissen wie je bent op de plek waar jij leeft. In het klein, elke dag opnieuw. Je kunt kiezen ‘anderen te behandelen zoals je zelf behandeld zou willen worden’ en daarmee maak je iets zichtbaar van een Koninkrijk van vrede. Totdat de Koning terugkomt.
De huidige conflicten in de wereld roepen soms onrust in mij op. In essentie betekent dat denk ik weinig meer dan dat ik bang ben m’n veilige wereld te verliezen. ‘Als mij maar niks overkomt.’
Want dat is toch het belangrijkste..?!
In gesprekken kwam het de laatste weken vaak uit op de conflicten in de wereld. Waarbij een thema als ‘ebola’ het ruimschoots aflegde qua hoeveelheid aandacht. In de kranten en nieuwsbulletins zag ik een zelfde verdeling van aandacht. Vooral veel over de conflicten. Tot vervelens toe.
Met een vriend had ik tijdens een uitgebreid koffiemoment een kleine discussie over het conflict Israël versus Hamas. En hoe dat de normale mensen in Gaza raakt. Hij liet zich (terecht) kritisch uit over hoe Israël dit aangaat, ik kwam -om de balans op orde te houden- op voor de inwoners van Gaza. We hadden een prima gesprek, uiteraard zonder oplossingen, waarin we elkaars mening en debatteerkunsten scherpten. Daarnaast was het voor hem een welkome afleiding in alweer 4 maanden platliggen vanwege ernstige rugklachten.
Rusland – Oekraïne kon ook rekenen op wat ideeën en zachte voorspellingen vanuit onze breinen. Nee, ik vertel je niet welke kant die opgingen, we houden het nog even spannend!
Ergens in de gesprekken trok ik de conclusie dat we er weinig tegen kunnen doen. Die brandhaarden in de wereld, het onrecht dat mensen wordt aangedaan, willekeurige moordpartijen etc. In de christelijke media lees ik dat we kunnen bidden. Dat is waar. Ik doe het ook, met name voor mensen (ongeacht welk geloof ze aanhangen) in Irak en Syrië die voor niets worden vermoord. Tegelijk voelt bidden machteloos. Dat is denk ik goed. Anders kan het al snel een middel worden waardoor ik tot de conclusie kom dat ik ‘m’n steentje heb bijgedragen.’ Om daarna vrolijk door te leven.
We hebben geen oplossing voor de conflicten in de wereld. Als je denkt dat je die wel hebt, denk je te simpel. Je kunt wel beslissen wie je bent op de plek waar jij leeft. In het klein, elke dag opnieuw. Je kunt kiezen ‘anderen te behandelen zoals je zelf behandeld zou willen worden’ en daarmee maak je iets zichtbaar van een Koninkrijk van vrede. Totdat de Koning terugkomt.
Log in om te reageren.
