“Heb je een vriend?” Ik heb sinds kort een nieuwe baan en veel nieuwe collega’s. In de ‘kennismakingsgesprekken’ komt meestal ook wel ergens deze vraag voorbij. Soms direct. Soms indirect. “Woon je samen?” “Ben je getrouwd?” “Nee”, is mijn antwoord in alle gevallen. Sommigen stellen een vervolgvraag, regelmatig valt het stil.
Ik vind het overigens helemaal geen vervelende vraag. Het is voor mij geen beladen onderwerp. Ik ben ook altijd benieuwd naar de relatiestatus van mensen. En informeer er zelf ook vaak naar. Alleen feit is dat het bij een ja wat makkelijker voortborduren is dan op een nee. Dat heb ik andersom ook.
Vragen naar een ‘waarom niet’, informeren naar exen, of ‘ben je er (on)gelukkig onder?’ is wat minder voor de hand liggend dan vragen: ‘hoe lang heb je al’, ‘hoe heet je vriend(in)’, ‘wonen jullie al lang samen?’. Vaak doe ik daarom zelf al standaard een korte toevoeging op de nee. Mijn ervaring is dat dat het voor beide partijen wat makkelijker maakt.
De versie is nogal variabel, afhankelijk van moment en persoon. Net als dat mijn persoonlijke beleving van het niet hebben van een vriend, nogal wisselt. Een greep uit het ‘assortiment’. “Op het moment vind ik het ook wel goed zo.” “Maar ik sta er wel open voor.” “Soms mis ik het wel, maar geniet ook erg van mijn vrijheid.” “Maar ik heb pas wel een leuk iemand ontmoet- wat ook echt zo is- maar dat kan nog alle kanten op.”
Er is nog een vraag die bijna elke collega al wel heeft gesteld. En waar ik ook steeds nee op moet antwoorden. “Ben je net klaar met je studie?” “Als ik dan zeg dat ik al 8 jaar geleden afgestudeerd ben, reageren ze regelmatig verbaasd. “Ik had je veel jonger geschat.” Hoe dichter ik bij de dertig kom, hoe blijer deze opmerking me overigens maakt.
Of moet ik hier juist niet blij van worden en hard gaan werken aan een meer volwassen imago?
Ik vind het overigens helemaal geen vervelende vraag. Het is voor mij geen beladen onderwerp. Ik ben ook altijd benieuwd naar de relatiestatus van mensen. En informeer er zelf ook vaak naar. Alleen feit is dat het bij een ja wat makkelijker voortborduren is dan op een nee. Dat heb ik andersom ook.
Vragen naar een ‘waarom niet’, informeren naar exen, of ‘ben je er (on)gelukkig onder?’ is wat minder voor de hand liggend dan vragen: ‘hoe lang heb je al’, ‘hoe heet je vriend(in)’, ‘wonen jullie al lang samen?’. Vaak doe ik daarom zelf al standaard een korte toevoeging op de nee. Mijn ervaring is dat dat het voor beide partijen wat makkelijker maakt.
De versie is nogal variabel, afhankelijk van moment en persoon. Net als dat mijn persoonlijke beleving van het niet hebben van een vriend, nogal wisselt. Een greep uit het ‘assortiment’. “Op het moment vind ik het ook wel goed zo.” “Maar ik sta er wel open voor.” “Soms mis ik het wel, maar geniet ook erg van mijn vrijheid.” “Maar ik heb pas wel een leuk iemand ontmoet- wat ook echt zo is- maar dat kan nog alle kanten op.”
Er is nog een vraag die bijna elke collega al wel heeft gesteld. En waar ik ook steeds nee op moet antwoorden. “Ben je net klaar met je studie?” “Als ik dan zeg dat ik al 8 jaar geleden afgestudeerd ben, reageren ze regelmatig verbaasd. “Ik had je veel jonger geschat.” Hoe dichter ik bij de dertig kom, hoe blijer deze opmerking me overigens maakt.
Of moet ik hier juist niet blij van worden en hard gaan werken aan een meer volwassen imago?
Log in om te reageren.
