Een date heb ik wel eens gehad. In principe kan het niet moeilijk zijn. Toch? Je spreekt af, je gaat wat drinken, shoppen of eten en je ziet wel wat er van komt. Klikt het, dan is alles prima en dan doe je misschien nog een date met diezelfde persoon. Klikt het niet, dan excuseer je je even omdat je iets hebt laten liggen in het café waar je net was om vervolgens niet meer terug te komen (of je zegt gewoon gedag, dat kan ook).
Een date met iemand waarvan je weet dat ze schrijft is net iets trickier. Voor je het weet eindig je op de voorpagina omdat je je glas cola op de verkeerde manier vasthoudt, of omdat die ringstaartmaki als sidekick toch niet een geslaagd idee was. Je ziet bovendien de blik van de columnist alle kanten op schieten, speurend naar inspiratie voor weer een column. Het is alsof je op stap gaat met een jager – alleen ben jij een van de smakelijke stukken wild. Een paar weken geleden deed ik aan iets nóg enger mee: een meeting van diverse columnisten van deze website.
De vragen kwamen vooraf automatisch op: hoe zien ze er uit in het echt? Wat voor persoon gaat er schuil achter zulke schrijvers? Zijn het hipsters die met een typemachine in een park zouden zitten, of kamergeleerden die de wereld overzien vanuit een ivoren toren? Hoe voorzichtig moet ik zijn met mijn uitspraken? Vinden ze mijn manier van schrijven en dingen bedenken wel goed? Drinken ze misschien hun koffie verkeerd?
We spraken af in Amersfoort. Om mijzelf niet al te veel prijs te geven verschool ik me achter een enorme tumbler (thermoskan-hip) koffie en ik zag de diverse mensen langskomen. Soms was het wel lastig herkennen, omdat iemand die op de foto nog lang haar had er opeens heel anders uit zag met kort haar. Na een paar ontmoetingsgesprekken werden we meegenomen naar een café in de stad waar wij zeer geheime plannen besproken: hoe kunnen wij de schrijfawards winnen, hoe maken we een film van ons leven en bovenal lag er de vraag hoe we de wereld konden veroveren. Maar verder bleek ook dat columnisten maar gewone mensen zijn die misschien een aparte kijk op de wereld hebben, die misschien goed kunnen schrijven, maar dat we ook maar onszelf zijn en dat wij inspiratie moeten halen uit een normaal niet-geheim leven.
Niet om voor eigen parochie te spreken, maar ik stel voor dat er een Columnistendag wordt uitgeroepen, voor de onbegrepen zieltjes. Een dag waar naar ze geluisterd kan worden, waarin ze uitleggen waarom ze zo vaak aan tijdreizende knaagdieren denken (ik althans), waarin ze geknuffeld kunnen worden. En misschien wil jij er zelfs wel één daten. Maar laat wel je ringstaartmaki thuis.
Een date met iemand waarvan je weet dat ze schrijft is net iets trickier. Voor je het weet eindig je op de voorpagina omdat je je glas cola op de verkeerde manier vasthoudt, of omdat die ringstaartmaki als sidekick toch niet een geslaagd idee was. Je ziet bovendien de blik van de columnist alle kanten op schieten, speurend naar inspiratie voor weer een column. Het is alsof je op stap gaat met een jager – alleen ben jij een van de smakelijke stukken wild. Een paar weken geleden deed ik aan iets nóg enger mee: een meeting van diverse columnisten van deze website.
De vragen kwamen vooraf automatisch op: hoe zien ze er uit in het echt? Wat voor persoon gaat er schuil achter zulke schrijvers? Zijn het hipsters die met een typemachine in een park zouden zitten, of kamergeleerden die de wereld overzien vanuit een ivoren toren? Hoe voorzichtig moet ik zijn met mijn uitspraken? Vinden ze mijn manier van schrijven en dingen bedenken wel goed? Drinken ze misschien hun koffie verkeerd?
We spraken af in Amersfoort. Om mijzelf niet al te veel prijs te geven verschool ik me achter een enorme tumbler (thermoskan-hip) koffie en ik zag de diverse mensen langskomen. Soms was het wel lastig herkennen, omdat iemand die op de foto nog lang haar had er opeens heel anders uit zag met kort haar. Na een paar ontmoetingsgesprekken werden we meegenomen naar een café in de stad waar wij zeer geheime plannen besproken: hoe kunnen wij de schrijfawards winnen, hoe maken we een film van ons leven en bovenal lag er de vraag hoe we de wereld konden veroveren. Maar verder bleek ook dat columnisten maar gewone mensen zijn die misschien een aparte kijk op de wereld hebben, die misschien goed kunnen schrijven, maar dat we ook maar onszelf zijn en dat wij inspiratie moeten halen uit een normaal niet-geheim leven.
Niet om voor eigen parochie te spreken, maar ik stel voor dat er een Columnistendag wordt uitgeroepen, voor de onbegrepen zieltjes. Een dag waar naar ze geluisterd kan worden, waarin ze uitleggen waarom ze zo vaak aan tijdreizende knaagdieren denken (ik althans), waarin ze geknuffeld kunnen worden. En misschien wil jij er zelfs wel één daten. Maar laat wel je ringstaartmaki thuis.
Log in om te reageren.
