“Tjonge, jij hebt plannen voor Valentijnsdag!” zegt het winkelmeisje wanneer ik drie valentijnskaarten afreken. ”Ehm nee, helemaal niet,” antwoord ik, “ze zijn voor m’n collega’s. Het zijn platonische Valentijnskaartjes! Vriendschappelijk dus. Want vriendschappelijke Valentijnskaartjes, da’s zoveel leuker!”
Snel loop ik de winkel uit, voordat ik nog meer enthousiaste uitleg geef aan het winkelmeisje.
Want waarom is het zoveel leuker om vriendschappelijk Valentijnskaartjes aan collega’s te sturen? Of preciezer gezegd, in hun postvakjes te leggen? Nou…
Ten eerste: dan weet ik zeker aan wie ik een kaartje moet sturen. En sowieso of ik er wel eentje moet sturen. Bij romantische kaartjes zit ik altijd zo te piekeren, “ehm, kaartje aan M-de-IT-tovenaar misschien? Of aan die ene superknappe personal trainer, met wie ik op die vega-beurs praatte? Vermoedelijk valt die alleen op zichzelf en op eiwitsupplementen.” Met platonische kaartjes heb ik dat probleem helemaal niet: eentje is voor Y., m’n Duitse collegaatje, met wie ik zelfs nog in het weekend zit te whatsappen; en de ander is voor A., m’n Zweeds-Britse collegaatje, met wie ik altijd over boeken zit te kletsen. De derde kaart is voor bij de cake die ik voor Valentijnsdag ga bakken, “Ik <3 de liefste collega’s ever” erop. Die cake en die kaart komt in de postkamer te staan, zodat iedereen ervan kan smullen.
Ten tweede: 100 % zekerheid dat het kaartje gewaardeerd wordt. Bij een romantisch Valentijnskaartje is dat altijd maar de vraag. Kan altijd gebeuren dat de ontvanger denkt “uurgh, van wie is dat in vredesnaam?? Daar WIL ik helemaal geen kaartje van krijgen!” En dan de mooie Valentijnskaart richting prullenbak gooit (en mist, natuurlijk). Terwijl wanneer ik op een kaartje aan Y. en A. zet dat ik ze waardeer… dan sta ik er zelf ook weer bij stil dat ik super-gezegend ben met zo’n close band met m’n collega’s.
Maar het tofste is wel: door zelf iets leuks te doen (cake te bakken, een kaartje te schrijven en te geven) maak ik Valentijnsdag een leuke, gezellige dag in plaats van de Vreselijk Verschrikkelijke Veertiende. En in tegenstelling van in m’n uppie chocola eten en een anti-romantische film (Alien, ofzo) kijken, is kaartjes sturen iets waar andere mensen ook blij van worden. Valentijnsdag is voor iedereen! Maar, ik stop met kletsen, ik ga kaartjes schrijven…
Viva Valentijn!
Snel loop ik de winkel uit, voordat ik nog meer enthousiaste uitleg geef aan het winkelmeisje.
Want waarom is het zoveel leuker om vriendschappelijk Valentijnskaartjes aan collega’s te sturen? Of preciezer gezegd, in hun postvakjes te leggen? Nou…
Ten eerste: dan weet ik zeker aan wie ik een kaartje moet sturen. En sowieso of ik er wel eentje moet sturen. Bij romantische kaartjes zit ik altijd zo te piekeren, “ehm, kaartje aan M-de-IT-tovenaar misschien? Of aan die ene superknappe personal trainer, met wie ik op die vega-beurs praatte? Vermoedelijk valt die alleen op zichzelf en op eiwitsupplementen.” Met platonische kaartjes heb ik dat probleem helemaal niet: eentje is voor Y., m’n Duitse collegaatje, met wie ik zelfs nog in het weekend zit te whatsappen; en de ander is voor A., m’n Zweeds-Britse collegaatje, met wie ik altijd over boeken zit te kletsen. De derde kaart is voor bij de cake die ik voor Valentijnsdag ga bakken, “Ik <3 de liefste collega’s ever” erop. Die cake en die kaart komt in de postkamer te staan, zodat iedereen ervan kan smullen.
Ten tweede: 100 % zekerheid dat het kaartje gewaardeerd wordt. Bij een romantisch Valentijnskaartje is dat altijd maar de vraag. Kan altijd gebeuren dat de ontvanger denkt “uurgh, van wie is dat in vredesnaam?? Daar WIL ik helemaal geen kaartje van krijgen!” En dan de mooie Valentijnskaart richting prullenbak gooit (en mist, natuurlijk). Terwijl wanneer ik op een kaartje aan Y. en A. zet dat ik ze waardeer… dan sta ik er zelf ook weer bij stil dat ik super-gezegend ben met zo’n close band met m’n collega’s.
Maar het tofste is wel: door zelf iets leuks te doen (cake te bakken, een kaartje te schrijven en te geven) maak ik Valentijnsdag een leuke, gezellige dag in plaats van de Vreselijk Verschrikkelijke Veertiende. En in tegenstelling van in m’n uppie chocola eten en een anti-romantische film (Alien, ofzo) kijken, is kaartjes sturen iets waar andere mensen ook blij van worden. Valentijnsdag is voor iedereen! Maar, ik stop met kletsen, ik ga kaartjes schrijven…
Viva Valentijn!
Log in om te reageren.
