Het is weer zover. Ik zit weer eens middenin mijn traditionele valkuil. Niet een klein beetje, maar heel erg. De valkuil van het geen keuze kunnen maken. Het artikel uit Psychologie-magazine dat naast me ligt over het doorhakken van knopen, biedt in deze weinig hulp meer. Want ik ben al verstrikt geraakt in eindeloos vergelijken waarbij ik vooral de allerbeste keuze wil maken.
Keuze in kwestie: een talenschool om Spaans te leren. In het buitenland. Land, plaats en periode zijn al bekend. En omdat ook dat niet helemaal vanzelf ging, was ik vastbesloten het met de schoolkeuze anders te doen. Nu zijn de mogelijkheden niet eindeloos, maar zijn er genoeg opties om het een niet-makkelijke-kiezer lastig te maken.
Ik weet overigens precies wat ik moet doen om deze situatie te voorkomen. Ik had de eerste optie moeten kiezen die me aansprak en de rest aan mogelijkheden moeten laten voor wat het is. Dat heb ik een keer gedaan toen ik een nieuwe batterij-oplader nodig had. Toen ben ik de Blokker binnengelopen en het eerste beste exemplaar gepakt dat ik zag. Een absoluut hoogtepunt in mijn keuze-maak-carrière. Hij bevalt nog steeds prima.
En het begon goed. Maar toen kon ik het niet laten om toch nog heel even de site van die andere school te bekijken. Voor ik het wist, had ik zeven scholen als optie. En had ik met vier scholen mail-contact. Ik kon me nog net inhouden ook nog een vijfde te benaderen met verwaarloosbare-detail-vragen. Het kost alleen maar tijd en energie.
Als ik de tijd die ik inmiddels heb gestoken in het lezen van reviews en het bekijken van foto’s, had gestoken in het leren van Spaans, dan had ik als gevorderde kunnen beginnen aan mijn lessen. Inmiddels zijn er nog twee opties over. De verleiding iene-miene-mutte te doen, is groot. Maar gezien het hele voortraject, wil ik op zijn minst wel een gefundeerde keuze maken. Ja, en ik weet, de enige manier om dit op te lossen is: een knoop doorhakken. Maar laat ik dat nu juist zo lastig vinden...
Epiloog: kort na het schrijven van deze column, is de keuze gemaakt. Overtuigd. En met het stellige voornemen dat dit voorlopig het allerlaatste keuzedilemma was.
Keuze in kwestie: een talenschool om Spaans te leren. In het buitenland. Land, plaats en periode zijn al bekend. En omdat ook dat niet helemaal vanzelf ging, was ik vastbesloten het met de schoolkeuze anders te doen. Nu zijn de mogelijkheden niet eindeloos, maar zijn er genoeg opties om het een niet-makkelijke-kiezer lastig te maken.
Ik weet overigens precies wat ik moet doen om deze situatie te voorkomen. Ik had de eerste optie moeten kiezen die me aansprak en de rest aan mogelijkheden moeten laten voor wat het is. Dat heb ik een keer gedaan toen ik een nieuwe batterij-oplader nodig had. Toen ben ik de Blokker binnengelopen en het eerste beste exemplaar gepakt dat ik zag. Een absoluut hoogtepunt in mijn keuze-maak-carrière. Hij bevalt nog steeds prima.
En het begon goed. Maar toen kon ik het niet laten om toch nog heel even de site van die andere school te bekijken. Voor ik het wist, had ik zeven scholen als optie. En had ik met vier scholen mail-contact. Ik kon me nog net inhouden ook nog een vijfde te benaderen met verwaarloosbare-detail-vragen. Het kost alleen maar tijd en energie.
Als ik de tijd die ik inmiddels heb gestoken in het lezen van reviews en het bekijken van foto’s, had gestoken in het leren van Spaans, dan had ik als gevorderde kunnen beginnen aan mijn lessen. Inmiddels zijn er nog twee opties over. De verleiding iene-miene-mutte te doen, is groot. Maar gezien het hele voortraject, wil ik op zijn minst wel een gefundeerde keuze maken. Ja, en ik weet, de enige manier om dit op te lossen is: een knoop doorhakken. Maar laat ik dat nu juist zo lastig vinden...
Epiloog: kort na het schrijven van deze column, is de keuze gemaakt. Overtuigd. En met het stellige voornemen dat dit voorlopig het allerlaatste keuzedilemma was.
Log in om te reageren.
