Tijdens mijn dagelijkse forensentrip richting het treinstation kom ik altijd langs een industrieterrein waar je de meest vreemde bedrijfjes ziet. Heb je een nieuwe of afgetrapte caravan nodig? Zoek bij Het Caravanparadijs totdat je de ultieme zigeunersleurhut gevonden hebt. Liever een hardplastic springkasteel of buikschuifbaan? Tedjes Feestpaleis heeft álles wat je zoekt, en meer.
In een grote loods naast de busbaan was tot voor kort een marktplaats verkoopwinkel te vinden, waar je de via internet gekochte spullen kon stallen, afhalen en weer opnieuw verpatsen. Dit briljante plan van een ware ondernemersgeest kon niet anders dan een stille dood sterven. Na een heerlijk faillissement stond de arme loods een paar maanden een lege holle ruimte te wezen.
Halverwege het voorjaar begon de loods langzaam weer vol te stromen, toen de plaatselijke kringloopwinkel maar eens ging uitbreiden. Dag aan dag zag ik in het voorbijrijden de loods steeds meer gevuld raken met massa’s kasten, bijzettafels, kapstokken en stoelen.
Op een dag zag ik iets geks glinsteren op een grote zwarte kast, vlak bij het raam. Het duurde zeker drie retourritjes voor ik door had wat het nou precies was. Het waren twee grote glitterstickers, voorstellende een kruis en een close up van een doornengekroonde Jezus.
In mijn hoofd begon de molen weer flink te draaien. Wáárom zet iemand juist déze kast zo pontificaal voor het raam? Was het een puik staaltje passieve evangelisatie van een medebroeder of zuster met herderlijke ambities. Of juist een cynische practical joke waarbij de heidense verkoper deze Messias eens flink in de uitverkoop zou zetten?
En wat te denken van de verkopende partij? Paste de kast niet meer in het geheel van de inrichting, had de IKEA een bijzonder alternatief? Of was het misschien zo dat de toenmalige eigenaar teleurgesteld geraakt was in het met stickers beleden geloof en had hij of zij de kast daarom, samen met het geloof, voor dertig zilverlingen aan de kringloop verkocht?
Genade blijft een kostbaar iets.
In een grote loods naast de busbaan was tot voor kort een marktplaats verkoopwinkel te vinden, waar je de via internet gekochte spullen kon stallen, afhalen en weer opnieuw verpatsen. Dit briljante plan van een ware ondernemersgeest kon niet anders dan een stille dood sterven. Na een heerlijk faillissement stond de arme loods een paar maanden een lege holle ruimte te wezen.
Halverwege het voorjaar begon de loods langzaam weer vol te stromen, toen de plaatselijke kringloopwinkel maar eens ging uitbreiden. Dag aan dag zag ik in het voorbijrijden de loods steeds meer gevuld raken met massa’s kasten, bijzettafels, kapstokken en stoelen.
Op een dag zag ik iets geks glinsteren op een grote zwarte kast, vlak bij het raam. Het duurde zeker drie retourritjes voor ik door had wat het nou precies was. Het waren twee grote glitterstickers, voorstellende een kruis en een close up van een doornengekroonde Jezus.
In mijn hoofd begon de molen weer flink te draaien. Wáárom zet iemand juist déze kast zo pontificaal voor het raam? Was het een puik staaltje passieve evangelisatie van een medebroeder of zuster met herderlijke ambities. Of juist een cynische practical joke waarbij de heidense verkoper deze Messias eens flink in de uitverkoop zou zetten?
En wat te denken van de verkopende partij? Paste de kast niet meer in het geheel van de inrichting, had de IKEA een bijzonder alternatief? Of was het misschien zo dat de toenmalige eigenaar teleurgesteld geraakt was in het met stickers beleden geloof en had hij of zij de kast daarom, samen met het geloof, voor dertig zilverlingen aan de kringloop verkocht?
Genade blijft een kostbaar iets.
Log in om te reageren.
