“Ein-de-lijk vakantie...” verzucht ik, wanneer ik in Perpignan uit de trein stap, waar m’n ouders me al op staan te wachten. Want m’n ouders en m’n broertjes zijn in Zuid-Frankrijk vakantie aan ’t vieren, maar ik moest nog helemaal uit Engeland komen, vanwege een conferentie voor m’n werk... ”Zo blij dat ik eindelijk kan relaxen” zeg ik, in de auto naar de camping “Ik ga heel hard werken aan m’n vakantiegevoel.” M’n moeder kijkt verbaasd. “Werken aan je vakantiegevoel?”
Ja, want vakantie vieren, dat is nog een hele kunst.
Ten eerste, uitslapen, dat moet ik helemaal opnieuw leren. De eerste ochtend op de camping schrik ik om half zeven wakker. Waarom is m’n wekker niet afgegaan?! Sjips straks staan de bouwvakkers alweer voor de deur! (In de flat waar ik woon beginnen de bouwvakkers nl. veel, veel, veel te vroeg). Ik moet om acht uur op m’n werk zijn! Anders mis ik de algemene personeelsvergadering van half negen! Oh. Ik lig in een slaapzak, op een luchtbed, in een klein tentje. Ik ben op vakantie. ZZZZZ maar weer.
Niet de hele tijd mail/facebook/whatsapp kunnen checken, en dat m’n telefoon regelmatig roept “m’n batterij is leeg, ik doe lekker niks meer”, dat is ook enorm wennen. Want alleen bij de receptie van de camping is wifi, en dat kost acht minuten lopen door de brandende Zuid-Franse zon (37 graden!). En m’n ouders hebben de meest woeste plek van de camping gekozen (’s nachts hoor je de everzwijnen “gnuh gnuh gnuh” zeggen), dus geen elektriciteit. Tja, en mijn hippe smartphone is niet zo energiek als het oude telefoontje van mijn pa, mijn telefoon is na de hele middag foto’s maken van mooie landschapjes en kerken helemaal uitgeput.
Gelukkig heb ik vakantieboeken bij me, dat helpt vast bij het vakantiegevoel. Heel erg relaxte Zweedse detective-pockets. “Mams, waar zijn m’n vakantieboeken?” (Omdat ik in Engeland zat, bij die conferentie, hebben m’n ouders namelijk heel lief mijn boekentas meegesleept in de auto.) We speuren de hele auto door, en het karretje, maar geen blaadje vakantieboek te zien. “Ik ben bang dat we je boeken per ongeluk in Nederland hebben gelaten...” zegt m’n moeder.
Anderhalve week later. “Snif, nu is de vakantie alweer bijna voorbij, en heb ik nog steeds geen vakantie gevoel.“ stort ik m’n hart uit bij m’n moeder “Ik moet bijna weer terug naar werk, en ben nog steeds niet uitgerust!”
“Je moet niet zo piekeren over dat vakantiegevoel,” reageert zij, “probeer gewoon te genieten van het hier en nu.”
Die avond gaan we met z’n allen uit eten in een gezellig Catalaans restaurantje. We zitten buiten op het terras, genieten van het traditioneel Catalaanse eten en de lekkere wijn. Ik pieker nergens over, en merk dan opeens “Hee, ’t vakantiegevoel!”
Dus, les voor de volgende zomervakantie: als ik een vakantiegevoel wil, moet ik harder werken aan relaxen, eh, ik bedoel...
Ja, want vakantie vieren, dat is nog een hele kunst.
Ten eerste, uitslapen, dat moet ik helemaal opnieuw leren. De eerste ochtend op de camping schrik ik om half zeven wakker. Waarom is m’n wekker niet afgegaan?! Sjips straks staan de bouwvakkers alweer voor de deur! (In de flat waar ik woon beginnen de bouwvakkers nl. veel, veel, veel te vroeg). Ik moet om acht uur op m’n werk zijn! Anders mis ik de algemene personeelsvergadering van half negen! Oh. Ik lig in een slaapzak, op een luchtbed, in een klein tentje. Ik ben op vakantie. ZZZZZ maar weer.
Niet de hele tijd mail/facebook/whatsapp kunnen checken, en dat m’n telefoon regelmatig roept “m’n batterij is leeg, ik doe lekker niks meer”, dat is ook enorm wennen. Want alleen bij de receptie van de camping is wifi, en dat kost acht minuten lopen door de brandende Zuid-Franse zon (37 graden!). En m’n ouders hebben de meest woeste plek van de camping gekozen (’s nachts hoor je de everzwijnen “gnuh gnuh gnuh” zeggen), dus geen elektriciteit. Tja, en mijn hippe smartphone is niet zo energiek als het oude telefoontje van mijn pa, mijn telefoon is na de hele middag foto’s maken van mooie landschapjes en kerken helemaal uitgeput.
Gelukkig heb ik vakantieboeken bij me, dat helpt vast bij het vakantiegevoel. Heel erg relaxte Zweedse detective-pockets. “Mams, waar zijn m’n vakantieboeken?” (Omdat ik in Engeland zat, bij die conferentie, hebben m’n ouders namelijk heel lief mijn boekentas meegesleept in de auto.) We speuren de hele auto door, en het karretje, maar geen blaadje vakantieboek te zien. “Ik ben bang dat we je boeken per ongeluk in Nederland hebben gelaten...” zegt m’n moeder.
Anderhalve week later. “Snif, nu is de vakantie alweer bijna voorbij, en heb ik nog steeds geen vakantie gevoel.“ stort ik m’n hart uit bij m’n moeder “Ik moet bijna weer terug naar werk, en ben nog steeds niet uitgerust!”
“Je moet niet zo piekeren over dat vakantiegevoel,” reageert zij, “probeer gewoon te genieten van het hier en nu.”
Die avond gaan we met z’n allen uit eten in een gezellig Catalaans restaurantje. We zitten buiten op het terras, genieten van het traditioneel Catalaanse eten en de lekkere wijn. Ik pieker nergens over, en merk dan opeens “Hee, ’t vakantiegevoel!”
Dus, les voor de volgende zomervakantie: als ik een vakantiegevoel wil, moet ik harder werken aan relaxen, eh, ik bedoel...
Log in om te reageren.
