Naar buiten staren en iets zoeken waar je zachjes om kan huilen. Zover is het in mijn leven gekomen. Een zoektocht door mijn hersenen op zoek naar kwabjes verdriet. Persen, peuren, een brok in mijn keel peinsen. Buiten is er niks aan de hand. Binnen spelen de kinderen met lego en drink ik mijn derde Gin-Tonic uit.
Soms denk ik wel eens dat ik te gelukkig ben geworden. Te gelukkig voor het schrijven, te gelukkig om te lijden. Het leven is lijden toch? Het leven is hard werken en hier en daar een kortstondige moment van geluk en daarna een hartaanval, een tumor of wegkwijnen in een bejaardetehuis. Maar een constante grijns op je smoel, tja, zo is het allemaal niet bedacht, toch? Want waarom verlangen naar een nieuwe wereld als je het al prima hebt? Voor de anderen die het minder of helemaal geen geluk hebben zegt u? Daar denk ik niet aan. Want ook dat brengt mijn langdurige geluk met zich mee; een onuitstaanbaar egoisme.
Soms wordt het mij ook allemaal teveel hoor, dat constante gevoel van prosperiteit. Bijvoorbeeld als mijn vriendin weer enorm vrouw zit te zijn in haar satijnen badjas, ze drank inschenkt, zegt dat ik er goed uitzie en bij het inschenken net iets te ver en te lang voorover buigt. Meestal doet ze dat net als ik bijna bij dat stukje verdriet ben. Dat kan zij ook niet weten, want haar verdriet is als de knop van sluisdeur; een keer aanraken en ze huilt een rivier, zeg maar. Haar verdriet ligt altijd op de loer, makkelijk te bereiken, maar haar verdriet is mijn verdriet niet.
Ik ben net bij mijn kinderen gaan kijken. Ze liggen vredig te slapen. Mijn vrouw probeert mij te verleiden om mee naar boven te gaan. Ik schenk nog een Gin-Tonic in en zeg dat ik zo kom. Ik kijk naar buiten. Vogels in bomen, een egel loopt voorbij. Ik drink mijn glas in een teug leeg en sluit de gordijnen. Mijn vriendin snurkt zachtjes. Ik ga naast haar liggen. Ik val in een diepe eindeloze slaap.
Soms denk ik wel eens dat ik te gelukkig ben geworden. Te gelukkig voor het schrijven, te gelukkig om te lijden. Het leven is lijden toch? Het leven is hard werken en hier en daar een kortstondige moment van geluk en daarna een hartaanval, een tumor of wegkwijnen in een bejaardetehuis. Maar een constante grijns op je smoel, tja, zo is het allemaal niet bedacht, toch? Want waarom verlangen naar een nieuwe wereld als je het al prima hebt? Voor de anderen die het minder of helemaal geen geluk hebben zegt u? Daar denk ik niet aan. Want ook dat brengt mijn langdurige geluk met zich mee; een onuitstaanbaar egoisme.
Soms wordt het mij ook allemaal teveel hoor, dat constante gevoel van prosperiteit. Bijvoorbeeld als mijn vriendin weer enorm vrouw zit te zijn in haar satijnen badjas, ze drank inschenkt, zegt dat ik er goed uitzie en bij het inschenken net iets te ver en te lang voorover buigt. Meestal doet ze dat net als ik bijna bij dat stukje verdriet ben. Dat kan zij ook niet weten, want haar verdriet is als de knop van sluisdeur; een keer aanraken en ze huilt een rivier, zeg maar. Haar verdriet ligt altijd op de loer, makkelijk te bereiken, maar haar verdriet is mijn verdriet niet.
Ik ben net bij mijn kinderen gaan kijken. Ze liggen vredig te slapen. Mijn vrouw probeert mij te verleiden om mee naar boven te gaan. Ik schenk nog een Gin-Tonic in en zeg dat ik zo kom. Ik kijk naar buiten. Vogels in bomen, een egel loopt voorbij. Ik drink mijn glas in een teug leeg en sluit de gordijnen. Mijn vriendin snurkt zachtjes. Ik ga naast haar liggen. Ik val in een diepe eindeloze slaap.
Log in om te reageren.
