Er waren tijden dat ik je aanwezigheid niet kon verdragen. Dat ik de kamer uitvluchtte als je binnenkwam. Dat ik een plek opschoof als je naast me kwam zitten. Dat ik opzag tegen het moment dat je me zou feliciteren als ik jarig was. Elke bemoeienis van jou met mij was er een te veel. Er waren zelfs momenten dat ik dacht dat het leven beter was zonder jou.
Elke vraag van je weerde ik af. Met een botte reactie. Of met stilzwijgen. Ik nam niks van je aan. Ik had mijn leven ingericht zonder jou. Geen bewuste keuze. Een gevolg van de omstandigheden. Jaren van afwezigheid en disfunctioneren hadden hun sporen nagelaten. In wantrouwen. In teleurstelling. En in boosheid. Meestal onderhuids. Soms barste de bom.
Er was ook een schuldgevoel. Maar elk voornemen om te veranderen, strandde als ik je weer zag. Niks in mij stond open voor jou. Ik verweet je niet je afwezigheid maar je aanwezigheid. Je had je recht op de rol die je wilde hebben verspeeld. Alles wat je zei, deed of dacht was fout. Jij kon niks doen om dat te veranderen. Ik miste jou niet. Wist niet wat ik moest missen. Vond het vooral lastig dat je er was.
Soms was het anders. Als ik bij je op bezoek moest. Op een plek waar jij niet weg mocht. Omdat waanideeën beslag van je hadden genomen. Omdat je dacht dat je moordzaken kon oplossen en kastelen kon kopen. Dan zaten we met elkaar in een ruimte met kille kleuren en felle TL-verlichting. Dan praatte je veel en vreemd. Dan legde je verbanden die niemand snapte. Dan voelde ik medelijden. Dan moest ik soms bijna huilen om de persoon die je was geworden.
Met jouw terugkeer in de werkelijkheid waren daar echter altijd weer de oude verhoudingen. Vaak met nog met meer afstand dan voorheen. Ik had me neergelegd bij het feit dat tolerantie de hoogst haalbare contactvorm was..
Toch kwam er een verandering. Het begon klein. Met een inzicht. Ik ging jou anders zien. Ik kon weer bij je in de buurt zijn. Ik ging weer met je praten. Ik ging je waarderen. Steeds meer. Pas belde ik je. Je was blij verrast. We hadden een leuk gesprek. Ik hing op en was gelukkig. Gelukkig omdat ik oprecht kan zeggen wat ik jarenlang voor onmogelijk heb gehouden. ‘Papa, ik ben blij dat je mijn vader bent.’
Elke vraag van je weerde ik af. Met een botte reactie. Of met stilzwijgen. Ik nam niks van je aan. Ik had mijn leven ingericht zonder jou. Geen bewuste keuze. Een gevolg van de omstandigheden. Jaren van afwezigheid en disfunctioneren hadden hun sporen nagelaten. In wantrouwen. In teleurstelling. En in boosheid. Meestal onderhuids. Soms barste de bom.
Er was ook een schuldgevoel. Maar elk voornemen om te veranderen, strandde als ik je weer zag. Niks in mij stond open voor jou. Ik verweet je niet je afwezigheid maar je aanwezigheid. Je had je recht op de rol die je wilde hebben verspeeld. Alles wat je zei, deed of dacht was fout. Jij kon niks doen om dat te veranderen. Ik miste jou niet. Wist niet wat ik moest missen. Vond het vooral lastig dat je er was.
Soms was het anders. Als ik bij je op bezoek moest. Op een plek waar jij niet weg mocht. Omdat waanideeën beslag van je hadden genomen. Omdat je dacht dat je moordzaken kon oplossen en kastelen kon kopen. Dan zaten we met elkaar in een ruimte met kille kleuren en felle TL-verlichting. Dan praatte je veel en vreemd. Dan legde je verbanden die niemand snapte. Dan voelde ik medelijden. Dan moest ik soms bijna huilen om de persoon die je was geworden.
Met jouw terugkeer in de werkelijkheid waren daar echter altijd weer de oude verhoudingen. Vaak met nog met meer afstand dan voorheen. Ik had me neergelegd bij het feit dat tolerantie de hoogst haalbare contactvorm was..
Toch kwam er een verandering. Het begon klein. Met een inzicht. Ik ging jou anders zien. Ik kon weer bij je in de buurt zijn. Ik ging weer met je praten. Ik ging je waarderen. Steeds meer. Pas belde ik je. Je was blij verrast. We hadden een leuk gesprek. Ik hing op en was gelukkig. Gelukkig omdat ik oprecht kan zeggen wat ik jarenlang voor onmogelijk heb gehouden. ‘Papa, ik ben blij dat je mijn vader bent.’
Log in om te reageren.
