'Het zijn de sandalen van zijn vader op zijn zeil die de toon zetten.'
Rogier is best een beetje nerveus. Zijn kattenbak is grondig schoongemaakt en ook de afwas is gedaan. In het zicht hangen zijn gewassen kleren te drogen. De stofzuiger staat in de hoek als bewijs van huishouden die geordend is. Een uurtje of elf had hij gezegd. En inderdaad, precies om elf uur staat Hij voor de deur. De koffie loopt door, Rogier checkt nog even de gulp van zijn broek en doet de deur open. Daar staat hij dan: zijn vader. Naast hem een grote logeertas. Groot genoeg voor een logeerpartij van een week.
Het zijn de sandalen van zijn vader op zijn zeil die de toon zetten. Ze stappen zijn kamer binnen zoals je een huis met asbest binnenstapt, voorzichtig en met angst voor besmetting. Nu zitten ze aan een houten tafel. Een tafel die hij ruim twee jaar geleden ophaalde bij de kringloopwinkel. Ze drinken zwijgend koffie. Hij wil wel iets tegen zijn vader zeggen maar weet niet wat. Hij heeft al maanden niets meegemaakt. Hangt al maanden op internet en wacht elke maand op zijn uitkering.
"Dat was nog een aardige rit zeker?" terwijl Rogier de vraag stelt pakt hij een tweede stroopwafel van het schaaltje voor hem. "Net als altijd, ruim een uur rijden." Zijn vader kijkt hem niet aan, maar staart naar de kale muren om hem heen. Hij kijkt naar de kale muren zoals je naar een zeer zieke patiënt kijkt; Met een niet te verbergen medelijden.
Ze hebben chinees gehaald. Pa heeft betaald. Ze waren het samen gaan halen. Tijdens het wachten dronken ze een biertje. Nu halen ze de krakende deksels van de witte bakken. De bami smaakt best. Zijn vader morst saus op zijn overhemd. Rogier loopt naar de keuken maakt een theedoek nat en helpt zijn vader met het schoonmaken van zijn bevlekte overhemd.
Ze gaan bijna slapen. Hij hangt verveeld achter zijn computer, zijn vader staat voor het raam en kijkt bij de overbuurvrouw naar binnen. "Had je daar niet eens werk van kunnen maken?" Zijn vader wijst naar de slaapkamer van zijn overbuurvrouw die zich zo te zien klaarmaakt voor de nacht. Rogier zwijgt.
Halverwege de nacht hoort hij zijn vader snurken. Altijd al een goede slaper geweest. Zelf kan hij de slaap niet vatten. Hij probeert met de punt van zijn deken vlees tussen zijn tanden vandaan te halen. Nog zes dagen. Dan is zijn vader weer weg. Dan kan hij rustig verder met niets doen.
Rogier is best een beetje nerveus. Zijn kattenbak is grondig schoongemaakt en ook de afwas is gedaan. In het zicht hangen zijn gewassen kleren te drogen. De stofzuiger staat in de hoek als bewijs van huishouden die geordend is. Een uurtje of elf had hij gezegd. En inderdaad, precies om elf uur staat Hij voor de deur. De koffie loopt door, Rogier checkt nog even de gulp van zijn broek en doet de deur open. Daar staat hij dan: zijn vader. Naast hem een grote logeertas. Groot genoeg voor een logeerpartij van een week.
Het zijn de sandalen van zijn vader op zijn zeil die de toon zetten. Ze stappen zijn kamer binnen zoals je een huis met asbest binnenstapt, voorzichtig en met angst voor besmetting. Nu zitten ze aan een houten tafel. Een tafel die hij ruim twee jaar geleden ophaalde bij de kringloopwinkel. Ze drinken zwijgend koffie. Hij wil wel iets tegen zijn vader zeggen maar weet niet wat. Hij heeft al maanden niets meegemaakt. Hangt al maanden op internet en wacht elke maand op zijn uitkering.
"Dat was nog een aardige rit zeker?" terwijl Rogier de vraag stelt pakt hij een tweede stroopwafel van het schaaltje voor hem. "Net als altijd, ruim een uur rijden." Zijn vader kijkt hem niet aan, maar staart naar de kale muren om hem heen. Hij kijkt naar de kale muren zoals je naar een zeer zieke patiënt kijkt; Met een niet te verbergen medelijden.
Ze hebben chinees gehaald. Pa heeft betaald. Ze waren het samen gaan halen. Tijdens het wachten dronken ze een biertje. Nu halen ze de krakende deksels van de witte bakken. De bami smaakt best. Zijn vader morst saus op zijn overhemd. Rogier loopt naar de keuken maakt een theedoek nat en helpt zijn vader met het schoonmaken van zijn bevlekte overhemd.
Ze gaan bijna slapen. Hij hangt verveeld achter zijn computer, zijn vader staat voor het raam en kijkt bij de overbuurvrouw naar binnen. "Had je daar niet eens werk van kunnen maken?" Zijn vader wijst naar de slaapkamer van zijn overbuurvrouw die zich zo te zien klaarmaakt voor de nacht. Rogier zwijgt.
Halverwege de nacht hoort hij zijn vader snurken. Altijd al een goede slaper geweest. Zelf kan hij de slaap niet vatten. Hij probeert met de punt van zijn deken vlees tussen zijn tanden vandaan te halen. Nog zes dagen. Dan is zijn vader weer weg. Dan kan hij rustig verder met niets doen.
Log in om te reageren.
