“I want a perfect body, I want a perfect soul.”
(Radiohead “Creep”)
Ik sta voor de gezichtenwinkel, die ‘Perfect Face’ heet. Zal ik het wel of niet doen? Ik zie m’n eigen hoofd in de weerspiegeling van het etalageglas: m’n wangen zijn te rood, m’n neus is te rond en ik heb een grote moedervlek op m’n wang. Wat ik ook doe, wat ik er ook op smeer, ik blijf hetzelfde hoofd houden. Maar daar ga ik nu verandering in brengen. Ik stap de winkel binnen.
Aan een spierwitte balie zit een dame met een perfect gezicht. Je kunt niet zien hoe oud ze is. “Goedemiddag”, zeg ik. “Ik wil graag een ander gezicht." “Dat kan,” zegt ze en schuift me een aantal boeken toe. “U kunt hieruit kiezen. Of heeft u zelf een aantal suggesties?” Daar heb ik al over nagedacht. “Ja, ik wil graag de wenkbrauwen en de huid van Scarlett Johansson, de neus van Nicole Kidman, de ogen en wangen van Kirsten Dunst. Oh ja, en de lippen van Cameron Diaz.” De vrouw schrijft het op een geel briefje en geeft het aan mij. “De eerste deur links,” zegt ze. Zenuwachtig loop ik door die deur naar binnen. De operatiekamer is helder wit. Er komt iemand op me af en ik verlies het bewustzijn…
Ik word wakker in m’n eigen kamer. Meteen grijp ik een spiegel en schrik ervan hoe mooi het gezicht is dat terugkijkt. Alles is precies zoals ik had gevraagd. Dat moet m’n beste vriendin zien! Ik spring op m’n fiets en fiets door het centrum van de stad. Iedereen staart me aan. Hoofden draaien zich om en kijken me na. Ik glimlach naar één leuke jongen, die vervolgens tegen een lantaarnpaal aanloopt. Ik geniet. Alles is perfect. Ik ben perfect.
Dan stap ik af voor de kamer van m’n beste vriendin en bel aan.
Ze doet de deur open en kijkt me vreemd aan.
“En?”, vraag ik. “Wat denk je ervan?”
“Ken ik jou?”, zegt ze verbaasd. “Ik geloof niet dat ik je ken.”
“Ik ben het, Solveig!”, zeg ik.
“Ik ben bij ‘Perfect Face’ geweest. Vandaar dat ik er zo uit zie.”
“Jij bent Solveig niet!”, zegt ze.
“Solveig heeft enthousiaste ogen en niet van die arrogante. En gezellige rode wangen en een heel schattig moedervlekje op haar wang.”
Ik kijk naar haar. Er zit een klein litteken onder haar oog en ze noemt haar ogen altijd ‘slootwater’ omdat ze grijs zijn. Maar dat litteken geeft haar gezicht iets dynamisch en ik ken haar alleen maar met grijze ogen. Die grijze ogen en dat litteken passen bij haar.
“Wacht even”, zeg ik. “Ik ben zo terug.”
Ik ren de gezichtenwinkel binnen, naar de balie toe.
“Ik wil een ander gezicht!”, zeg ik tegen dezelfde perfecte dame als de eerste keer.
“Dat kan,” zegt ze.
“Heeft u zelf suggesties?”
“Ja”, zeg ik. “Zoals ik er eerst uitzag. Mezelf.”
“Vreemd”, zegt de dame. “U bent de dertigste al deze week die daarom vraagt.”
(Radiohead “Creep”)
Ik sta voor de gezichtenwinkel, die ‘Perfect Face’ heet. Zal ik het wel of niet doen? Ik zie m’n eigen hoofd in de weerspiegeling van het etalageglas: m’n wangen zijn te rood, m’n neus is te rond en ik heb een grote moedervlek op m’n wang. Wat ik ook doe, wat ik er ook op smeer, ik blijf hetzelfde hoofd houden. Maar daar ga ik nu verandering in brengen. Ik stap de winkel binnen.
Aan een spierwitte balie zit een dame met een perfect gezicht. Je kunt niet zien hoe oud ze is. “Goedemiddag”, zeg ik. “Ik wil graag een ander gezicht." “Dat kan,” zegt ze en schuift me een aantal boeken toe. “U kunt hieruit kiezen. Of heeft u zelf een aantal suggesties?” Daar heb ik al over nagedacht. “Ja, ik wil graag de wenkbrauwen en de huid van Scarlett Johansson, de neus van Nicole Kidman, de ogen en wangen van Kirsten Dunst. Oh ja, en de lippen van Cameron Diaz.” De vrouw schrijft het op een geel briefje en geeft het aan mij. “De eerste deur links,” zegt ze. Zenuwachtig loop ik door die deur naar binnen. De operatiekamer is helder wit. Er komt iemand op me af en ik verlies het bewustzijn…
Ik word wakker in m’n eigen kamer. Meteen grijp ik een spiegel en schrik ervan hoe mooi het gezicht is dat terugkijkt. Alles is precies zoals ik had gevraagd. Dat moet m’n beste vriendin zien! Ik spring op m’n fiets en fiets door het centrum van de stad. Iedereen staart me aan. Hoofden draaien zich om en kijken me na. Ik glimlach naar één leuke jongen, die vervolgens tegen een lantaarnpaal aanloopt. Ik geniet. Alles is perfect. Ik ben perfect.
Dan stap ik af voor de kamer van m’n beste vriendin en bel aan.
Ze doet de deur open en kijkt me vreemd aan.
“En?”, vraag ik. “Wat denk je ervan?”
“Ken ik jou?”, zegt ze verbaasd. “Ik geloof niet dat ik je ken.”
“Ik ben het, Solveig!”, zeg ik.
“Ik ben bij ‘Perfect Face’ geweest. Vandaar dat ik er zo uit zie.”
“Jij bent Solveig niet!”, zegt ze.
“Solveig heeft enthousiaste ogen en niet van die arrogante. En gezellige rode wangen en een heel schattig moedervlekje op haar wang.”
Ik kijk naar haar. Er zit een klein litteken onder haar oog en ze noemt haar ogen altijd ‘slootwater’ omdat ze grijs zijn. Maar dat litteken geeft haar gezicht iets dynamisch en ik ken haar alleen maar met grijze ogen. Die grijze ogen en dat litteken passen bij haar.
“Wacht even”, zeg ik. “Ik ben zo terug.”
Ik ren de gezichtenwinkel binnen, naar de balie toe.
“Ik wil een ander gezicht!”, zeg ik tegen dezelfde perfecte dame als de eerste keer.
“Dat kan,” zegt ze.
“Heeft u zelf suggesties?”
“Ja”, zeg ik. “Zoals ik er eerst uitzag. Mezelf.”
“Vreemd”, zegt de dame. “U bent de dertigste al deze week die daarom vraagt.”
Log in om te reageren.
