Tussen de zakken oliebollen en de borden rollade ligt een pakje. 'Voor Solveig' staat erop.
“Hee, wat leuk,” denk ik “Een kadootje, ook al is ’t al Sinterklaas en Kerst geweest.” Voorzichtig maak ik het open. Onder het pakpapier zit nog een pakje, daarop staat: “2013 wordt JOUW jaar!”. Dus, ’t nieuwe jaar is een kadootje? Spiksplinternieuw?
Dat pakje maak ik ook open. Inderdaad, het is het nieuwe jaar, 2013! Ik houd ’t nieuwe jaar in m’n handen en denk: ik ga alles anders doen dit jaar. Net zoals alle glossy vrouwenbladen roepen, 2013 wordt MIJN jaar. (Oké, dat riepen die bladen in januari 2012 ook al, maar je begrijpt wat ik bedoel). Zoals mijn Psychologie-magazine-agenda zegt "2013: een jaar om nooit te vergeten". Voortaan ga ik altijd, iedere avond, op tijd naar bed en ga nooit meer hele nachten doorwerken. Ik word nooit meer verliefd op onbetrouwbare kastanjes zoals de humanistische drummer of M. de IT-tovenaar, ook al is M. nog zo schattig. En vaker Bijbellezen. Alles wordt nieuw in het nieuwe jaar.
Maar nu ik het kadootje – het jaar 2013- wat beter bestudeer, valt me iets op: 2013 lijkt net op 2012! Ze zouden tweelingbroers kunnen zijn! Want straks moet ik weer terug naar m’n studentenhuis en m’n kamer, naar een huisgenoot die niet kan slapen als ik er ben (niet in de romantische zin, maar door mijn gestommel en inspiratie midden in de nacht), naar een stad waar ik wel m’n lieve collega’s heb (die vinden dat ik veel te luid typ) maar nog geen mensen om gezellig chai latte mee te gaan drinken ofzo. Oh ja, en met ieder jaar worden m’n ouders alleen maar ouder, da’s ook naar, en ik zelluf ook... Het nieuwe jaar voelt helemaal niet als een kadootje, helemaal niet nieuw, het voelt juist als een oud afdankertje.
Net op ’t moment dat ik ’t nieuwe jaar met een sip gebaar aan de kant wil leggen, valt me iets op: als ik het jaar op een bepaalde manier tegen het licht houdt, en het zonlicht van buiten erdoorheen schijnt, ziet alles er heel anders uit: nog steeds dezelfde collega’s, maar ik zie hun sterke kanten en gezelligheid opnieuw, ik zie zelfs eigenschappen die me nooit eerder waren opgevallen. Nog steeds dezelfde kamer, en hetzelfde studentenhuis, maar als we met z’n allen zelfgemaakt vers aardbeienijs eten is het enorm gezellig. Een jaar voorbij, ja, maar ook een jaar vol goede verhalen en bemoediging, en die nemen we mee, 2013 in. Als het zonlicht er zo doorheen schijnt, zijn alle oude, vertrouwde dingen frisser en nieuwer, nee, vernieuwd.
Gelukkig en hoopvol 2013!
“Hee, wat leuk,” denk ik “Een kadootje, ook al is ’t al Sinterklaas en Kerst geweest.” Voorzichtig maak ik het open. Onder het pakpapier zit nog een pakje, daarop staat: “2013 wordt JOUW jaar!”. Dus, ’t nieuwe jaar is een kadootje? Spiksplinternieuw?
Dat pakje maak ik ook open. Inderdaad, het is het nieuwe jaar, 2013! Ik houd ’t nieuwe jaar in m’n handen en denk: ik ga alles anders doen dit jaar. Net zoals alle glossy vrouwenbladen roepen, 2013 wordt MIJN jaar. (Oké, dat riepen die bladen in januari 2012 ook al, maar je begrijpt wat ik bedoel). Zoals mijn Psychologie-magazine-agenda zegt "2013: een jaar om nooit te vergeten". Voortaan ga ik altijd, iedere avond, op tijd naar bed en ga nooit meer hele nachten doorwerken. Ik word nooit meer verliefd op onbetrouwbare kastanjes zoals de humanistische drummer of M. de IT-tovenaar, ook al is M. nog zo schattig. En vaker Bijbellezen. Alles wordt nieuw in het nieuwe jaar.
Maar nu ik het kadootje – het jaar 2013- wat beter bestudeer, valt me iets op: 2013 lijkt net op 2012! Ze zouden tweelingbroers kunnen zijn! Want straks moet ik weer terug naar m’n studentenhuis en m’n kamer, naar een huisgenoot die niet kan slapen als ik er ben (niet in de romantische zin, maar door mijn gestommel en inspiratie midden in de nacht), naar een stad waar ik wel m’n lieve collega’s heb (die vinden dat ik veel te luid typ) maar nog geen mensen om gezellig chai latte mee te gaan drinken ofzo. Oh ja, en met ieder jaar worden m’n ouders alleen maar ouder, da’s ook naar, en ik zelluf ook... Het nieuwe jaar voelt helemaal niet als een kadootje, helemaal niet nieuw, het voelt juist als een oud afdankertje.
Net op ’t moment dat ik ’t nieuwe jaar met een sip gebaar aan de kant wil leggen, valt me iets op: als ik het jaar op een bepaalde manier tegen het licht houdt, en het zonlicht van buiten erdoorheen schijnt, ziet alles er heel anders uit: nog steeds dezelfde collega’s, maar ik zie hun sterke kanten en gezelligheid opnieuw, ik zie zelfs eigenschappen die me nooit eerder waren opgevallen. Nog steeds dezelfde kamer, en hetzelfde studentenhuis, maar als we met z’n allen zelfgemaakt vers aardbeienijs eten is het enorm gezellig. Een jaar voorbij, ja, maar ook een jaar vol goede verhalen en bemoediging, en die nemen we mee, 2013 in. Als het zonlicht er zo doorheen schijnt, zijn alle oude, vertrouwde dingen frisser en nieuwer, nee, vernieuwd.
Gelukkig en hoopvol 2013!
Log in om te reageren.
