‘Het is niet dat ik denk dat ik nooit meer...’ zei ze aarzelend. ‘Niet dat je denkt van dat gaat nooit meer wat worden. Maar ik weet het niet... Je moet toch voor jezelf zorgen, toch? En ik leef nu. Tenslotte. Ik kan ook niet langer... En het is ook goed voor de meiden. En financieel gezien... ja, eigenlijk is het best aantrekkelijk financieel gezien. Ik bedoel, tuurlijk, het wordt even een investering, maar toch. Dan, als je dat gedaan hebt. Je moet ook aan later denken enzo. Want als het nou toch nooit...’ Ze kijkt me aan. ‘Toch?’ Ze heeft er lang genoeg over nagedacht. Haar vader geraadpleegd, altijd verstandig. Die heeft ook gezegd dat het kon. En hij wilde wel borg staan voor dat deel van de hypotheek dat ze zelf niet kon financieren. Haar ex-man betaalde zelden de alimentatie, dus daar kon ze niet op rekenen. Zelf verdiende ze wel goed, maar met twee pubers in huis kon je ook wel elke cent gebruiken. ‘En huren, huren is tenslotte wel geld weggooien he? Ik bedoel, ik ben nu bijna 40, en die meiden blijven ook niet eeuwig thuiswonen’.
Wat is het met alleenstaande vrouwen dat er geen eind komt aan de lijst met argumenten die ze nodig hebben om voor zichzelf te verantwoorden dat ze een huis kopen? Geen vent die zo’n verantwoording af zou leggen. Als je een huis wilt kopen moet je dat lekker doen. Vrouw of geen vrouw. Maar andersom... Ik heb zelf ook lang genoeg geaarzeld. Pas toen onze voorganger zei ‘een huis is geen som geld, maar een thuis, een plek waar je jezelf kan zijn, een plek waar je vrienden kunt ontvangen’, pas toen was ik om.
Maar misschien is het juist wel dat. Voor mannen is een huis juist wel gewoon een bedrag. Dat heb je of dat heb je niet. Of de bank heeft het voor je of niet. Voor vrouwen is een huis per definitie meer. Een plek om te zijn, een plek om te leven, een plek om lief te hebben. En juist dat liefhebben, als dat er niet in die ene specifieke vorm van een relatie is, dan kan dat huis er eigenlijk ook niet komen. Een huis en trouwen, dat hoort bij elkaar. Dachten we. Niet dus. Sterker nog, wachten op een huwelijk voor je een huis koopt frustreert alleen maar mateloos. Het is niet dat je nooit meer verhuisd als je een huis hebt. Je leeft nu. Vandaag. En als je morgen weer wilt verkopen? Nou, daar heeft God makelaars voor gegeven.
Wat is het met alleenstaande vrouwen dat er geen eind komt aan de lijst met argumenten die ze nodig hebben om voor zichzelf te verantwoorden dat ze een huis kopen? Geen vent die zo’n verantwoording af zou leggen. Als je een huis wilt kopen moet je dat lekker doen. Vrouw of geen vrouw. Maar andersom... Ik heb zelf ook lang genoeg geaarzeld. Pas toen onze voorganger zei ‘een huis is geen som geld, maar een thuis, een plek waar je jezelf kan zijn, een plek waar je vrienden kunt ontvangen’, pas toen was ik om.
Maar misschien is het juist wel dat. Voor mannen is een huis juist wel gewoon een bedrag. Dat heb je of dat heb je niet. Of de bank heeft het voor je of niet. Voor vrouwen is een huis per definitie meer. Een plek om te zijn, een plek om te leven, een plek om lief te hebben. En juist dat liefhebben, als dat er niet in die ene specifieke vorm van een relatie is, dan kan dat huis er eigenlijk ook niet komen. Een huis en trouwen, dat hoort bij elkaar. Dachten we. Niet dus. Sterker nog, wachten op een huwelijk voor je een huis koopt frustreert alleen maar mateloos. Het is niet dat je nooit meer verhuisd als je een huis hebt. Je leeft nu. Vandaag. En als je morgen weer wilt verkopen? Nou, daar heeft God makelaars voor gegeven.
Log in om te reageren.
