Morgen ga ik naar huis, naar Nederland dus! ’t Is maar voor een maandje, maar toch... hoera, hoera, hoera! Voor de gelegenheid wil ik wat vertellen over Zweden. Normaal probeer ik heel universeel te schrijven, over huisgenoten, verliefdheid en huismuizen (ik zou op de planeet Mars nog over huismuizen kunnen schrijven), maar voor deze ene keer, een paar Zeer Zweedse ontdekkingen.
Het is lang donker en dat is de verklaring voor alles. Voor de muziek (niet voor niets komt Meshuggah, de lievelingsband van de humanistische drummer, uit de stad waar ik woon); het feit dat de Zweden bijna Europees kampioen koffiedrinken zijn (op de Finnen na, want die drinken de meeste koffie), de depri detective-drama’s vol lelijke gebouwen en duister weer.
Het is hier om half drie al donker. En het schemert vanaf half twee. En daar word je zo zzzzzzzzz – oeps!- slaperig van. Val ik bijna weer in slaap. Het is me nu al twee keer overkomen dat een collega me om 3 uur wakker moest porren. Dus drink ik maar heel veel koffie, m’n koffieconsumptie is gegroeid met 300 % hier. Maar ik ben blij dat het sowieso nog licht wordt, als ik iets Noordelijker had gezeten, had ik het licht helemaal moeten missen...
Je MOET hier sporten. Ook al ga je liever naar de tandarts dan naar de sportschool. Anders val je –plof- om van energietekort. (Als je al niet omvalt door al het ijs, dat is). Survivaltips van m’n huisgenoot voor de winter: 'goed eten, goed slapen, goed sporten'. Dus probeer ik twee tot drie keer in de week in het zwembad van de sportschool te spartelen terwijl buiten de sneeuwvlokken neerdwarrelen. Het enige effect tot nu toe is dat ik meer trek krijg in chai latte bij ’t uni-café. (Oh, DAAROM krijg ik als medewerker van de uni zoveel korting op een sportschoolabonnement!)
En iedereen gaat heel vroeg naar bed. Tussen negen en tien. Meer is er ook niet te doen in het donker. Maar ja, dan spook ik nog rond, en loop tegen een stoel aan in het donker. Kadoenk, kletter, auw! Huisgenoot kwaad, want die slaapt zo licht dat elke voetstap ‘m wakker maakt. Discussie van twee uur volgt, per sms, omdat hij niet in real life met me wil praten hierover. Uiteindelijk stommel ik om half drie toch maar z’n kamer binnen. Terwijl ik tijdens het uitpraat-gesprekje in tranen uitbarst, probeer ik tevergeefs m’n hersens bij elkaar te houden, want hij ziet er zo schattig slaperig uit, ik wil ‘m alleen maar een zoen op het sproetige voorhoofd geven.
En toch denk ik dat ik Zweden, m’n huisgenoten, m’n collega’s, en m’n werk ga missen wanneer ik straks een maandje bij m’n ouders in ons kikkerlandje zit...
Het is lang donker en dat is de verklaring voor alles. Voor de muziek (niet voor niets komt Meshuggah, de lievelingsband van de humanistische drummer, uit de stad waar ik woon); het feit dat de Zweden bijna Europees kampioen koffiedrinken zijn (op de Finnen na, want die drinken de meeste koffie), de depri detective-drama’s vol lelijke gebouwen en duister weer.
Het is hier om half drie al donker. En het schemert vanaf half twee. En daar word je zo zzzzzzzzz – oeps!- slaperig van. Val ik bijna weer in slaap. Het is me nu al twee keer overkomen dat een collega me om 3 uur wakker moest porren. Dus drink ik maar heel veel koffie, m’n koffieconsumptie is gegroeid met 300 % hier. Maar ik ben blij dat het sowieso nog licht wordt, als ik iets Noordelijker had gezeten, had ik het licht helemaal moeten missen...
Je MOET hier sporten. Ook al ga je liever naar de tandarts dan naar de sportschool. Anders val je –plof- om van energietekort. (Als je al niet omvalt door al het ijs, dat is). Survivaltips van m’n huisgenoot voor de winter: 'goed eten, goed slapen, goed sporten'. Dus probeer ik twee tot drie keer in de week in het zwembad van de sportschool te spartelen terwijl buiten de sneeuwvlokken neerdwarrelen. Het enige effect tot nu toe is dat ik meer trek krijg in chai latte bij ’t uni-café. (Oh, DAAROM krijg ik als medewerker van de uni zoveel korting op een sportschoolabonnement!)
En iedereen gaat heel vroeg naar bed. Tussen negen en tien. Meer is er ook niet te doen in het donker. Maar ja, dan spook ik nog rond, en loop tegen een stoel aan in het donker. Kadoenk, kletter, auw! Huisgenoot kwaad, want die slaapt zo licht dat elke voetstap ‘m wakker maakt. Discussie van twee uur volgt, per sms, omdat hij niet in real life met me wil praten hierover. Uiteindelijk stommel ik om half drie toch maar z’n kamer binnen. Terwijl ik tijdens het uitpraat-gesprekje in tranen uitbarst, probeer ik tevergeefs m’n hersens bij elkaar te houden, want hij ziet er zo schattig slaperig uit, ik wil ‘m alleen maar een zoen op het sproetige voorhoofd geven.
En toch denk ik dat ik Zweden, m’n huisgenoten, m’n collega’s, en m’n werk ga missen wanneer ik straks een maandje bij m’n ouders in ons kikkerlandje zit...
Log in om te reageren.
