Ik heb weer eens een perfecte planning. Klaarmaken voor een date en ondertussen, onder druk van een deadline, een artikel afschrijven. Tussendoor moet ik ook nog mijn tas inpakken, omdat ik bij een vriendin blijf slapen. En er loopt nog een sms-communicatie. Dit is op zichzelf niks nieuws. Ik heb me al min of meer neergelegd bij het feit dat planning nooit mijn sterkste kant zal worden. Maar op dit soort momenten vind ik het niet echt ideaal.
Zeker omdat ik graag de tijd neem om mezelf klaar te maken. Bedenken wat voor kleding ik aan doe en een beetje experimenteren met haar, oorbellen en make-up. Dat geldt voor gewone avondjes uit, maar zeker voor dates. Nu had ik al wat voorwerk gedaan wat betreft kleding. Ik had bedacht wat ik aan zou trekken. Maar eenmaal mijn, in-hoofd-perfect-matchende-setje aan, vond ik het toch niet de ideale combi.
Met als gevolg dat even later mijn halve kledingkast op bed ligt en jurkjes, broeken, leggings, rokjes, hemdjes, shirtjes en truitjes elkaar in snel tempo afwisselen. En steeds als ik denk: dit moet het worden, ben ik toch niet tevreden en trek ik weer wat anders aan. Mijn haar heb ik afwisselend los en vast en ik heb twee verschillende oorbellen in.
O ja, mijn artikel moet ook nog af. Dat zou ik bijna vergeten. En in een blauwe broek, -die blijft aan heb ik besloten-, met daarop een wollen vest, -wat daarvoor in de plaats komt weet ik nog niet-, duik ik achter mijn laptop. En met mijn focus op komma’s en goedlopende zinnen, vergeet ik bijna dat ik straks een date heb. Matig tevreden over de kwaliteit van mijn tekst, druk ik uiteindelijk op ‘send’.
Gedwongen door de tijd, trek ik vervolgens willekeurig een zwart tuniekje aan. Even kom ik in de verleiding om toch nog een andere broek aan te doen, maar ik kan mezelf tegenhouden. Snel trek ik het elastiekje uit mijn haar en maak mijn oorbellen matchend. Bij het uitdoen van het licht in de badkamer, gooi ik nog een tandenborstel en een pyjamabroek in mijn tas. Mijn logeerattributen voor vannacht. De rest leen ik wel.
Met hier en daar een lichte snelheidovertreding, ben ik net op tijd voor mijn trein. Onderweg ben ik vooral aan het bijkomen van de achtbaan van afgelopen uur. “En, was je zenuwachtig?”, vraagt mijn date al snel na kennismaking. “Ehm nee, daar heb ik eigenlijk helemaal geen tijd voor gehad”, antwoord ik. Ik zie een klein voordeel van slecht plannen.
Zeker omdat ik graag de tijd neem om mezelf klaar te maken. Bedenken wat voor kleding ik aan doe en een beetje experimenteren met haar, oorbellen en make-up. Dat geldt voor gewone avondjes uit, maar zeker voor dates. Nu had ik al wat voorwerk gedaan wat betreft kleding. Ik had bedacht wat ik aan zou trekken. Maar eenmaal mijn, in-hoofd-perfect-matchende-setje aan, vond ik het toch niet de ideale combi.
Met als gevolg dat even later mijn halve kledingkast op bed ligt en jurkjes, broeken, leggings, rokjes, hemdjes, shirtjes en truitjes elkaar in snel tempo afwisselen. En steeds als ik denk: dit moet het worden, ben ik toch niet tevreden en trek ik weer wat anders aan. Mijn haar heb ik afwisselend los en vast en ik heb twee verschillende oorbellen in.
O ja, mijn artikel moet ook nog af. Dat zou ik bijna vergeten. En in een blauwe broek, -die blijft aan heb ik besloten-, met daarop een wollen vest, -wat daarvoor in de plaats komt weet ik nog niet-, duik ik achter mijn laptop. En met mijn focus op komma’s en goedlopende zinnen, vergeet ik bijna dat ik straks een date heb. Matig tevreden over de kwaliteit van mijn tekst, druk ik uiteindelijk op ‘send’.
Gedwongen door de tijd, trek ik vervolgens willekeurig een zwart tuniekje aan. Even kom ik in de verleiding om toch nog een andere broek aan te doen, maar ik kan mezelf tegenhouden. Snel trek ik het elastiekje uit mijn haar en maak mijn oorbellen matchend. Bij het uitdoen van het licht in de badkamer, gooi ik nog een tandenborstel en een pyjamabroek in mijn tas. Mijn logeerattributen voor vannacht. De rest leen ik wel.
Met hier en daar een lichte snelheidovertreding, ben ik net op tijd voor mijn trein. Onderweg ben ik vooral aan het bijkomen van de achtbaan van afgelopen uur. “En, was je zenuwachtig?”, vraagt mijn date al snel na kennismaking. “Ehm nee, daar heb ik eigenlijk helemaal geen tijd voor gehad”, antwoord ik. Ik zie een klein voordeel van slecht plannen.
Log in om te reageren.
