Eén van de voordelen van het christen-zijn is de mogelijkheid van het bidden. Al sinds de kinderkring wordt ons op het hart gedrukt om God bij alles in het leven te betrekken, zodat Hij uitkomst kan bieden in grote en kleine zaken, voor jezelf en je medemens. Tot zover de theorie.
Helaas moet ik bekennen dat de balans nogal eens doorslaat naar het vragen van zogenaamde gunsten voor mezelf. Schietgebedjes als “laat me de bus halen”, "laat dat mens ophouden met praten” en “Geef me meer geld” zijn maar een paar van de opties waarmee ik de hemel bestorm. Maar het meest pijnlijke voorbeeld hiervan is mijn ‘drumstelgebed’.
Sinds de verhuizing naar mijn huidige woning werd een pijnlijke doorn in mijn vlees gebracht in de vorm van de drumstelpraktijken van mijn directe buurman. Onbestemd getrommel in de verte, dreunende slagen en een merkwaardig ritmegevoel zorgt bijna dagelijks voor een ‘welkome’ afleiding. Lichte irritaties en boze schreeuwzinnen werden op de koperen hemel afgestuurd.
Tot ik op een zomaar doordeweekse regenavond van bushalte naar huis liep en een kleine verhuiswagen zag staan, gevuld met een portie huisraad en het door mij zo gehate drumstel. Een verbroken relatie heeft zo zijn voordelen. De smeekbede was verhoord: geen ritmische studies en eeuwigdurende drumsolo’s meer, een oase van rust zou mijn deel zijn!
Nog diezelfde avond bleek mijn enorme naïviteit op het gebied van gebedsverhoring. De drumstokhorror had plaats gemaakt voor intense huil- en sniksessies van mevrouw Buurmeisje. Als een ware Jeremia werd er door mijn grazige weiden en rustige wateren geblèrd door het verloren schaap. Ik begon al snel weer terug te verlangen naar een stevige basdrumserenade. In mijn geestesoog zag ik God onbedaarlijk lachen om Zijn ruimhartige antwoord op mijn kortzichtige gevoels- en gebedsleven.
Careful what you wish for.
Helaas moet ik bekennen dat de balans nogal eens doorslaat naar het vragen van zogenaamde gunsten voor mezelf. Schietgebedjes als “laat me de bus halen”, "laat dat mens ophouden met praten” en “Geef me meer geld” zijn maar een paar van de opties waarmee ik de hemel bestorm. Maar het meest pijnlijke voorbeeld hiervan is mijn ‘drumstelgebed’.
Sinds de verhuizing naar mijn huidige woning werd een pijnlijke doorn in mijn vlees gebracht in de vorm van de drumstelpraktijken van mijn directe buurman. Onbestemd getrommel in de verte, dreunende slagen en een merkwaardig ritmegevoel zorgt bijna dagelijks voor een ‘welkome’ afleiding. Lichte irritaties en boze schreeuwzinnen werden op de koperen hemel afgestuurd.
Tot ik op een zomaar doordeweekse regenavond van bushalte naar huis liep en een kleine verhuiswagen zag staan, gevuld met een portie huisraad en het door mij zo gehate drumstel. Een verbroken relatie heeft zo zijn voordelen. De smeekbede was verhoord: geen ritmische studies en eeuwigdurende drumsolo’s meer, een oase van rust zou mijn deel zijn!
Nog diezelfde avond bleek mijn enorme naïviteit op het gebied van gebedsverhoring. De drumstokhorror had plaats gemaakt voor intense huil- en sniksessies van mevrouw Buurmeisje. Als een ware Jeremia werd er door mijn grazige weiden en rustige wateren geblèrd door het verloren schaap. Ik begon al snel weer terug te verlangen naar een stevige basdrumserenade. In mijn geestesoog zag ik God onbedaarlijk lachen om Zijn ruimhartige antwoord op mijn kortzichtige gevoels- en gebedsleven.
Careful what you wish for.
Log in om te reageren.
