Over het algemeen trek ik me niet zoveel aan van de verwachtingen van de maatschappij omtrent leeftijd. Maar soms word ik toch een beetje beïnvloed door het idee dat je voor je dertigste van alles voor elkaar moet hebben. Dat je bepaalde stappen in je carrière gezet moet hebben en dat het huisje-boompje-beestje-verhaal concrete vormen moet krijgen. En vorige week ben ik achtentwintig geworden.
Als er al een carrière gaat komen, heb ik nu nog geen idee wat voor een, en van het huisje-boompje-beestje-verhaal moet de eerste alinea nog geschreven worden. In reactie op een felicitatie van een vriend schreef ik dan ook, quasiserieus: ‘Weer een stapje dichterbij de dertig’, gevolgd door een sippe smiley. Hij reageerde: ‘Hoezo is dat negatief? ‘Je bent zo oud als je jezelf voelt. Leeftijd is maar een getal.’
Dit had ik de afgelopen tijd al best vaak tegen mezelf gezegd, omdat ik mezelf ongewild toch een soort druk oplegde. Ik dacht: het wordt nu onderhand wel tijd voor een echte baan, in plaats van dat ik in de bijbaan sfeer blijf hangen. Zo had ik pas min of meer besloten dat ik als ik achtentwintig was, moest stoppen met het oppassen op mijn buurkinderen, omdat ik vond dat ik daar inmiddels bijna te oud voor ben. Dat terwijl ik het nog steeds erg leuk vind.”
En de laatste tijd, dacht ik ook regelmatig: het wordt nu onderhand wel eens tijd wordt voor een serieuze relatie. Maar hoewel ik bij tijd en wijle echt wel relatieaspecten mis, geniet ik ook erg van mijn vrijheid.
Maar goed, toch bleef er een soort druk. Zelf op mijn verjaardag was ik in eerste instantie niet heel blij, mede hierdoor. Tot bovenstaand berichtje. Wat ik al vaak tegen mezelf gezegd heb, en anderen ook: landt nu opeens. De afzender speelt hierin wel een rol. De desbetreffende persoon is begin dertig, en houdt er een uiterst relaxte leefstijl op na. Zonder relatie. Gaat veel uitdagingen aan, geniet volop van vriendschappen, uitgaan, reizen, en maakt zich weinig druk om het feit wat andere leeftijdsgenoten al dan niet bereikt hebben of doen.
Achtentwintig staat er op mijn visakte. Ik had me er nog even zorgen om gemaakt dat ik het niet zo leuk zou vinden om te zien. Maar het maakt me niks uit. Leeftijd is ten slotte ook maar een getal.
Als er al een carrière gaat komen, heb ik nu nog geen idee wat voor een, en van het huisje-boompje-beestje-verhaal moet de eerste alinea nog geschreven worden. In reactie op een felicitatie van een vriend schreef ik dan ook, quasiserieus: ‘Weer een stapje dichterbij de dertig’, gevolgd door een sippe smiley. Hij reageerde: ‘Hoezo is dat negatief? ‘Je bent zo oud als je jezelf voelt. Leeftijd is maar een getal.’
Dit had ik de afgelopen tijd al best vaak tegen mezelf gezegd, omdat ik mezelf ongewild toch een soort druk oplegde. Ik dacht: het wordt nu onderhand wel tijd voor een echte baan, in plaats van dat ik in de bijbaan sfeer blijf hangen. Zo had ik pas min of meer besloten dat ik als ik achtentwintig was, moest stoppen met het oppassen op mijn buurkinderen, omdat ik vond dat ik daar inmiddels bijna te oud voor ben. Dat terwijl ik het nog steeds erg leuk vind.”
En de laatste tijd, dacht ik ook regelmatig: het wordt nu onderhand wel eens tijd wordt voor een serieuze relatie. Maar hoewel ik bij tijd en wijle echt wel relatieaspecten mis, geniet ik ook erg van mijn vrijheid.
Maar goed, toch bleef er een soort druk. Zelf op mijn verjaardag was ik in eerste instantie niet heel blij, mede hierdoor. Tot bovenstaand berichtje. Wat ik al vaak tegen mezelf gezegd heb, en anderen ook: landt nu opeens. De afzender speelt hierin wel een rol. De desbetreffende persoon is begin dertig, en houdt er een uiterst relaxte leefstijl op na. Zonder relatie. Gaat veel uitdagingen aan, geniet volop van vriendschappen, uitgaan, reizen, en maakt zich weinig druk om het feit wat andere leeftijdsgenoten al dan niet bereikt hebben of doen.
Achtentwintig staat er op mijn visakte. Ik had me er nog even zorgen om gemaakt dat ik het niet zo leuk zou vinden om te zien. Maar het maakt me niks uit. Leeftijd is ten slotte ook maar een getal.
Log in om te reageren.
