"Ik woon in dat niets. Ik ben de vleesgeworden eenzaamheid"
Ik heb mijn pyjamabroek al jaren. Net als het dekbedovertrek met allerlei motoren erop. Vaal en versleten. Als ik mijn bed uitstap kan ik mijzelf in de spiegel zien. Mijn pyjamabroek komt tot net over mijn knieën. Mijn harige witte voeten staan wankel op de bruine plavuizen. Alles in mijn huis ademt naar wachten op niets. Mijn huis ruikt naar heimwee naar iets wat nooit is geweest. Ik woon in dat niets. Ik ben de vleesgeworden eenzaamheid.
Mijn katten geef ik geregeld te eten. Ik kietel ze over de rug, onderwijl kijk ik naar buiten. Van achter mijn raam volg ik vaak de postbode. Ik ken zijn tred. Hekjes die hij opendoet, hekjes waar hij lenig over heen springt en buurvrouwen met wie hij een praatje aanknoopt. Mijn buren hebben veel post. Ooit heb ik een pakketje voor ze aangenomen. "Voor de jarige" stond er in vrolijke letters op. Later kwam een kind met grote ogen het pakketje ophalen. Ik was nog in pyjama. Ik schrok van haar vlotte babbel.
Mijn dag begint het met opstarten van mijn computer. Daarna maak ik Brinta. Soms knoei ik daar mee op mijn toetsenbord of pyjamabroek. Het is wonderbaarlijk hoe snel die pap opdroogt.
Meestal vertel ik op Facebook wat de weersverwachting is. Veel mensen noemen mij de Facebookweerman. Dat vind ik best grappig. Ik word daar zekerder van. Daarna check ik de supermarktaanbiedingen, en als de aanbiedingen tegenvallen zoek ik wat plaatjes van mooie vrouwen op. Dat probeer ik niet te vaak te doen, maar soms vallen dagen achtereen de aanbiedingen tegen.
Ik drink niet en ik gebruik geen drugs. Nooit gedaan ook. Mijn redding zit in mijn katten en mooie televisieprogramma's over nijlpaarden ofzo. De televisie is sowieso mijn grootste vriend. Mijn lichaam is te oud om te werken. Of beter gezegd: mijn lichaam voelt te oud om te werken. Over acht weken word ik 53 jaar. Elke dag rond 16:00 zet ik mijn televisie aan. Als Hart van Nederland is afgelopen ga ik naar bed. Ik begrijp steeds meer van de wereld.
Ik kijk de laatste tijd veel foto's van vroeger. Op een van die foto's zit ik met mijn twee zusjes en broer voor de open haard. We zingen daar met z'n allen hoogstwaarschijnlijk Sinterklaasliedjes. Mijn moeder kijkt trots. Soms mis ik mijn moeder, maar soms vergeet ik ook zomaar dat ze dood is.
Ik draai de kraan van de douche verder open. Buiten hoor ik het piepende geluid van een auto die nodig aan vervanging toe is. Het is maandag. Het moet de overbuurvrouw zijn die naar tennis is geweest.
Ik heb mijn pyjamabroek al jaren. Net als het dekbedovertrek met allerlei motoren erop. Vaal en versleten. Als ik mijn bed uitstap kan ik mijzelf in de spiegel zien. Mijn pyjamabroek komt tot net over mijn knieën. Mijn harige witte voeten staan wankel op de bruine plavuizen. Alles in mijn huis ademt naar wachten op niets. Mijn huis ruikt naar heimwee naar iets wat nooit is geweest. Ik woon in dat niets. Ik ben de vleesgeworden eenzaamheid.
Mijn katten geef ik geregeld te eten. Ik kietel ze over de rug, onderwijl kijk ik naar buiten. Van achter mijn raam volg ik vaak de postbode. Ik ken zijn tred. Hekjes die hij opendoet, hekjes waar hij lenig over heen springt en buurvrouwen met wie hij een praatje aanknoopt. Mijn buren hebben veel post. Ooit heb ik een pakketje voor ze aangenomen. "Voor de jarige" stond er in vrolijke letters op. Later kwam een kind met grote ogen het pakketje ophalen. Ik was nog in pyjama. Ik schrok van haar vlotte babbel.
Mijn dag begint het met opstarten van mijn computer. Daarna maak ik Brinta. Soms knoei ik daar mee op mijn toetsenbord of pyjamabroek. Het is wonderbaarlijk hoe snel die pap opdroogt.
Meestal vertel ik op Facebook wat de weersverwachting is. Veel mensen noemen mij de Facebookweerman. Dat vind ik best grappig. Ik word daar zekerder van. Daarna check ik de supermarktaanbiedingen, en als de aanbiedingen tegenvallen zoek ik wat plaatjes van mooie vrouwen op. Dat probeer ik niet te vaak te doen, maar soms vallen dagen achtereen de aanbiedingen tegen.
Ik drink niet en ik gebruik geen drugs. Nooit gedaan ook. Mijn redding zit in mijn katten en mooie televisieprogramma's over nijlpaarden ofzo. De televisie is sowieso mijn grootste vriend. Mijn lichaam is te oud om te werken. Of beter gezegd: mijn lichaam voelt te oud om te werken. Over acht weken word ik 53 jaar. Elke dag rond 16:00 zet ik mijn televisie aan. Als Hart van Nederland is afgelopen ga ik naar bed. Ik begrijp steeds meer van de wereld.
Ik kijk de laatste tijd veel foto's van vroeger. Op een van die foto's zit ik met mijn twee zusjes en broer voor de open haard. We zingen daar met z'n allen hoogstwaarschijnlijk Sinterklaasliedjes. Mijn moeder kijkt trots. Soms mis ik mijn moeder, maar soms vergeet ik ook zomaar dat ze dood is.
Ik draai de kraan van de douche verder open. Buiten hoor ik het piepende geluid van een auto die nodig aan vervanging toe is. Het is maandag. Het moet de overbuurvrouw zijn die naar tennis is geweest.
Log in om te reageren.
